Ήταν την δεκαετία του ’90 που τον ξεχώρισα από τόσους άλλους Σαραγιώτες για τον Σύλλογο της Γειτονιάς , τον Σύλλογο Σαραγιωτών . Χρήστο έλα και μπες στον αγώνα για μια καλύτερη Συνοικία…«Διαβάζω» στα μάτια , τα όνειρά σου .
Νέος οικογενειάρχης εκείνη την εποχή , είχε κτίσει στο Κηπάκι Σαραγίων το σπιτικό του . Τότε είχε μόνο τα αρσενικά της πολύτεκνης οικογένειας , τον Γιώργο και τον Βασίλη , αργότερα του έκανε η Μαρία και την τρισχαριτωμένη Χριστίνα .
Τον θυμάμαι να απευθύνεται στους γείτονες , στις συνελεύσεις της Συνοικίας , στο γνωστό στέκι μας , στις «Ακακίες» , με έναν σωρό προτάσεις , ανάλογες με τα όνειρά του : «θα κάνουμε την ΚΟΜΔΕ , κέντρο Γειτονιάς» , «θα κάνουμε το Γήπεδο των παιδιών μας» , «θα βελτιώσουμε την παιδική χαρά του Κηπακίου» , «θα διεκδικήσουμε και θα κάνουμε πράξη νέα εκπαιδευτήρια της Συνοικίας» , «θα κάνουμε επιτέλους το δίκτυο λυμάτων στο Κηπάκι»…
Είτε ως εργατικός υπάλληλος της Yiosida στην αρχή , είτε ως δυναμικός επιχειρηματίας αργότερα ήταν ο ίδιος , ο κοκκινομάγουλος βλάχος με το χαμόγελο , ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν…δεξιά για ΄κείνον .
Όταν μπήκε η νέα Χιλιετία και οι απαιτήσεις διαπλάτυνσης της σιδηροδρομικής γραμμής ακύρωναν την ισόπεδη διάβαση που οδηγούσε στην αυλή της Εκκλησίας «Ζωοδόχος Πηγή» , στα πανηγύρια της οποίας φρόντιζε να υπάρχουν παραδοσιακά εδέσματα και ξινόγαλο , πιστοποιώντας την Γαρδικιώτικη ρίζα του και πάλι στον αγώνα για την διατήρηση της διάβασης «για να έχουν πρόσβαση στην εκκλησιά , οι ηλικιωμένοι και ανήμποροι» . Στον τόπο , που σήμερα καλούμαστε να του απευθύνουμε τον τελευταίο χαιρετισμό .
Καλοσυνάτος με τους μεγάλους , τους νοιάζονταν . Αγαπημένος των παιδιών , αυτά και αν δεν τα νοιάζονταν .
Καθένας με την μοίρα του και για τον Χρήστο αυτήν ήταν μια γάτα που έμπλεξε στις ρόδες της μηχανής για να τον στείλει στον Παράδεισο .
Πόσο παράταιρο γεγονός για τον ίδιο που γέμιζε τα τροχοφόρα με καύσιμα για τα ταξίδια τους ;
Πόσο άδικος ο πρόωρος χαμός του ;
Πώς να παρηγορήσεις την οικογένειά του ;
Πόσο δραματική η μοίρα του ;
Πώς να ευχηθείς σε έναν σαραντάρη , ελαφρύ το χώμα που σε λίγο θα σε σκεπάσει ;
Σήκω Χρήστο , η υπόγεια διάβαση Σαραγίων είναι έτοιμη , μπορεί να πέρασαν από τότε 14 χρόνια , αλλά μόλις προχτές έγιναν τα εγκαίνιά της .
Πάμε να την διαβούμε…
Νίκος Παδιώτης
