Καταθέτω μερικές σκέψεις, υπό μορφή ερωτημάτων, σχετικά με τις εκλογές των αιρετών δασκάλων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Σ’ αυτές τις εκλογές οι δάσκαλοι καλούνται να ψηφίσουν με κριτήριο πολιτικό ή όχι; Οι εκλογές έχουν στίγμα πολιτικό ή αφορούν αποκλειστικά υπηρεσιακά θέματα;
Κατά τη γνώμη μου, η πολιτική χαρακτηρίζει την καθημερινότητά μας. Ο τρόπος που μιλάμε στην ταμία του super market, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους συναδέλφους μας, το πώς ισορροπούμε στο να είμαστε ευγενείς και ταυτόχρονα να μη σκύβουμε το κεφάλι απέναντι στους προϊσταμένους μας. Όλα είναι πολιτική, πολύ περισσότερο οι πάσης φύσεως εκλογές.
Και εξηγούμαι. Πώς μπορεί να μην είναι πολιτικές οι εκλογές στις οποίες, όταν πλειοψηφούν οι κυβερνητικές παρατάξεις οι διάφοροι υπουργοί παιδείας επιχαίρουν λέγοντας ότι η πολιτική τους γίνεται και διά της ψήφου αποδεκτή από τους εκπαιδευτικούς και τα φίλια μέσα ενημέρωσης θριαμβολογούν; Δεν είναι επινόησή μου, έχει συμβεί κατά κόρον στο παρελθόν. Το επιβεβαιώνει και η προχθεσινή δήλωση του Λοβέρδου για τις εκλογές των εκπαιδευτικών.
Σε τοπικό επίπεδο, δημοσιογράφοι του ραδιοφώνου χλευάζουν κάθε φορά μετά τις εκλογές τους εκπαιδευτικούς «που γκρινιάζουν συνεχώς εναντίον της κυβέρνησης και κατά τα άλλα ψηφίζουν δεξιούς και πασόκους». Και ίσως είναι η μοναδική φορά που έχουν δίκιο.
Τίθεται λοιπόν άλλο μεγαλειώδες ερώτημα: Μα υπάρχουν κυβερνητικές ή μη παρατάξεις; Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις δεν είναι ανεξάρτητες, αγνές και άμωμες; Υπάρχει μια τεράστια αντίφαση. Διάφοροι εκπαιδευτικοί που διεκδικούν την ψήφο των δασκάλων συνδικαλιστικά, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, είναι αντικυβερνητικοί και πολιτικά απολύτως κυβερνητικοί. Θυμίζουν τους τύπους που το πρωί κατακεραυνώνουν τους gay και το βράδυ φοράνε ζαρτιέρες. Υποκρισία; Διχασμός; Κάτι χειρότερο: Πληγή. Κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Ένα ερώτημα προς τους μέχρι τώρα τρικαλινούς αιρετούς του ΠΥΣΠΕ. Πώς θα σας φαινόταν η ιδέα να ζητήσουμε από το τοπικό πολιτικό προσωπικό να καταγγείλει την κυβερνητική πολιτική; Θα δεχόντουσαν οι τοπικοί βουλευτές να καταγγείλουν την μνημονιακή, νεοφιλελεύθερη, άγρια καπιταλιστική – για να συμφωνήσω και με το ΠΑΜΕ, παρότι αυτό δεν αρέσκεται να συμφωνεί ποτέ και με κανέναν- πολιτική της κυβέρνησης;
Θα δεχόντουσαν οι πολιτικοί φίλοι σας τοπικοί βουλευτές να ψηφίσουν στη Βουλή ή να προσυπογράψουν ένα κείμενο των δασκάλων, που εσείς το υπογράφετε για το ικρίωμα της αξιολόγησης, για τον νεοδιόριστο των 700 ευρώ που οργώνει μ’ αυτά όλη την Ελλάδα, για την επισφάλεια της αναπλήρωσης, για την χλεύη του ΕΣΠΑ, για την ταφή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, για την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων στο σχολείο;
Δεν θα το κάνανε ποτέ. Το πολύ-πολύ να χύνανε κανένα δάκρυ ως άλλοι Λοβέρδοι.
Δεν ξέρω αν η επικείμενη κυβέρνηση της Αριστεράς θα καταφέρει και σε ποιο βαθμό να επιλύσει τα οξυμένα προβλήματα της εκπαίδευσης. Κατά τη γνώμη μου, σημαντικό ρόλο σ’ αυτό θα καλεστεί να παίξει ένα ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών.
Και τελειώνοντας, σ’ αυτές τις εκλογές να μην ψηφίσουμε τα «καλά παιδιά», τους «καλούς ανθρώπους». Σ’ αυτές τις εκλογές ας ψηφίσουμε με κριτήριο πιο ώριμο. Να μην ψηφίσουμε τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και τους δασκάλους των διαδρόμων, ας ψηφίσουμε μάχιμους εκπαιδευτικούς, εκπαιδευτικούς της τάξης, δάσκαλους που δεν ξέχασαν τη μυρωδιά της κιμωλίας.
Και στο κάτω-κάτω ισόβιοι ήταν μόνο οι αυτοκράτορες!!!
Στέλλα Φώλια
Νηπιαγωγός
