«Εγκλωβισμένος» 40-άρης μόνος ψάχνει…

Πως λέμε … «τη λάθος Στιγμή, στο λάθος Σημείο»; Αυτό ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τον 40-άρη στην Ελλάδα. Βρίσκεται καθηλωτικά τσιμεντομένος σε μια χώρα που πέρα από τις φυσικές ομορφιές της, ελάχιστα έχει να του προσφέρει. Παλεύει με την καθημερινότητά του, της οποίας οι υποχρεώσεις – ως μεσήλιξ – είναι στο απόγειο τους, και κάπου εκεί η σκέψη του συναντάει το αδιέξοδο.

Αν, δηλαδή, έχει δουλειά και δεν είναι άνεργος, απολυμένος ή πτωχευμένος, ο εγκλωβισμός του, σ’ αυτόν τον άνευ προοπτικής και ελπίδας τόπο, είναι γιγαντιαίος. Διότι έχει μια σχετικά αξιοπρεπή εργασία, που απέκτησε μετά από εκτεταμένες σπουδές και εξαντλητική προϋπηρεσία, αλλά στο ισοζύγιο μεταξύ των απολαβών και των εξόδων του η πλάστιγγα γέρνει σαφώς υπέρ του δεύτερου.

Ναι μεν εργαζόμενος – σκληρά εργαζόμενος για την ακρίβεια – αλλά τα χρήματα που σπατάλησε στην παρακολούθηση μεταπτυχιακών και σεμιναρίων για να ισχυροποιήσει το βιογραφικό του και ο κόπος που κατέβαλλε για να επιβιώσει στον ιντριγκαδόρικο κόσμο του ιδιωτικού τομέα την τελευταία 20ετία, έχουν ελάχιστη ανταπόδοση. Έχει τα προς το ζην, αλλά δεν έχει ιδιαίτερες απολαύσεις.

Αυτή είναι η ανταμοιβή του; Όλα αυτά τα έκανε απλά για να πληρώνει super market, λογαριασμούς και εφορία; Να διασκεδάζει κατά το 1/3 απ’ ότι διασκέδαζε; Να πηγαίνει ολιγοήμερες και χαμηλού κόστους διακοπές για να ξεγελάει τον εαυτό του;

Δεν είναι η ζωή που ονειρεύτηκε και που δικαιούται στην τελική να ονειρεύεται. Μάταια – ελπίζω τουλάχιστον – προσπαθούν να τον πείσουν ότι το ζητούμενο στην Ελλάδα της κρίσης είναι η εργασία, άνευ όρων και ορίων. Μια εργασία που τον κρατά στάσιμο και παγιδευμένο, δεν του δίνει τον απαιτούμενο αέρα της εξέλιξης και η απόδοσή της δεν είναι ανάλογη της αξίας του, είναι η εργασία της θλίψης και της μιζέριας.

Η μόνη λύση είναι η μετανάστευση. Μια λύση τόσο εύκολη και εφαρμόσιμη για έναν 30-άρη, αλλά τόσο δύσκολη και σχεδόν ανεφάρμοστη για έναν 40-άρη. Έχει συνήθως σύζυγο και παιδιά σε δύσκολη ηλικία, γονείς ηλικιωμένους που χρειάζονται φροντίδα, φίλους που μετά από χρόνια αναζήτηση κατάφερε να αποκτήσει και σπίτι που αγόρασε με δάνειο, πακέτο με μια οικοσκευή διόλου ευκαταφρόνητη.

Και αυτά είναι τα πιο προσωπικά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει. Να προσθέσουμε και τα υπόλοιπα; Ότι λόγω ηλικίας τα προσόντα και τα ένσημά του είναι υπερβολικά πολλά, άρα καθίσταται δύσκολα προσλήψιμος; Ότι η προσωπικότητά του είναι πια ολοκληρωμένη και κατασταλαγμένη, άρα σχεδόν ανυπόφορη για τον μέσο εργοδότη; Το γεγονός, επίσης, ότι λόγω ηλικίας υπάρχει μια σχετική κόπωση που ένα εκ του μηδενός ξεκίνημα σε άλλη χώρα φαντάζει εφιαλτικό, να μην το συνυπολογίσουμε;

Η ζωή του βρίσκεται ήδη στα μέσα της διαδρομής που ο ίδιος με κόπο χάραξε.

Τώρα ήταν η στιγμή να αρχίσει σιγά-σιγά να καρπώνεται τα οφέλη της πορείας του.

Αντ’ αυτού, ως κακοπληρωμένος κομπάρσος της ζωής του παρακολουθεί μια παρωδία που εύχεται να είναι απλά ένα κακό όνειρο. Όσο, όμως, κι αν προσπαθεί να το πιστέψει, η καθημερινότητα συνεχώς τον διαψεύδει. Όσο κι αν προσπαθεί να δει στο βάθος του ορίζοντα, μια θολούρα τον εμποδίζει.

Μήπως τελικά, παρόλες τις απίστευτες αντιξοότητες, η έσχατη λύση της μετανάστευσης είναι και η μόνη για τον απεγκλωβισμό του;