Το νομοσχέδιο για τον “Κλεισθένη 1” έφτασε στη βουλή προς ψήφιση και από την Παρασκευή κατά πάσα πιθανότητα θα αποτελεί νόμο του κράτους.
Άρα, αν ο Έλληνας Π/Θ δεν θελήσει να αιφνιδιάσει καλοκαιριάτικα, ενδεχομένως να «κουμπώσουν» οι εθνικές με την ημερομηνία των αυτοδιοικητικών εκλογών στις 13 Οκτωβρίου του 2019.
Και για να ισχύσει η απλή αναλογική στις δημοτικές εκλογές δεν πρέπει να αλλάξει ο νόμος. Και ο μόνος τρόπος για να μην αλλάξει ο νόμος είναι, να είναι ακόμη Πρωθυπουργός ο σημερινός, αυτός που θα προκηρύξει τις δημοτικές εκλογές, αφού η Ν.Δ. δηλώνει πως αν είναι κυβέρνηση θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο.
Στην όλη ιστορία των αυτοδιοικητικών εκλογών και του νέου εκλογικού νόμου προφανές, βασικό και χαρακτηριστικό γνώρισμα αποτελεί το γεγονός ότι, το κυβερνών κόμμα παρουσιάζει μεγάλο έλλειμμα και δυσαναπλήρωτο κενό σε επίπεδο αυτοδιοικητικών στελεχών.
Απόδειξη αποτελεί ο μικρός αριθμός Δήμων που κέρδισε στις προηγούμενες εκλογές. Η δε παρουσία κάποιων αυτοδιοικητικών στελεχών προέκυψε με συμμετοχή σε νικηφόρα πολυκομματικά ψηφοδέλτια.
Διαπιστώνοντας αυτό το κενό, το κυβερνών κόμμα επιδιώκει να αδρανοποιήσει τις δυνάμεις που βρίσκονται απέναντί του, αφού δεν μπορεί να αναμετρηθεί κατά μέτωπο μαζί τους. Και προφανώς θεωρεί σαν αντιπάλους του, τους δημάρχους που πρόσκεινται είτε στη Ν.Δ. είτε στην Κεντροαριστερά.
Και ο τρόπος που διάλεξε για αυτή την αδρανοποίηση είναι η λογική της πολυδιάσπασης της ψήφου. Έτσι θα ευνοηθούν οι μικροί σχηματισμοί που υποστηρίζονται από το κυβερνών κόμμα, υπολογίζοντας ότι θα κατέβουν όσο το δυνατόν περισσότεροι υποψήφιοι.
Σε κάποιες των περιπτώσεων ίσως καλλιεργήσει και φαινόμενα τοπικισμού μόνο και μόνο για να ενισχύσει τη θεωρία της πολυδιάσπασης της ψήφου.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το Δήμο Φαρκαδόνας. Η στρατηγική του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να επαληθεύει την παραπάνω σκέψη, αφού ήδη δειλά-δειλά προσπαθεί να “περάσει” τη γραμμή των πολλών υποψηφιοτήτων, μια σε κάθε πρώην Δημοτική Ενότητα με σκοπό την συνεργασία τους μετά τις εκλογές.
Με την απλή αναλογική στη κατανομή των εδρών, δύσκολο να εκλεγεί δήμαρχος από τον πρώτο γύρο. Έτσι πάμε σίγουρα σε δεύτερο γύρο, χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο. Άρα με τρεις εν δυνάμει υποψήφιους αυξάνεται η πιθανότητα της δεύτερης θέσης και γιατί όχι και της πρώτης τη δεύτερη Κυριακή.
Σε κάθε περίπτωση επομένως ο κάθε πλειοψηφών συνδυασμός, που λογικά θα ήταν ο νικητής με το ισχύον εκλογικό σύστημα, οδεύει αναγκαστικά προς συμβιβασμούς και εύθραυστες ισορροπίες προκειμένου να παίρνονται αποφάσεις.
Το πιθανότερο αποτέλεσμα ένας «ανίσχυρος» δήμαρχος, όμηρος των αναγκών του, παραλυτικές ισορροπίες, «εκβιαστικές» καταστάσεις, αλλά ταυτόχρονα και ενίσχυση του ρόλου και αναγωγή σε ρυθμιστές, των μικρών πολιτικών σχηματισμών που θα τύχουν της κυβερνητικής στήριξης.
Ενδεχομένως να αναμοχλευτούν και παλιές, ξεπερασμένες πολιτικές πρακτικές αναβιώνοντας το παλιό και γνωστό, αποδοτικό μεν, αλλά όμως σε άλλες εποχές, “τρικ”: «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».
Πρόθεση, να εγκλωβίσουν την Κεντροαριστερά στη λογική μιας στείρας πολιτικής συνεργασιών, πάντα όμως έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους το δικό τους πολιτικό κέρδος.
Να έχουν αυτοί το πάνω χέρι, εκμεταλλευόμενοι τα χαμηλά εκλογικά ποσοστά της, ταυτόχρονα και τον παλιό, έστω και αδρανοποιημένο κομματικό μηχανισμό της που είναι πάντα έτοιμος, όταν χρειαστεί, να ενεργοποιηθεί.
Και μη φανεί καθόλου παράξενο η αναβίωση των παλιών «μπλε, πράσινων, κόκκινων καφενείων» στο όνομα μιας ενδεχόμενης πόλωσης. Ο ένας πόλος αυτός της «δεξιάς παράταξης» με κύριο εκφραστή και βασικό της εκπρόσωπο τη Ν.Δ. και ο άλλος αυτός της «δημοκρατικής παράταξης» με κύριο εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ (έτσι το φαντάζονται και το επιθυμούν) και ουρά τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».
Βέβαια μια σημαντική και ουσιώδης παράλειψη, που όμως έχει την δική της ιδιαίτερη αξία, αποτελεί η ύπαρξη αυτόνομων και πολυσυλλεκτικών σχηματισμών, που στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση καταφέρανε να κερδίσουν αρκετούς Δήμους βάζοντας γερά θεμέλια και για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Μετά από μια γρήγορη ματιά στον «Κλεισθένη 1».
