Μια παράσταση που μοσχοβολάει παλιά Λάρισα ετοιμάζει για τον προσεχή χειμώνα ο σπουδαίος Κώστας Τσιάνος. Στο θέατρο που φέρει το όνομά του, θα παρουσιαστεί η παράσταση «Γρανίτα και χωνάκι» που έγραψε ειδικά για το «Θεσσαλικό Θέατρο» ο Λαρισαίος θεατράνθρωπος, ενώ μάλιστα θα αναλάβει και τη σκηνοθεσία της.
Με φόντο τη Λάρισα της δεκαετίας του 1950 η παράσταση φιλοδοξεί να μας ταξιδέψει στα εξοχικά κέντρα διασκέδασης της εποχής, «Αλκαζάρ», «Φρούριο», «Όαση», «Καρύδειο» κ.ά., στα θερινά σινεμά, με το αγιόκλημα και τα γιασεμιά, «Τιτάνια», «Ρεξ», «Ορφεύς», «Όαση» και άλλα, και σε ό,τι άλλο θα έβρισκε διέξοδο ο κόσμος και κάποια ελπίδα στη μιζέρια του.
Η παράσταση θα βασιστεί στους θεατρικούς κώδικες της ελληνικής επιθεώρησης και των μουσικοθεατρικών θεαμάτων των αναψυκτηρίων των μεταπολεμικών χρόνων. Τα τραγούδια και οι χοροί της δεκαετίας του ’50 θα διανθίζουν τα διάφορα νούμερα και θα έχουν τη γεύση των παλιών καλών κωμωδιών του ελληνικού κινηματογράφου και της επιθεώρησης.
Η εποχή εκείνη που αν και ήταν βαθιά πληγωμένη από τον πόλεμο, την κατοχή και τον εμφύλιο σπαραγμό, ο κόσμος προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του και με κάθε τρόπο να καλυτερέψει τη ζωή του, ενώ… χαρακτηρίστηκε σαν δεκαετία της αθωότητας, μόνο που δεν ήταν και τόσο αθώα.
Η κυβερνητική αστάθεια, η αστυνομοκρατία, ο τραμπουκισμός, οι πολιτικές συνωμοσίες, οι μαζικές δίκες, οι εκτελέσεις, οι εξορίες, η απελπιστική ανεργία, η φτώχεια, η υποτίμηση της δραχμής στο 100%, η εσωτερική μετανάστευση, η φυγή στην ξενιτειά, το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για εύρεση εργασίας, η λογοκρισία, το εκστρατευτικό σώμα του Ελληνικού στρατού που βρέθηκε στον πόλεμο της Κορέας, ήταν μερικά από τα δεινά που ταλαιπωρούσαν τον λαό μας.
Η ένταξή μας στο NATO και η αμερικανική βοήθεια με το σχέδιο Μάρσαλ δεν είχαν στόχο να βοηθήσουν μόνο οικονομικά τη χώρα, αλλά και να αμερικανοποιήσουν τον τρόπο ζωής του Έλληνα, επιβάλλοντας, μεταξύ άλλων, τους βραζιλιάνικους χορούς και τα ανάλογα τραγούδια. Ο κόσμος προσπαθούσε να ξεφύγει από τις δυσκολίες του και με της φαντασίας το καράβι να ταξιδέψει σ’ άγνωστες χώρες εξωτικές και ανύπαρκτα νησιά, όπως το «Άλα Κάλα Κούμπα» που τρελαίνονται για ρούμπα ή το «Τζούμπο Τζάμπο» που χορεύουνε μάμπο. Τότε, το 1952, διοργανώθηκαν και τα πρώτα μεταπολεμικά καλλιστεία, αλλά και η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Οι γυναίκες πάλι στριμώχνονταν στις Δημόσιες Υπηρεσίες για να βγάλουν εκλογικό βιβλιάριο, αφού τους δόθηκε για πρώτη φορά το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις βουλευτικές εκλογές.
Κάποιο βραδάκι θα πήγαιναν σε κάποιο εξοχικό κέντρο ν’ ακούσουν τον Νίκο Γούναρη, τον Τώνη Μαρούδα, τη Μαριάννα Χατζοπούλου, τη Σοφία Βέμπο, ή σε κάποιο κοντινό μπουζουξίδικο να ξεδώσουν με τραγούδια του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη, του Παπαϊωάννου, του Μητσάκη και άλλων.Τα θερινά σινεμά κάτω από τ’ αστέρια, ήταν η πιο προσιτή διασκέδαση για να ξεσκάσει η φτωχολογιά με τις καινούριες ελληνικές κωμωδίες της Φίνος Φιλμ, καταναλώνοντας σακούλες πασατέμπου και στην καλύτερη περίπτωση να δροσιστεί με γρανίτα ή παγωτό χωνάκι
