Hταν κάποτε μια παράταξη… Που κατάφερε να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε ούτε η ηττημένη Αριστερά ούτε το πάντα ταλαντευόμενο Κέντρο. Να κάνει τους ηττημένους του Εμφυλίου να νιώσουν έστω και για λίγο νικητές.
Ήταν κάποτε ηγέτες… Που δεν πλάνευαν μόνο τα πλήθη, αλλά μπορούσαν να τους προσφέρουν όραμα και σχέδιο. Που μπορεί να πρόδιδαν ιδανικά και προσδοκίες, αλλά κάτι άφηναν πίσω τους.
Ήταν κάποτε ένα κόμμα… Που κυριάρχησε στα πολιτικά πράγματα. Που άντεξε. Που ταυτίστηκε με κατακτήσεις, αλλά τελικά μας οδήγησε στα μνημόνια.
Σήμερα, η Κεντροαριστερά αναζητά πυξίδα. Χωρίς πρόγραμμα διακριτό από τους νεοφιλελεύθερους. Με συνενοχή για τις πολιτικές λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων. Με συμβολή στις μνημονιακές κυβερνήσεις. Ταλαντεύεται για τις συμμαχίες της, την ώρα που αμήχανα διαπιστώνει ότι δεν πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις.
Αποτέλεσμα; Μια διαδικασία όπου πρώτα θα βρεθεί ο ηγέτης και μετά το πρόγραμμα. Με επικοινωνιακά κόλπα και διαρκή αλληλοϋπονόμευση. Με διαφημιστικές τεχνικές για να καλυφθεί η πολιτική γύμνια. Με την κοινωνία να καλείται να τοποθετηθεί επί «εικόνων» και όχι επί προτάσεων.
Θέατρο σκιών – από μια παράταξη που, όπως κι αν τη δεις, σκιά του εαυτού της είναι.
unfollow.com.gr
