Hρώ Διώτη
Δυο μήνες κλειστήκαμε σπίτι.
Όχι για να βγάλουμε ψυχολογικά.
Όχι για να κλείσουν τα εμπορικά.
Όχι για να απολυθούν οι εργαζόμενοι άνθρωποι.
Αλλά για να δώσουμε χρόνο να γίνει κάτι.
Να ενισχυθεί η δημόσια υγεία.
Να φτιαχτούν ΜΕΘ.
Να προσληφθούν γιατροί.
Και να μάθουμε λίγα περισσότερα για αυτόν τον ρημάδη τον ιό.
Και βγήκαμε δειλά δειλά και η λογική (ποια;) λέει με μια αντίληψη να μάθουμε να ζούμε με αυτόν.
Μάσκες, απόσταση, αντισηπτικά.
Δυο μήνες μετά, τα κρούσματα αυξάνονται ραγδαία, άνθρωποι ο ένας μετά την άλλη διασωληνώνονται, οι τουρίστες (μια χούφτα) έρχονται και αφήνουν το λαμπρό τους αποτύπωμα, κόσμος ανακατεύεται και μοιράζεται τις ανάσες του.
Και αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση των αρίστων, η κυβέρνηση των σωτήρων, με τους υπέροχους παπαγάλους κόστους 20 εκατομμυρίων δείχνουν τα πάρτι, δείχνουν τους γάμους, δείχνουν τα μπαρ, κουβέντα για τις κρουαζιέρες, κουβέντα για τις βιομηχανίες που ποτέ δεν σταμάτησαν να δουλεύουν, κουβέντα για τα ΜΜΜ που έρχονται ανά τέταρτο, περιφέρουν το σαρκίο τους σε εγκαίνια, εκκλησίες, νυχτερινά μαγαζιά (δίχως μάσκα) και για όλους του υπόλοιπους, για μας, για την ανόητη πλέμπα, υπάρχουν μόνο μεθυσμένοι και ανεύθυνοι.
Αυτό το κάτι που έγινε δυο μήνες είναι το μηδέν. Το απόλυτο μηδέν.
Και για αυτό που γίνεται τώρα, η ευθύνη δεν είναι ατομική. Ούτε συλλογική.
Είναι δική τους. Δική τους.
Βάλτε τη μάσκα σας γιατί το καρναβάλι ετούτο είναι θανατερό.