"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

14.1 C
Trikala

Όσοι έφυγαν στο εξωτερικό δικαιώνονται κάθε μέρα

lafarm

Σχετικά άρθρα

Πέντε χρόνια μετά το δημοψήφισμα ορισμένοι συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το αποτέλεσμά του ως μία ένδειξη εμμονικής βλακείας ενός λαού που “παγιδεύτηκε από ένα λαοπλάνο” και ψήφισε ενάντια στην ίδια του την επιβίωση.

vouleytes

Είναι η ίδια επιδερμική ανάγνωση που ξεκίνησε από το 2010 και έβλεπε την επιβολή των μνημονίων ως αποτέλεσμα της συνήθειας ενός λαού να κατουρά στη θάλασσα, να μην κόβει αποδείξεις για τις τυρόπιτες και να παρκάρει παράνομα.

MENOYME EYROPI

Κάποιοι αποφάσισαν ότι η καλύτερη αντιμετώπιση ενός σκληρά δοκιμαζόμενου και βίαια φτωχοποιημένου λαού είναι η συνεχής δυσφήμισή του.

Όπως ακριβώς όποιος συμμετείχε στις διαδηλώσεις 2010- 2012 βαφτίστηκε μετά τη Marfin περίπου ως εν δυνάμει δολοφόνος ή στην καλύτερη περίπτωση ως θαυμαστής δολοφόνων, έτσι ακριβώς και το καλοκαίρι του 2015 περίπου τα 2/3 των πολιτών που επέλεξαν το “όχι” αντιμετωπίστηκαν ως ανόητοι, αυτοκτονικοί κακομαθημένοι.

Αποτέλεσμα εικόνας για σκρεκασ κωστασ


Οι πολίτες στο δημοψήφισμα δεν είπαν ναι ή όχι στο -όντως- ακατανόητο κείμενο, που περιείχε το ψηφοδέλτιο (με τις γραφικότητες της Κωνσταντοπούλου που το επιμελήθηκε και επέλεξε να βάλει πρώτο το “όχι”)

Ο κόσμος δεν ψήφισε “όχι” γιατί ήταν πρώτο στο ψηφοδέλτιο, δεν ψήφισε “όχι” γιατί λάτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ψήφισε “όχι” γιατί ξετρελάθηκε με τα πουκάμισα του Βαρουφάκη.

Ο κόσμος ψήφισε “όχι” ουσιαστικά στο ερώτημα “Θέλεις να συνεχίσεις να ζεις όπως σου επιβλήθηκε από το 2010 και μετά;”.

NAI

Με αυτό κατά νου πήγε στην κάλπη ο πολίτης, προσβεβλημένος από τη στάση των εταίρων- δανειστών και με την εικόνα της απίστευτης προπαγάνδας υπέρ του “ναι” από το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ, κάτι που μάλλον αποτελεί από τις πιο μελανές στιγμές την ιστορία της ενημέρωσης στην Ελλάδα.

Αποδείχθηκε ότι είναι τουλάχιστον αφελές να προσπαθείς να τρομοκρατήσεις έναν ήδη κατακρεουργημένο για τις “πληγές που έρχονται”.
Το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμα του υπερβαίνει τον ΣΥΡΙΖΑ που το αποφάσισε.

Άλλωστε η εκλογική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ στο 62%, δεν έγιναν προφανώς το 62% αριστεροί εν μία νυκτί, δεν ήταν καν αντισυστημικοί όλοι αυτοί που είπαν το “όχι”.

Απλώς μπούχτισαν και αποφάσισαν να πουν ένα “άι σιχτίρ” σ’ αυτό που βίωναν ήδη μια πενταετία. Ίσως κάποιοι δουν σ’ αυτό μια απολίτικη στάση, αλλά νομίζω ότι κάνουν λάθος.

Η αγανάκτηση που παράγει ένα πολιτικό αποτέλεσμα είναι πάντα πολιτική, ακόμα κι αν ένα μεγάλο μέρος των πολιτών επιλέγει χωρίς πολιτικό βάθος.
Δέκα χρόνια μετά η κρίση δεν τέλειωσε, από τα μνημόνια δεν έχουμε βγει (παρά το κυρίαρχο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, που αγνοεί ότι “τέλος μνημονίων” υπάρχει μόνο όταν σταματήσουν να ισχύουν οι όροι που αυτά επιβάλλουν κι αυτοί οι όροι ισχύουν μέχρι το 2060 με τη δική του υπογραφή).

Ούτως ή άλλως επιστέψαμε στην “κανονικότητα” του παραδοσιακού πολιτικού κατεστημένου, που ευθύνεται κατά το μέγιστο μέρος για την κατάσταση που βιώνουμε, όσο κι αν προσπαθεί να το καλύψει πίσω από το μονότονο “ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν χειρότερος”.


Ήταν νίκη ή ήττα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αν έχεις έτοιμη και σίγουρη την απάντηση έχεις πέσει στην παγίδα της ευθύγραμμης ανάγνωσης της ιστορίας. Ήταν μια νίκη, με την έννοια ότι τρόμαξε το κατεστημένο.

Τρόμαξε μάλλον ακόμα κι αυτόν τον ίδιο που το αποφάσισε. Έδειξε κυρίως σε πολιτικούς και δημοσιογράφους ότι τους πολίτες δεν τους έχεις στο τσεπάκι σου και τους κατευθύνεις κατά το δοκούν. Είναι όμως και μια ήττα; Ναι, είναι. Γιατί δεν είχε τα άμεσα πολιτικά αποτέλεσμα που κάποιος θα πίστευε ότι θα είχε μια τέτοια “απειθαρχία”.


Είναι σίγουρα όμως μια πολιτική παρακαταθήκη. Κάτι που έχει καταγραφεί στη μνήμη πολιτικών και πολιτών και καθώς συνεχίζουμε να ζούμε υπό καθεστώς κρίσης, δεν αποκλείεται μια νέα “απειθαρχία” να αλλάξει και πάλι τα δεδομένα.

Δεν το αναφέρω ως πρόβλεψη, αλλά ως μία ισχυρή πιθανότητα, την στιγμή που το 1/3 έχει ριχθεί στα βράχια και ένα άλλο 1/3 “φλερτάρει” με την καταστροφή. Αθροιζόμενα αυτά τα δύο μας κάνουν περίπου και το ποσοστό που ψήφισε “όχι” το 2015.


Η ελληνική κοινωνία πάσχει από χρόνιες παθογένειες, που δεν αντιμετωπίζονται με αφ’ υψηλού κριτικές και ηθικολογίες και κυρίως δεν αντιμετωπίζονται με την απαξίωση της. Ας αφουγκραστούν, έστω και τώρα, κάποιοι την κοινωνία.

Κανείς δεν έμαθε να παρκάρει καλύτερα επειδή του έκοψαν τη σύνταξη, κανείς δεν σταμάτησε να κατουρά στη θάλασσα επειδή έμεινε άνεργος.

Η απάντηση στις ανάγκες και τις αγωνίες μιας κοινωνίας δεν είναι οι νουθεσίες που αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας.

Η κονωνία και η Οικονομία δεν αντιμετωπίζονται με “θρησκευτικά” δόγματα, ακόμα και αν οι περισσότεροι πολίτες είναι πιστοί. Κανείς δεν “άγιασε” επειδή του επέβαλαν νηστεία.

Δημήτρης Σουλτας

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης