Πόσο μετανιώνουμε για όσα δεν κάναμε, για να μη φτάσουμε μέχρι εδώ. Για τις κουρτίνες που δεν ανοίξαμε, για να δούμε την αλήθεια και για εκείνες που κλείσαμε και μείναμε στα σκοτάδια, χωρίς να γίνει ποτέ η απομάγευση!
Για τις πολιτικές και τις ιδεολογίες που μας βαυκαλίζουν και μας θωπεύουν τη συνείδηση και δεν τις στέλνουμε στο διάολο. Που δεν καταλάβαμε ότι η ζωή έχει μεγαλύτερη ποικιλία και νικά ακόμη και τον θάνατο.
Λόγια και φιλοσοφίες θα μου πεις και από αύριο τα ίδια, αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς.
Πόσο γελοία είναι η σκέψη ”εμείς θα σώσουμε τον κόσμο;” Είναι η ανακουφιστική μέθοδος απαλλαγής, ύπουλης ύπνωσης και τραγικής συνειδησιακής κτηνωδίας.
Θα αλλάξουμε τον κόσμο, αν αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας. Ναι, θα τον σώσουμε, εγώ, εσύ, ο υπάλληλος στην τράπεζα, ο εργάτης στην οικοδομή απέναντι, τα ροζιασμένα χέρια του πατέρα…
Πρόκειται για μορφή επανάστασης και αλλαγής. Κανείς δε χρωστάει σε κανέναν και όλοι χρωστάμε τον κόσμο που θα αφήσουμε στα παιδιά μας, παιδιά χωρίς φόβο και με διάθεση για ζωή.
Επανάσταση εξάλλου είναι και η ίδια η ζωή: είναι τα παιδιά που γελούν και κάνουν έρωτα! Τα χαρούμενα παιδιά που παίζουν με τις γριές που κάνουν αμμόλουτρα και όχι τα πνιγμένα παιδιά.
Επανάσταση είναι να κοιτάς το στήθος μιας όμορφης γυναίκας να ασφυκτιά κάτω από το στενό μπλουζάκι. Είναι η ώρα που ξεντύνονται δυο εραστές στο σκοτάδι, ένας αφαλός που τρέμει από ηδονή και μια σταγόνα ιδρώτα στη ραχοκοκαλιά.
Επανάσταση είναι η μάνα που μαγειρεύει Κυριακή γιορτή για τα παιδιά της και τα παιδιά όλου του κόσμου και το σπίτι μυρίζει φρέσκο ψωμί. Η δασκάλα που γράφει στον μαυροπίνακα με κιμωλία τη λέξη ”Ζωή” είναι η μεγαλύτερη επανάσταση και η μεγαλύτερη ελπίδα.
Επανάσταση είναι να επικοινωνείς με όσους αγαπάς, είτε είναι στο διπλανό δωμάτιο, είτε είναι μακριά, είτε έχουν φύγει για πάντα…να μιλάς και να λες βουβά όσα δε λένε οι άλλοι με ήχους. Επανάσταση όμως είναι και μια γλάστρα με βασιλικό σε μια ασβεστωμένη αυλή στις Κυκλάδες!
Επανάσταση είναι να μην πεθαίνει ένας έρωτας από τη ρουτίνα, από τη χυμένη ζάχαρη το πρωί, ή από τα θυμωμένα λόγια στη δουλειά και από τα καταθλιπτικά πρόσωπα στο λεωφορείο. Αλλά να κουρνιάζει σε μια αγκαλιά και να ταξιδεύει στα μάτια και με τα μάτια, μέχρι εκεί που δεν υπάρχει τέλος, μέχρι την Ιθάκη του καθενός.
Τρυφερότητα, γέλια, χάδια, επίθεση, άμυνα επιθετική, επιθυμία, φαντασία, κορύφωση, γλώσσα μυρωδιές, αφή, χέρια που κατηφορίζουν ανάμεσα σε σκέλια με ζωή να τρέχει…
Τρέξε να πάρεις λάδι, αγνό παρθένο, ή έστω όχι και τόσο αγνό, ας έχει οργιάσει με όλα τα λάδια του ελαιοτριβείου! Χαμογελάς; Πόσο λιγόστεψε το χαμόγελο στη ζωή μας! Έχεις ωραίο χαμόγελο, μου θυμίζεις…Είναι καλό να θυμόμαστε…
Η βρύση τρέχει, οι λογαριασμοί το ίδιο, η ζωή τρέχει…είμαστε καλά, αν τρέχουμε μαζί. Επαναστάτες με αιτίες. Καμιά φορά η ζωή ξεπερνά την πιο όμορφη μυθοπλασία! Χαμογέλα ξανά, ακόμη μπορούμε, έχουμε το ‘μαζί’….ζαλίζομαι, πάρε με αγκαλιά!
Πιάσε μου το στήθος, έχει ζωή, έχει και θάνατο ηρωικό, όταν χτυπηθεί από σφαίρα. Πάμε για ύπνο χωρίς ενοχές, δεν υπάρχουν ένοχοι πια. Θυμάσαι καμιά προσευχή;
Κλείσε τα μάτια…η θητεία μας δεν τελειώνει εδώ!
