Μια φωτογραφία που τα λέει όλα: ο Θανάσης Καμπαγιάννης και η Μάγδα Φύσσα αγκαλιασμένοι – μόλις έχει τελειώσει ο πρώτος την αγόρευσή του.
Σεβασμός απεριόριστος και συγκίνηση απροσμέτρητη. Για τη Μάγδα Φύσσα και τον Θανάση Καμπαγιάννη που είναι πάντα εκεί. Για τον Θανάση που τέλειωσε σήμερα μια υπέροχη αγόρευση, μνημείο επιχειρηματολογίας, παιδείας και ευαισθησίας, με τούτα τα λόγια:
“Ποιητική αδεία, ας αναφερθούμε στο τέλος του ποιήματος του Έλιοτ, Κούφιοι Άνθρωποι: «Έτσι τελειώνει αυτός ο κόσμος, όχι με πάταγο αλλά με έναν λυγμό». Έχουμε την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος που χτίσαμε κοντά 5 χρόνια εδώ μέσα, δεν θα τελειώσει έτσι, δεν θα τελειώσει με τον λυγμό των θυμάτων. Και ότι η απόφασή σας, με τον πάταγό της, θα καλύψει αυτόν τον λυγμό”
Και μερικά ακόμα αποσπάσματα από τη σπουδαία αυτή αγόρευση (που αξίζει να τη διαβάσουμε ολόκληρη).
“Ο Φύσσας είχε και μια πολύ ιδιαίτερη αντίληψη και για το τι σήμαινε να είναι κανείς Πειραιώτης, να είναι άντρας, να είναι έλληνας. Λέει σε ένα τραγούδι: «Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθαίνεις / όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα / με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία / Έλληνας κι ότι συνάδει αυτό, όχι μια σημαία».
Σε μια αποδεικτική διαδικασία που είδαμε πολλές ελληνικές σημαίες και που ακούσαμε πολλά για το έθνος, την πατρίδα, κλπ, υπάρχει κάποιος που λέει «Έλληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό, όχι μια σημαία». Ότι δηλαδή η ελληνικότητα δεν είναι ανάλογη με το πόσο πολύ κουνάς μια σημαία, πόσο την επιδεικνύεις.
Και συνεχίζει: «μελανοχίτωνας / γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη / κι αν όντως ξέρω κάτι είναι πως γεννήθηκα ήδη / με δυο καταδίκες βαριές φορτωμένος πάνω στην πλάτη δυο φτερά από γέννα / πάνω στο σώμα μου ραμμένα / που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσα από την πένα…». Υπάρχει ένα μεγάλο ιστορικό βάθος στους στίχους αυτούς, η συζήτηση για την αρχαιότητα και τη νεότερη Ελλάδα – ο Αχιλλέας και ο Καραϊσκάκης, τη σχέση τους, το αν θα μείνουμε σε μια προγονοπληξία που θα κανει το ένδοξο παρελθόν βραχνά.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την απάντηση του Κωστή Παλαμά στον Περικλή Γιαννόπουλο στις αρχες του προηγούμενου αιώνα. Ο Παλαμάς αν και βαθιά εθνικός είπε ότι «αν είναι να γίνει καταφύγιο αρχαιολατρίας και πνευματικής τεμπελιάς ο Παρθενώνας, καλύτερα να πέσει και να συντριβεί παρά να στέκει σαν λείψανο».
Μια τέτοια αντίληψη για την ελληνικότητα είχε ο Φύσσας, διαμετρικά αντίθετη από τον βιολογικό εθνικισμό της ΧΑ. Κι αυτό ήταν κάτι που, πρέπει να το πούμε αυτό, ο Παύλος Φύσσας το είχε μάθει από την οικογένειά του, το έφερε σαν κληρονομιά. Όταν λέει «γόνος του Καραϊσκάκη», δεν αναφέρεται γενικά στους προγόνους μας. Αναφέρεται στη μητέρα του.
Και θα μου επιτρέψει να το πω αυτό, γιατί το πατρικό της μητέρας του είναι «Καραϊσκάκη». Και θα μπορούσε για τον Φύσσα αυτό να είναι αφορμή καυχησιολογίας, να το προβάλλει, να το επιδεικνύει. Κι ομως ο ίδιος έλεγε «έλληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό, όχι μια σημαία». Και αν είδατε και η μητέρα του που έχει κάνει δημόσιες παρεμβάσεις, δεν το αναφέρει.
Κι ούτε στραφηκε ποτε σ’ αυτους τους εθνικόφρονες να τους πει: «τι να μου πειτε εσείς, εθνικιστές του τριωδίου, εμένα με λένε Καραϊσκάκη». Ποτέ δεν την έκανε αυτή την απεύθυνση. Αυτή την εκδοχή ελληνικότητας έφερε ο Φυσσας και τη διέχεε μοριακά με τη μουσική του. Γι’ αυτό ηταν επικίνδυνος για τη ΧΑ.
“Εμείς σ’ αυτή τη δίκη ήμασταν οι Αιγύπτιοι κι έτσι θα τελειώσουμε. Ο εντολέας μας, ο Αμπουζίντ, σώθηκε από θαύμα. Αλλά η δίκη αυτή ήταν πολύ σημαντική για τον ίδιο. Στο ξεκίνημα αυτής της διαδικασίας, είχαμε να αντιμετωπίσουμε τη δυσπιστία του και τη δυσκολία του να καταλάβει το ότι χτυπήθηκε ως ξένος, ως Αιγύπτιος, στην Ελλάδα.
Μάλιστα σε μια από τις πρώτες μας συναντήσεις, όταν μας εξέφρασε αυτή τη δυσαρέσκεια του και του είπαμε ότι είμαστε μαζί του και ότι είμαστε στη δική του πλευρά, στράφηκε στη μεταφράστριά μας στη Ραμπαπ και είπε κάτι γελώντας. Τη ρωτήσαμε τι λέει. Και μας απάντησε: «λέει ότι πριν σας γνωρίσει τα πράγματα ήταν εύκολα γι’ αυτόν.
Έλεγε ότι μπήκαν οι Έλληνες στο σπίτι του και τον σκότωσαν. Τώρα όμως που σας γνώρισε, του κάνετε τη ζωή του πιο δύσκολη». Δεν σας κρύβω ότι αυτό ήταν το χρονικό σημείο στο οποίο έσπασε πραγματικά ο πάγος, ένας τείχος δυσπιστίας που υπήρχε με τον εντολέα μας, και πραγματικά κερδίσαμε μια πιο ανθρώπινη σχέση και μια στενή συνεργασία. […]
Σήμερα ο εντολέας μας ξέρει ότι δεν προσπάθησαν να τον σκοτώσουν οι Έλληνες. Ήταν μια οργάνωση ρατσιστική, εθνικιστική, ναζιστική, που εξόπλισε μέλη της με φανατισμό και ρόπαλα.
Βοήθησε σε αυτό, να το πούμε και αυτό, η κ. Φύσσα που έμεινε στη συνέχεια της διαδικασίας. Θα μπορούσε να φύγει όταν τελείωσε η εξέταση των μαρτύρων της οικογενειακής της υπόθεσης.
Ήταν όμως εδώ όταν κατέθεσε ο Αμπουζίντ, τον στήριξε, τον ασπάστηκε. Η εικόνα μιας μαυροφορεμένης μάνας, Ελληνίδας, που έχει χάσει το παιδί της, ξεκαθάρισε στα μάτια του εντολέα μας ότι οι διαχωρισμοί δεν είναι εθνικοί.
Η οικογένεια Αμπού Χάμεντ σας είπε, κ. Πρόεδρε, ότι σκέφτηκε το ενδεχόμενο να φύγει από τη χώρα μετά την επίθεση. Όχι μόνο από το σπίτι, αλλά από την Ελλάδα. Ωστόσο, το Πέραμα, το Πέραμα του 2012, το τσακισμένο από την ανεργία και την φτώχεια, αγκάλιασε τους εντολείς μας.
Κόσμος πήγε στο κατάστημα για να αγοράσει ψάρια και να πει έναν καλό λόγο, αυτός ο κόσμος μετέπεισε τον Αχμεντ, τον Μωχάμεντ και τον Σάαντ να μείνουν. Μια βδομάδα μάλιστα μετά την επίθεση σε βάρος των εντολέων μας, έγινε μια μεγάλη διαδήλωση στο Πέραμα για την οποία σας μίλησε η κ. Θωίδου.
Σας είπε ότι μίλησαν εκπρόσωποι συνδικάτων και εκπρόσωποι της Αιγυπτιακής Κοινότητας. Τη ρωτήσατε, γιατί μας το λέτε; Και σας εξήγησε ότι αυτό ήταν κρίσιμο για να σταλεί μήνυμα ότι η γειτονιά δεν θα διχαστεί.”
Tα απόσπασματα από το Golden Dawn Watch
Η φωτογραφία (δεν ξέρω τον/τη φωτογράφο), από τον τοίχο του Antonios Rellas – και χρόνια του πολλά σήμερα!)
Στρατής Μπουρνάζος
