Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης
Τρίκαλα 10 Απριλίου 2018
Λίγο η 25η Μαρτίου και οι παρελάσεις σε «άψογους σχηματισμούς»….
Λίγο οι γιορτές του Πάσχα και οι επισκέψεις της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στα στρατόπεδα με τις αναφορές παρουσίασης των φαντάρων να θυμίζουν την «εθνοσωτήριο με το πουλί» ….
Αλλά κυρίως η αδικαιολόγητη κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, έχουν φέρει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας μια ανατροφοδοτούμενη εθνικιστική έξαρση, που ασφαλώς και υποδαυλίζουν οι φραστικές επιθέσεις του δικτάτορα ιμπεριαλιστή Ερντογάν.
Η πολιτική ατζέντα μετά την νεκρανάσταση του «Μακεδονικού» και ιδίως μέσα στο 2018 έχει σαφώς μετατοπιστεί από τις οικονομικές εξελίξεις και τα eurogroup των Βρυξελλών, στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και τα όρια των ΑΟΖ στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Κάποιοι δεν μπορούν να διαπιστώσουν το συσχετισμό, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι για την ελληνική κυβέρνηση η οικονομία των αγορών και γεωπολιτική αναδιάταξη είναι άρρηκτα και αλληλένδετα συνδεδεμένες.
Το όνειρο και η επιδίωξη της κυβέρνησης Τσίπρα μετά τον Αύγουστο του `15 υπήρξε διακαώς να εμφανιστεί η Ελλάδα ως μια χώρα που εκτός από προτεκτοράτο των δανειστών και πειραματόζωο νέων πολιτικών μοντέλων διακυβέρνησης, θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του υβριδικού κράτους –μέλους της Ε.Ε. (μαζί με την Κύπρο), που θα λειτουργούσε ως διακομιστικό κέντρο ενεργειακής παραγωγής αλλά και διασποράς της, σαν μία δηλαδή ατμομηχανή που θα τροφοδοτεί την ευρωπαϊκή οικονομία, ώστε αυτή να απεξαρτηθεί από τις διαθέσεις τόσο της Ρωσίας , όσο και των εμπόλεμων χωρών της Μέσης Ανατολής.
Το σχέδιο όμως αυτό, που Μακρόν και Μέρκελ εξυφαίνουν εδώ και καιρό, βρίσκει απέναντί του ένα απολυταρχικό και πολεμοκάπηλο Σουλτάνο τον οποίο δεν μπόρεσαν έγκαιρα να εξουδετερώσουν πραξικοπηματικά το καλοκαίρι του 2016.
Ο Ερντογάν ακροβατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί πότε συμμαχώντας με τον Πούτιν, πότε φλερτάροντας με τον Τραμπ, συνεχίζει να ηγεμονεύει στην νοτιοανατολική μεσόγειο και πλέον το να τεθεί στο περιθώριο φαντάζει ότι μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από μια εμπόλεμη εμπλοκή που θα επιφέρει και συνολική γεωπολιτική ανακατάταξη και που πιθανό να συμπεριλαμβάνει και αλλαγή των συνόρων.
Για αυτό «τρέχουν τα σάλια» και στους δικούς μας πατριδοκάπηλους ηγήτορες, που ονειρεύονται να πάρουν μια συνολική ρεβάνς από το αποδυναμωμένο σήμερα στρατιωτικό κατεστημένο της Άγκυρας.
Για τους γνώστες των σεναρίων αυτών, οι εμβολισμοί πλεούμενων σκαφών της ακτοφυλακής, οι συλλήψεις και η μακροχρόνια κράτηση συνοριακών φρουρών, οι παρενοχλήσεις επισκέψεων των επίσημων προσώπων στην παραμεθόριο, οι πυροβολισμοί στο βαθύ σκοτάδι εναντίον υπερπτήσεων στο εθνικό εναέριο χώρο, αποτελούν τα επεισόδια εκείνα που προετοιμάζουν μια κοινωνία για να δεχθεί ή ακόμα και να επιζητήσει μια συνολικότερη πολεμική εμπλοκή τελικού «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» που για πολλούς εθνικίζοντες κρατάνε από το 1922.
Ειδικά όταν έχει αποδειχθεί ότι οι ένοικοι στο Μέγαρο Μαξίμου και στο Πεντάγωνο είναι από τους μεγαλύτερους τυχοδιώκτες της νεότερης ελληνικής ιστορίας .
Αν κάποιοι όμως ορέγονται νέες «εθνικές παλιγγενεσίες» θα πρέπει και να αναλογιστούν ότι σε όλους τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες οι Έλληνες πολέμησαν γενναία και με αυταπάρνηση για μια πατρίδα που τους ανήκε, όχι για μια πατρίδα που τα πετρέλαια της ανήκουν στους Αμερικάνους και στους Γάλλους, τα αεροδρόμια της στους Γερμανούς, τα λιμάνια της στους Κινέζους, οι οδικοί της άξονες στους ολιγάρχες της , τα τραίνα της στους Ιταλούς και τις ομορφιές της τις μοιράζονται μόνο τα εκατομμύρια των ξένων επισκεπτών της .
Αν αυτή ίσως η σκέψη περάσει από τα μυαλά των Τσίπρα και Καμένου , είναι πιθανό να μας γλιτώσει από νέες εθνικές καταστροφές…
