Η μέρα αρχίζει να χαράζει… και όπως ανοίγουν σιγά σιγά τα βλέφαρα αντικρύζω τον ήλιο που μόλις ξεπροβάλει διστακτικά θα λεγα…. Άλλη μια ημέρα ξεκινά! Ποιος ξέρει τι θα φέρει στο πέρασμα της χαρές , λύπες; Εντάσεις; Ή χαλάρωση και όμορφες στιγμές; Κανείς δεν γνωρίζει. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της ζωής να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει. Οι λεπτές κόκκινες γραμμές αρκεί να τηρούνται , οι ισορροπίες να κρατιούνται και η δύναμη να σηκώνεσαι όσες φορές και αν σε ρίχνουν!
Δεν ξέρω τελικά αν λυπάμαι ή θαυμάζω τους ανθρώπους χωρίς ανησυχίες πνευματικές. Ίσως να τους θαυμάζω εν τέλει πολύ σωστά έχει ειπωθεί η φράση: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Η αναισθησία των ανθρώπων πολλές φορές λειτουργεί και ως ασπίδα προστασίας στα κακώς δρώμενα! Πω πω τόσες σκέψεις κατακλύζουν το νου και είμαι ακόμα στο κρεβάτι που να σηκωθώ κιόλας.
Σηκώνομαι και ανοίγω όλη την κουρτίνα για να δω τον ήλιο να ολοκληρώνει την πορεία του. Κάποιες φορές κοιμάμαι με ανοιχτά πατζούρια ακριβώς για αυτό για να μην ξυπνάω με ήχο αλλά με εικόνες. Και τι καλύτερο από την θέα ενός υπέροχου πρωινού ήλιου που τον βλέπεις και λες : Είμαι σίγουρη ότι θα φωτίσει τη μέρα μου. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και οι ευαίσθητες ψυχές θέλουν να επιζητούν τις ρομαντικές εικόνες!
Και μέσα σε όλα αυτά ο ήχος του κινητού σου σε αποδιοργανώνει και σε προσγειώνει στην πραγματικότητα! Τόσο πρωί τηλέφωνο αναρωτιέσαι; Ποιος με θέλει τόσο πρωί και για ποιο λόγο; Ναι λες και η φωνή σου είναι ακόμα βραχνή. Και μόλις ακούς τι σου λένε μουδιάζει το χέρι σου για μια στιγμή και λες ε όχι! Η καλή μέρα δε φαίνεται από το πρωί τελικά πρέπει να περιμένεις την πρόοδο της.
Τα νέα άσχημα, πολύ άσχημα! Μια καλή φίλη, παλιά συμφοιτήτρια δε ζει πλέον ανάμεσα μας. Εκοιμήθη και δεν ξύπνησε ποτέ! Δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις ούτε να το πιστέψεις. Κλείνεις το τηλέφωνο, κάθεσαι απότομα στο κρεβάτι και κοιτάζεις πάλι τον ήλιο, μόνο που τώρα σου φαίνεται χλωμός, σκούρος, ίσως και μαύρος. Οι θάνατοι νέων ανθρώπων συχνό φαινόμενο το τελευταίο διάστημα. Θάνατοι ξαφνικοί χωρίς προειδοποιητικά σημάδια. Άγχος λένε οι γιατροί, ανακοπή καρδιάς το σύνηθες αίτιο.
Ρωτάς γιατί; Δεν ξέρεις την απάντηση! Στους χαλεπούς και κρίσιμους αυτούς καιρούς το άγχος καραδοκεί! Μπαίνει στις ζωές όλων μας με οποιοδήποτε τρόπο. Άλλοτε σαν οικονομικό αίτιο, άλλοτε ως ανεργία, άλλοτε ως μοναξιά και απομόνωση. Τίποτα όμως δε γίνεται χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Κάποιοι δεν το αναγνωρίζουν καν και το επιτρέπουν να κάθεται μαζί τους, να τους κάνει παρέα να τους συντροφεύει στις κοινωνικές τους δραστηριότητες.
Η συγκεκριμένη φίλη μας δεν το έδειχνε καν ότι φιλοξενούσε το άγχος σπίτι της. Φορούσε τη μάσκα του γέλιου πάντοτε και ήταν η ψυχή της παρέας. Έκανε τους άλλους να γελάνε όταν η ψυχή της έκλαιγε! Κανένας δεν μπορούσε να διακρίνει ότι έκρυβε κάτι από το πλατύ χαμόγελο, μια θλίψη. Η καρδιά ήταν εκείνη που έκρυβε καλά την απελπισία της. Εκεί μέσα μάζευε ότι την απασχολούσε. Γι αυτό και την πρόδωσε, γι αυτό και έγινε το μεγάλο μπάμ!
Τι νόημα έχει τώρα; Όλα τελείωσαν θα έλεγε κάποιος και ίσως όλοι του δίνατε δίκαιο! Όχι όμως δεν είναι έτσι! Εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που κρύβουν στις ψυχές τους τα προβλήματα τους, τις έννοιες τους ακόμα και τα λάθη τους ή τα μυστικά που τους βαραίνουν! Οι ψυχές τους κοιμούνται και είναι ντυμένες με χοντρά ρούχα και βαριά παπούτσια. Όλο αυτό το βάρος το σηκώνουν καθημερινά! Και όμως η υπερηφάνεια και ο εγωισμός δεν τους αφήνει να το δείξουν. Που να γνώριζαν και οι ίδιοι τι κίνδυνο διατρέχουν με τόσο ψυχικό βάρος.
Στα μάτια τους μόνο ίσως φαίνονται οι προβληματισμοί και όλο το βαρύ φορτίο. Από εκεί ίσως τους διακρίνεις και τότε μπορείς ίσως να τους παροτρύνεις να απελευθερώσουν την καρδιά τους να μιλήσουν σε ένα ειδικό ή σε ένα έμπιστο φιλικό πρόσωπο για ότι τους ενοχλεί και τους βαραίνει.
Ας ξεδιπλώσουν τις φοβίες, τις ανησυχίες τους. Ας απελευθερώσουν την καρδιά τους και ας αφήσουν ξυπόλητη την ψυχή τους. Δεν πειράζει…. Με ανάλαφρα βήματα θα μπορέσουν να συνεχίσουν το μονοπάτι της ζωής τους. Είναι τραγικό και συνάμα άδικο να χάνονται άνθρωποι και ιδιαίτερα νέοι από καταστάσεις που με λίγη προσοχή προλαμβάνονται!
Άγρυπνα να έχουμε τα μάτια της ψυχής! Κοιτάξτε γύρω σας…. Σίγουρα υπάρχει κάποιος να μοιραστεί το βάρος που νιώθετε. Γιατί είναι ωραία να ξυπνάς το πρωί και να αντικρίζεις ένα ήλιο που λάμπει! Γιατί δεν αξίζει τίποτα όσο η ζωή σου, προστάτεψε την!
Χαρμπέα Ιωάννα κοινωνιολόγος/αρθρογράφος
