ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΔΗΘΕΝ (1): Αλεξανδρινός, Κ. Καβάφης .
(2): στοίχοι από τα ποιήματά του, «che fece…il gran rifiouto», «Όσο μπορείς», «Η πόλις». (3): Κ. Βάρναλης , από το ποίημα «Οι μοιραίοι».
(4) Θεσσαλονικεύς: Μανόλης Αναγνωστάκης, από το ποίημα «Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήταν».
Για να είσαι ποιητής πρέπει να λες την αλήθεια.
Να ξέρεις όμως και να βρίσκεις την αλήθεια, που πολλές φορές είναι κρυμμένη πίσω από τον λόφο, η θαμμένη βαθιά μέσα στην γη η στο μυαλό των ανθρώπων.
Κυρίως όμως ,να κατέχεις την τέχνη για να την πεις.
Για να δούμε όμως πως λέει την αλήθεια ο Αλεξανδρινός. (1)
«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται η μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι η το μεγάλο Οχι
να πούνε…»(2)
Είναι εύκολο το Ναι. Το λες «και πηγαίνεις στην τιμή και στην πεποίθησή σου».(2) Την κομματική , βέβαια.
Το ζήτημα είναι να βρεις το κουράγιο να αρνηθείς και να πεις το μεγάλο Όχι . Γιατί η άρνηση προϋποθέτει αντίσταση και η αντίσταση στο τέλος καταβάλει.
Είδατε, ακούσατε εσείς κανένα κυβερνητικό να αρνηθεί την ψήφιση των άρθρων που καθιερώνουν την Νεοελληνική Δουλεία, και ας « τον καταβάλει εκείνο το Οχι –το σωστό.»;(2)
Είδατε όμως και ακούσατε «δειλούς , μοιραίους και άβουλους»(3) ως ποίμνια να ψηφίζουν υπό την καθοδήγηση του τσοπάνη και υπό την απειλή των τσοπανόσκυλων, την μία ημέρα το δικαίωμα των πολιτικών να κατέχουν και να διαχειρίζονται εξωχώριες εταιρείες και την επομένη να ψηφίζουν τον εξευτελισμό τους. Δηλαδή την αναίρεση αυτών που υποστήριζαν χθες. Έτσι , χωρίς αιδώ, χωρίς την στοιχειώδη ερυθρότητα των παρειών, έχοντας «έτοιμο μέσα τους το Ναι»,(2) όπως άλλωστε σε όλα.
Ο ποιητής όμως τους προειδοποιεί:
« Και δεν μπορείς να κάνεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις…..
…..μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες»(2)
Και ψηφοφορίες, θα έλεγε ο θλιμμένος και οργισμένος Νεοέλληνας
Γιατί έτσι όπως την εκθέτεις και την εξευτελίζεις , στο τέλος η ζωή σου, θα σου γίνει :
«…σαν μία ξένη φορτική».(2)
Και γνωρίζει καλά ο ποιητής την κατάληξη της ζωής αυτών των ανθρώπων.
Να μην ελπίζουν. «δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό»(2) , γι αυτούς. Δεν υπάρχει ελπίδα και δικαίωση.
Έτσι όπως την ζωή μας ρήμαξαν σε τούτη την κώχη, σ’ αυτή την μικρή πατρίδα, και την δική τους «σε όλη την γη την χάλασαν».(2)
Εύκολα βέβαια, κάποιος μπορεί να πει : και που ξέρουν «αυτοί» τι λένε οι ποιητές. Και πολύ περισσότερο τι κάνουν και τι ψηφίζουν. Στο κάτω , κάτω της γραφής μπορεί και να είναι λοβοτμημένοι στο κομματικό χειρουργείο κάτω από συνθήκες ιδεολογικής νάρκωσης. Έχετε δίκαιο . Γι αυτό ο Θεσσαλονικεύς λύνει τις απορίες με τούτο τον στοίχο:
« Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήταν!»(4)
Θα ήθελα όμως να μου επιτρέψει ο ποιητής, να καταθέσω και εγώ την άποψή μου:
«Δεν έφταιγαν οι ίδιοι. Τόσοι ήταν .
Εφταιγαν αυτοί που τους ψήφισαν».
Χρήστος Γκίμτσας
