Διάβασα με προσοχή αν και επιφυλακτικός στην αρχή, το άρθρο του κ.Μικέλη Χατζηγάκη για το μεταναστευτικό στα τοπικά ΜΜΕ και ομολογουμένως αιφνιδιάστηκα θετικά.
Ο νεαρός πολιτικός, τόλμησε σ` ένα “επικίνδυνο” για το πολιτικό μας σύστημα ζήτημα, να πάρει ευδιάκριτη θέση, περιγράφοντας με σαφήνεια το πρόβλημα, στη πραγματική του διάσταση.
Κλείνοντας μάλιστα το κείμενο, ζητά πολύ σωστά, αυστηρότερους ελέγχους στα σύνορα, αμελώντας όμως να θίξει τα κακώς κείμενα, ενός πρωτόγνωρα αναποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού, που αδυνατεί να περιορίσει δραστικά τις ροές μεταναστών στο εσωτερικό της χώρας.
Αναφέρομαι βέβαια τόσο στη περιοχή του Έβρου, που αποτελεί μια από τις πιο στρατικοποιημένες περιοχές του πλανήτη αλλά και στην απαράδεκτη εικόνα για σοβαρό κράτος, της μαζικής απόβασης λαθροεισβολέων, στα πάνοπλα νησιά του Αν.Αιγαίου.
Η πάλαι ποτέ γειτονική κομμουνιστική Αλβανία, που με πενιχρά και πρωτόγονα μέσα, είχε κάνει τα χερσαία και θαλάσσια σύνορά της απόρθητα, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα, για το αν μπορούν να φυλαχθούν επαρκώς τα σύνορα.
Βέβαια σήμερα, με τη σύγχρονη τεχνολογία τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα, όπως δείχνει και η περίπτωση του “σφραγίσματος” της Τουρκο-Ιρακινής μεθορίου τη τελευταία πενταετία. Βούληση χρειάζεται και να πάψει η κυβέρνηση να ασκεί πολιτική με επικοινωνιακούς όρους.
Κων. Κουτσονάσιος
