Εδώ είχαμε μια μάνα που έβγαζε οιμωγές και φωνές αγανάκτησης για το παιδί της, που το σκότωσαν κάτι πεπαλαιωμένα “παλικάρια” που νομίζαμε ότι ήταν άλλης εποχής.
Αυτή η λήθη παρέα με την εθελούσια πλάνη είναι δυο από τα μεγαλύτερα αίτια της καταστροφής αυτής της χώρας. Απ τις μεγαλύτερες γρατσουνιές που δεν κλείνουν. Παρά μόνο φαγουρίζουν..Ναι, η παραδοχή της ηλιθιότητας, είναι μεγάλη υπόθεση..
Ναι ,προσπαθούν να γίνουν θύματα. Αν βοηθήσει και το σύστημα λίγο, piece of cake που λένε και οι Αμερικάνοι. Είδατε; Βάζω και επικίνδυνες λέξεις εκ παραδρομής .
Προσπαθούν-δυστυχώς, επιτυχώς σε αρκετούς –να καταφέρουν να χώσουν στον όποιο εγκέφαλο τους , ότι είναι σωστοί απέναντι στην «πατρίδα». Το ποια πατρίδα θέλουν και εννοούν, δεν τους ενδιαφέρει.
Όταν έχεις να φας, ας πούμε, ένα μήνα, θα το φας το σάπιο μήλο.Οτιδήποτε σάπιο. Έτσι λοιπόν, όταν σου πουλάνε σάπια ένδειξη εξουσίας ότι τάχα μου κατέχεις και είναι κεκτημένο σου, ε θα το φας το σάπιο και θα το ρευτείς κιόλας απο ευχαρίστηση.
Δεν αντέχεται η θέα της μάνας που έχει χάσει το παιδί της. Δεν θα μείνω στον τρόπο. Ίσως την πονάει περισσότερο, αλλά η ουσία παραμένει ίδια. Δεν θα τον ξαναγγίξει. Δεν θα του χαϊδέψει ποτέ ξανά το αξύριστο μάγουλο. Δεν θ ακούσει ζωντανά τη φωνή του να τραγουδάει καταγγέλοντας , αυτό που ακριβώς του έμελλε να πάθει.
Θα κλαίει στον τάφο του και μέχρι να έρθει η στιγμή που θα τον «συναντήσει» και πάλι, ένα μέλημα έχει. Ένα σκοπό. Ένα καημό. Να τιμωρηθούν αυτοί που της στέρησαν τη ζωή της.
Αυτοί,που κερδίζουν χρόνο, ίσως και έδαφος,οπαδούς-φανατικούς μάλιστα.Το κακό πάντα είναι πιο ορατό. Βάζουν και ένα ηλίθιο ιδεώδες μπροστά, ε δεν θέλει και πολύ το χάπατο.
Μιλάμε ξεκάθαρα πια για εγκληματική οργάνωση και έχουμε ένα κράτος που είναι στο μυαλό μου με τη μορφή ενός άνδρα με τεράστια «μπαλάκια» και κάθεται σταυροπόδι όλη την ώρα. Ε θα πονοκεφαλιάσει. Μιλάμε για δολοφόνους που δεν χαμηλώνουν καν την άκρη της βλεφαρίδας.
Που χαμογελούν αυτάρεσκα και ειρωνικά. Σκωπτικοί από τον πρώτο έως τον τελευταίο.
Με αποκορύφωμα την περίφημη κίνηση με το μεσαίο δάχτυλο, στην οικογένεια του θύματος. Δεν χωράει ,δεν μπαίνει εισαγωγικό στη λέξη αντοχή, σε τέτοια περίπτωση.Θα σκεφτεί κάποιος-εύλογα. Αυτό σε ενόχλησε;
Όχι απλά. Είναι ύβρις. Πως κρατήθηκε αυτός ο πατέρας; Από τις λίγες φορές που τον άκουσα να φωνάζει. Ο πόνος έχει πολλές μορφές.Αν του δείχνεις μια άσεμνη χειρονομία, θέτεις σε βάση να τον υποτιμήσεις. Ο πόνος είναι λύτρωση. Ούτε αυτή την «ικανοποίηση» δεν δικαιούνται οι άνθρωποι τούτοι;
Ως που μπορούν να φτάσουν; Ποιοι τελικά νομιμοποιούν ..παρανόμως; Εδω βάλλεται η αξιοπρέπεια μιας ζωής,μιας μάνας, μιας οικογένειας, μιας πατρίδας αν θες.
Το καθεστώς τρόμου που επιχειρούν οι «οπαδοί» είναι ένα δείγμα ακόμη για το πόσο επικίνδυνοι είναι μέσα στην ημιμάθεια τους.
Στοχοποιούν ανθρώπους,ανώνυμα ή ψευδώνυμα με σκοπό να συνεχίσει η Λερναία Υδρα να βγάζει κεφάλια.
Όχι, δεν θα τους περάσει.Κι αν σήμερα πάλι σοδόμησαν στη ψυχή αυτής της μάνας, οι υπεύθυνοι δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι περισσότερο αυτοί που το επιτρέπουν.
Από την Άννα Κουρουπού
