"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

21.2 C
Trikala

Η άγρια ηρεμία του Αι Γιάννη στο Πήλιο

lafarm

Σχετικά άρθρα

Σωτήρο Χριστοδούλου : Το 1966 δεν είχε Ίντερνετ , φέισμπουκ , κινητά τηλέφωνα. Είχε μόνο ένα τηλέφωνο σε κάθε χωριό. Κι αν το τηλέφωνο χτυπούσε κι ήταν μέρα Κυριακή ή άλλη σχόλη, δεν τ´ άκουγε κανένας και δεν απαντούσε κανένας.
Το 1966 είχαμε μόλις «εξηλεκτριστεί». Ήταν δεν ήταν δυο χρόνια που αποκτήσαμε στύλους να φωτίζουν τα καλντερίμια και την πλατεία του χωριού.
Τα σπίτια ένα ένα «έπαιρναν ρεύμα» και φωτίζονταν τα δωμάτια με το άπλετο φως των είκοσι κηρίων του γυμνού γλόμπου που κρέμονταν στο κέντρο του ταβανιού σε κάθε δωμάτιο. Κρααάκ! Ηχούσε ο βακελιτένιος διακόπτης κάθε φορά που γυρνούσαμε το φιογκάκι του! Τρελαινόμασταν γι αυτό το «κρααάκ» που μέσα σε μια στιγμή, με μαγικό τρόπο, έκανε τη νύχτα μέρα και τ’ ανάποδο!
Το 1966 δεν υπήρχε βίντεο . Καλά καλά δεν είχαμε ούτε φωτογραφικές μηχανές. Μόνο ο παπούς ο Πριτσίνης, ο φωτογράφος του χωριού μας, είχε μία μηχανή κι απαθανάτιζε επί παραγγελία και επί πληρωμή ό,τι χρειαζόταν ο καθένας…
Γιαυτό και δεν μπορώ να σας δείξω τί προκάλεσε εκείνη η θύελλα που ξέσπασε ξημερώματα των Φώτων του 1966…

Φωτογραφία του Μιλτιάδης Ρηγόπουλος.
Το βέβαιον είναι πως την άλλη μέρα, τα νέα της καταστροφής έφτασαν στη Μακρυρράχη.
Μας πήρε η θάλασσα το μαγαζί !
Κινδύνεψαν άνθρωποι, κινδύνεψαν σπίτια, ο γραιγολεβάντες δεν άφησε τίποτα όρθιο! Ο πατέρας, αν και βαρειά άρρωστος τότε, έπρεπε να πάει να δει τί έγινε.
Γύρισε το σούρουπο τρέμοντας σύγκορμος. Τρέμοντας απ´ το κρύο, απ´ τον πυρετό, από την ταραχή και τη στεναχώρια.
Όλη τη βόρεια παραλία του Αη Γιάννη,
απ´την παράγκα του μπάρμπα Κυριαζή
(Όπου σήμερα το ξενοδοχείο Κέλλυ) μέχρι τον κάβο του Καλαφάτη ( όπου τότε το λιμανάκι και σήμερα το λιμάνι) την είχε καταπιεί το θεριό που το λεν Αιγαίο Πέλαγος. Πάνε τα θαλλερά πλατάνια, πάνε οι κατακαίνουργοι στύλοι της ΔΕΗ, πάει ο δρόμος, πάνε οι αυλές των σπιτιών… Τα θεμέλια του σπιτιού μας ( ωκοδομήθη τω 1933, λέει μια πλάκα στη φάτσα του) στο μεϊντάνι!
Το μαγαζί μας που ήταν στημένο μπροστά απ´ το σπίτι, μέσα στη λουλουδιασμένη αυλή, άφαντο! Δίπλα, το καραγιαπί του θείου του Μανώλη έστεκε στον αέρα,
μ´ένα θεόρατο λαγούμι μέσα στο οποίο κόχλαζε η θάλασσα, από κάτω του…

Φωτογραφία του Μιλτιάδης Ρηγόπουλος.
Η αυλή του κυρ Απόστολου, η αυλή του Γκέκα, η αυλή του Σοφοκλή, πάνε!
Σαν από θαύμα σώθηκε ο φούρνος της Γαλέαινας και βρίσκεται ακόμα και σήμερα στην ίδια θέση, μ´ όλο που έβγαινε πιο έξω απ´ την υπόλοιπη «οικοδομική» γραμμή….Σαν από θαύμα σώθηκε το μικρό σπιτάκι του Λαπόρτου και το άσπρο τετράγωνο σπιτάκι του μπάρμπα Διαμαντή στο λιμανάκι ( όπου σήμερα ο Κάβος)…
Τα σπίτια του Γαλαίου, του Γκέκα, του Κυρ Απόστολου του Γκαγκάκη και το δικό μας (του παπού μου του Εμπειρίκου, για να συνεννοούμαστε) , είχαν όλα κτισθεί πριν το 1933…
Κρηπίδωμα δεν υπήρχε…
Λιμάνι δεν υπήρχε…
Οι καιροί από Λεβάντε μέχρι Τραμουντάνα (οι πιο συνηθισμένοι άγριοι καιροί χειμώνα-καλοκαίρι στον Αη Γιάννη) έπαιρναν την άμμο απ´ το βόρειο τμήμα της παραλίας και την απίθωναν στο νότιο. Δεν θυμάμαι να πέρασε χρονιά της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας που να μην μας ξεσπίτωσαν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα οι γονείς μας για να πάμε να κοιμηθούμε αλλού, για ασφάλεια. Ούτε έχω μετρήσει πόσες φορές χρειάστηκε να γυρίσουμε σπίτι μας «από πάνω», αφού η πρόσβαση από την παραλία ήταν επικίνδυνη.
Τις εποχές του χρόνου που δούλευαν νοτιάδες όμως, συνέβαινε κάτι άλλο. Εγλειφε η θάλασσα το νότιο τμήμα και έπαιρνε την άμμο ξεφανερώνοντας ένα στρώμα από στρόγγυλες μεγάλες πέτρες, σε όλο το μήκος της παραλίας απ´ το Μαρκέζιο μέχρι το ποτάμι. Αυτή την άμμο τη φύλαγε ζηλότυπα στα σπλάχνα της η θάλασσα. Δεν την έστρωνε πουθενά αλλού, παρά περίμενε τον κατάλληλο καιρό και την ξανααπίθωνε εκεί απ´ όπου την είχε πάρει…
Έτσι εξηγείται η μαγική εικόνα της παραλίας που τη μία τη βλέπεις πλατειά και μακρυά και την άλλη στενή πετσοκομμένη, γιομάτη κοτρώνια στο νότο…
Θέλω εν τέλει να πω πως αυτό που συνέβη χθες δεν είναι πρωτοφανές! 

Φωτογραφία του Μιλτιάδης Ρηγόπουλος.
Ο Μίλτος είδα πως ανέβασε σήμερα φωτογραφία αντίστοιχου επεισοδίου που συνέβη πριν καμμιά δεκαπενταριά χρόνια…
Μόνο που τα σχετικά νέα αυτά επεισόδια επηρεάζουν το κεντρικότερο τμήμα της παραλίας και αυτό αποδίδεται στην κατασκευή του λιμανιού που μεταξύ των άλλων προσέφερε κάποια προστασία στο βόρειο τμήμα…
Δεν το αποκλείω!
Δεν ξέρω ποιας ειδικότητας επιστήμονες πρέπει να μελετήσουν το θέμα…
Γιατί, άκουσα και το άλλο : πως στο Χορευτό, λέει, που δεν έχει το λιμάνι του βόρεια, δεν συμβαίνουν αυτά! Όντως δεν συμβαίνουν, αλλά μάλλον ποτέ δεν συνέβαιναν! Γιατί, στα ανοιχτά του Χορευτού υπάρχει τεράστιος «πάγκος» άμμου, που ανακόπτει την ορμή των κυμάτων με φυσικό τρόπο.
Ολόκληρη η ακτή της Ιταλίας στην Αδριατική είναι γεμάτη από τέτοιας λογικής τεχνητά φράγματα που φυλάνε τις παραλίες τους…
Hello???ακούει κανείς;;;
Γιατί δεν φαντάζομαι ότι το θέμα είναι να σώζονται οι νότιοι και δεν πα να πνίγονται οι βόρειοι…
ΥΓ η φωτογραφία με την ήρεμη θάλασσα δεν είναι δική μου…Δεν θυμάμαι από ποιον την δανείστηκα προ μηνών. Τον ευχαριστώ πάντως!

Φωτογραφία της Sotiro Christodoulou.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης