Άκου τώρα Κατερίνα Παπακώστα και τη δική μου προσέγγιση για την Δημοκρατία. Γιατί αυτή η Δημοκρατία, για την οποία καμαρώνουμε όλοι σήμερα, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΗ…, (προφητικό;;; ) κόστισε πολύ ακριβά στον Ελληνικό λαό. Χρειάστηκε να «ποτιστεί» με πολύ νεανικό αίμα μέχρι να «θεριέψει».
Γιατί Δημοκρατία δεν είναι μόνο να έχεις άποψη, δεν είναι μόνο οι βαρύγδουπες και αλαζονικές δηλώσεις, οι φωνές διαμαρτυρίας, οι λυσσαλέες κραυγές, τα πιασάρικα συνθήματα, οι επιβλητικές και οργανωμένες πορείες, οι σπασμένες βιτρίνες, οι «ματωμένες σημαίες»…
Η Δημοκρατία είναι πολλά περισσότερα και ένα από αυτά είναι να επιλέξεις το σωστό τρόπο με τον οποίο πρέπει να «αντιμετωπίσεις» ή να προσεγγίσεις καθημερινά τον διπλανό σου, τον συνάνθρωπό σου, τον συνδημότη του Δήμου σου, τον συμπολίτη της χώρας σου…
Δημοκρατία είναι η στάση ζωής και η πορεία σου μέσα στη ζωή, υπηρετώντας αξίες και ιδεώδη για τα οποία κάποιοι δεν δίστασαν ούτε στιγμή να θυσιάσουν το υπέρτατο αγαθό, αυτό της ζωής.
Η Δημοκρατία δεν είναι αυτό που κάθε πολίτευμα και κάθε χώρα αναγράφει πάνω στο σύνταγμά της. Αυτό λοιπόν το Σύνταγμα και τις αρχές του, ο κάθε “αρχηγισκος” βρίσκει τρόπο να το “προσπεράσει” ή και να το παραβλέψει… Βρίσκει τρόπο να με εγκλωβίσει, βρίσκει τρόπο να με περιορίσει, βρίσκει τρόπο να με “κλείσει” μέσα στο σπίτι…
Έχει τον τρόπο, τον μηχανισμό και την δύναμη να με καθηλώσει και να με φοβίσει σε τέτοιο βαθμό, που στο τέλος με κάνει αδύναμο, αδρανή, ανενεργό…
Έτσι τουλάχιστον νομίζει…. Η Δημοκρατία είμαστε εμείς οι ίδιοι. Είναι ο συνάνθρωπός σου, που άλλον συμπαθείς ή άλλον αντιπαθείς, με άλλον συμφωνείς πολιτικά ή είστε πολιτικά και ιδεολογικά αντίθετοι… Αλλά όμως εσύ ο ίδιος πρέπει να αντιμετωπίσεις και να διαχειριστείς με τον ίδιο σεβασμό, με την ίδια ευγένεια και με ανάλογες συμπεριφορές και τους μεν και τους δε, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διάκριση, γνωρίζοντας ότι υπάρχει μεγάλη δυσκολία.
Η σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη Δημοκρατία δοκιμάζεται καθημερινά. Περνάει ανάμεσα από εμπόδια, δυσκολίες, αντιπάθειες, πολλές φορές προσωπικά μίση, μικροπρέπειες, άσχημες καταστάσεις, λάθος αποφάσεις, βιαστικές αποφάσεις, εκούσιες ή ακούσιες, απειλές, ηθικούς βιασμούς, εκβιασμούς, φόβους, αλαζονικες, επηρμενες, φαντασμενές και αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές…
Όμως είναι σημαντικό να ξέρεις να περπατάς δίπλα στο συνάνθρωπό σου χωρίς να τον “σπρώχνεις” , “κλέβοντας” τα βήματά του. Μόνο η Δημοκρατία μπορεί να σου πει ποιος είσαι και ποιος είναι ο ρόλος σου στην κοινωνία που ζούμε. Μόνο η Δημοκρατία είναι εκείνη που σου επιτρέπει να πεις: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ με την ίδια μου τη ζωή, αν χρειαστεί, το δικαίωμα σου να το λες». Δεν αξίζει να ασχολείσαι ποτέ με εκείνους που είναι μόνιμα η αντίδραση, η άρνηση, η παραφωνία, η αχαριστία, αλλά να ασχολείσαι με εκείνους που έχουν την ανάγκη της Δημοκρατίας, με εκείνους που δεν προδίδουν, με εκείνους που σέβονται τον εαυτό τους και κατά συνέπεια και τους άλλους.
Δεν αξίζει να ασχολείσαι με εκείνους, που τα λάθη ποτέ δεν είναι δικά τους, αλλά θεωρούν πως τα λάθη τα κάνουν πάντα οι άλλοι. Που θεωρούν την ατομική ευθύνη γνώρισμα, μόνο, των άλλων και καθόλου δικό τους.
Να ασχολείσαι με τη Δημοκρατία εκείνη που, και να την κατηγορήσεις, ότι δεν κάνει κάτι σωστά, αυτή πάντα σε συγχωρεί και έχει για σένα ένα «φυλαγμένο χώρο» μέσα της.
Γιατί η Δημοκρατία ξέρει, πως ο άνθρωπος που σέβεται είναι ανώτερος άνθρωπος και δεν φοβάται ούτε τη βία ούτε τον φασισμό όποια μορφή και να έχει. Γιατί η Δημοκρατία ποτέ δεν σε προδίδει, αλλά απεναντίας σε προδίδουν “ΠΑΝΤΑ”…. αυτοί που την «υπηρετούν»…
Αγαπητέ φίλε .
Σε ”παρακολουθώ” στα κείμενα σου και εν πολλοίς συμφωνούμε.Μία όμως μικρή, βελτιωτική ίσως παρατήρηση. Όταν, κατά την γνώμη μου, απευθυνόμαστε σε μία γυναίκα, έστω της ΄΄επαράτου΄΄, μιλάμε στον πληθυντικό και την προσφωνούμε ως …κυρία. Οι καλοί τρόποι, δηλώνουν ανωτερότητα.