Για πρώτη φορά στις 19 Ιουνίου, έρχεται η κα Νάνα Σιμόπουλος από τη Νέα Υόρκη, με το σχήμα της στα Τρίκαλα για μία μόνο εμφάνιση.

Ανδρομέδα Μουσικό Στέκι
Τρίτη 19 Ιουνίου 2018, 22:00. Είσοδος 6 Ευρώ

Η Νάνα Σιμόπουλος είναι μια από τις λίγες γυναίκες Ελληνίδες μουσικούς της τζαζ με παγκόσμια καριέρα. Γεννήθηκε στη Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών από Έλληνες γονείς.

Η μητέρα της είναι από τη Χίο και ο πατέρας της από την Κηφισιά. Όταν ήταν 12 ετών, η οικογένειά της επέστρεψε στην Αθήνα. Πέντε χρόνια αργότερα, στα 19 της, πήγε ξανά στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτή τη φορά για να ασχοληθεί με τη μουσική. 

Σήμερα ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Ως συνθέτης, μουσικός και ερμηνεύτρια κινείται στον χώρο της world jazz σκηνής παίζοντας κιθάρα και σιτάρ.

 Η Νάνα Σιμόπουλος παίζει με έναν δικό της ξεχωριστό τρόπο ινδικό σιτάρ, τζαζ κιθάρα και μπουζούκι δημιουργώντας ένα προσωπικό ηχητικό τοπίο που δεν έχει πολλά κοινά με τον τυπικό ήχο ενός κουαρτέτου jazz. 

Τα τελευταία χρόνια βρίσκουν την Νάνα Σιμόπουλος όλο και πιο κοντά στις ελληνικές ρίζες της με εμφανίσεις, όπως αυτές που θα πραγματοποιηθούν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και φέτος από τις 19 Ιουνίου μέχρι τις 23 του ιδίου μήνα. 

Έχετε Ελληνικές ρίζες;

Οι γονείς μου γεννήθηκαν στην Αθήνα, η μητέρα μου κατάγεται από τα Καρδάμηλα της Χίου, ο πατέρας του πατέρα μου ήταν από την Κηφισιά και η μητέρα του από τη Χαλκίδα.

Πώς προέκυψε η αγάπη σας για τη μουσική;

Όταν ήμουν 5 ετών, οι γονείς μου με παρέπεμψαν να ξεκινήσουμε η αδερφή μου και εγώ, μαθήματα πιάνου. Μετά από έναν χρόνο, είπα στους γονείς μου ότι δε θέλω να παίζω πιάνο πια, αυτό που θέλω, είναι να παίζω κιθάρα! Έτσι, ο πατέρας μου και εγώ, βάλαμε μπροστά και πηγαίναμε μαζί για μαθήματα κιθάρας στη Βαλτιμόρη. Μαθαίναμε τραγούδια και τραγουδούσαμε μαζί. Ο πατέρας μου αν και ήταν γιατρός, είχε μεγάλη αγάπη στη μουσική και μια υπέροχη φωνή! Η μικρή αδερφή της γιαγιάς μου τραγουδούσε όπερα, στην ίδια σχολή μουσικής με την Μαρία Κάλλας. Πάντα υπήρχε μουσική στο γραμμόφωνο, στο ραδιόφωνο και στην οικογένειά μου τραγουδούσαμε σε κάθε κοινωνική συνάντηση και μάζωξη. Σε όλη μου τη ζωή, πάντα είχα μια κιθάρα στα χέρια μου- δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν. 

Υπάρχει ελληνικό στοιχείο στη μουσική σας;

Στη μουσική μου υπάρχουν διάφοροι ελληνικοί ρυθμοί, όπως ο καλαματιανός, το τσάμικο, το ζεϊμπέκικο και ο συρτός. Μου αρέσει επίσης να παντρεύω ελληνικούς ρυθμούς με ρυθμούς από άλλα μέρη της γης όπως την Αφρική και Νότιο Αμερική. Επιπροσθέτως, ένα από τα όργανα που παίζω είναι το μπουζούκι και μερικές φορές γράφω στίχους και τραγουδάω στα Ελληνικά. 

Συνεργάζεστε με Έλληνες μουσικούς;

Συνεργάζομαι πολύ με Έλληνες Μουσικούς. Το 1985, είχα εμφανιστεί στον Λυκαβηττό με τον μεγάλο μπασσίστα της τζαζ Γιώργο Φιλιππίδη, πιο πρόσφατα ηχογράφησα τον δίσκο «skins» με Έλληνες Μουσικούς όπως ο Σόλης Μπαρκί, ο Μάνος Λούτας, ο Μιχάλης Ορφανίδης και Δημήτρης Βασιλάκης. Επίσης, συνεργάζομαι με τον  Γιάννη Κωσταρή, τη Βαλεντίνη Σιώβα και το θέατρο τους «ΖΠ», όπου έχουμε πραγματοποιήσει παραστάσεις και φωνητικούς κύκλους. Έχω μοιραστεί στο παρελθόν τη σκηνή με την Αγγελική Τουμπανάκη, τον Δήμο Δημητριάδη, τον Βασίλη Κετεντζόγλου, τον Γιώργο Πολυχρονάκο και άλλους. Αυτή την Κυριακή 3 Ιουνίου,  εμφανίστηκα με την Κανέλλη Σκαλκογιάννη και την Τζένη Καπαδάη, τον Κώστα Γιατζόγλου, τον Κώστα Κωνσταντίνου και τον Παναγιώτη Κωστόπουλο στο Upper στο Σύνταγμα.

Επισκέπτεστε την Ελλάδα;

Έρχομαι τρεις φορές τον χρόνο. Ακολουθώ το ακαδημαϊκό ημερολόγιο, καθώς διδάσκω σε Πανεπιστήμιο στη Νέα Υόρκη και έρχομαι Ελλάδα, όταν έχουμε διακοπή μαθημάτων.

Υπάρχει αποδοχή της world jazz στο ελληνικό κοινό;

Η world jazz, δεν είναι ένα mainstream είδος. Είναι εκλεκτική και υπάρχει ένα κοινό που ενδιαφέρεται και παρακολουθεί αυτό το είδος μουσικής. Αλλά η δική μου μουσική, είναι μια προσωπική έκφραση, για την οποία, δε θεωρώ ότι υπάρχει ονομασία. Χρησιμοποιούμε τον όρο world jazz, απλά και μόνο γιατί δεν υπάρχει ένας άλλος ορισμός. Αυτό το πάντρεμα που κάνω με την ελληνική μουσική και την τζαζ, είναι συνηθισμένο και υπάρχουν πολλοί Μουσικοί Έλληνες που το κάνουν, αλλά αυτό που βγαίνει στις συνθέσεις μου, είναι σαν να είναι ένα καινούργιο είδος μουσικής, εντελώς προσωπικό, που έχει βγει κατευθείαν από τις προσωπικές εμπειρίες της ζωής μου. Έχω παρατηρήσει πως μέρος/ κομμάτι του ελληνικού κοινού, βρίσκει κάτι στη μουσική μου που του είναι οικείο, κάτι που τους αγγίζει.

Με ποιον Έλληνα μουσικό θα θέλατε να συνεργαστείτε;

Θα με ενδιέφερε να συνεργαστώ με τον Νίκο Σιδηροκαστρίτη, τον Σωκράτη Σινόπουλο, τη Σαβίνα Γιαννάτου. Ελπίζω κάποιες από αυτές τις συνεργασίες να υλοποιηθούν στο άμεσο μέλλον.

Τι σας κάνει να ξεχωρίζετε στην μουσική βιομηχανία;

Ο συνδυασμός της Ελληνίδας γυναίκας που παίζει το σιτάρ. καθώς επίσης η ιδιότητά μου ως  πολυοργανοπαίκτρια, συνθέτις και τραγουδίστρια και το γεγονός πως έχω διευθύνει ορχήστρα που εκτελούσε τη μουσική μου. H μoυσική μου έχει συμπεριληφθεί σε πρόγραμμα ορχήστρας, μαζί με έργα του Beethoven, του Βαch, του Maller και του Dvorak, με εμένα ως τη μόνη συνθέτρια εν ζωή.

Πως ξεκίνησε η καριέρα σας στη μουσική;

Την πρώτη φορά που εμφανίστηκα μπροστά σε ένα μεγάλο ακροατήριο, έπαιζα σόλο κιθάρα και ήμουν δέκα χρονών. Στα 19, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, αφιέρωνα τα βράδια στο να παίζω κιθάρα και να τραγουδάω στα τοπικά μπαράκια. Αργότερα, ηχογράφησα τον πρώτο μου δίσκο «Pandora Blues» στα 25 μου, με τον Charlie Haden, Billy Higgins και τον Joe Diorio.

Τι δεν κάνατε και μετανιώσατε;

Αυτό που δεν έκανα και μετάνιωσα, ήταν το να μην μελετώ με την κιθάρα μου για είκοσι χρόνια, να την αφήσω, παίζοντας μόνο το σιτάρ και μπουζούκι. Επίσης, κάτι που δεν έκανα ακόμα και μετανιώνω, είναι να πραγματοποιήσω ένα Ευρωπαϊκό τουρ με τη μουσική μου.

Αν μπορούσατε να ταξιδέψετε στο παρελθόν, σε ποια εποχή θα θέλατε να βρεθείτε;

Θα προτιμούσα καλύτερα, να μπορούσα να ταξιδέψω στο μέλλον. Εκεί πιστεύω πως ο κόσμος θα έχει εξελιχθεί αρκετά ώστε να υπάρχει ένα μέρος που γυναίκες σαν εμένα λαμβάνουν σεβασμό και εκτίμηση. Κάτι τέτοιο το βλέπω να συμβαίνει μετά από χρόνια. Θα ήθελα να ζήσω σε έναν κόσμο, όπου παντού οι γυναίκες θα είναι ελεύθερες, χωρίς καταπίεση και οι άνθρωποι έχουν την ελευθερία να επιλέξουν ποιους θέλουν να αγαπήσουν.

Τι φοβάστε περισσότερο;

Φοβάμαι να χάσω αυτούς που αγαπώ.

Τι δεν σας αρέσει στη δουλειά σας;

Η ποσότητα του χρόνου που χρειάζεται για εξάσκηση καθώς επίσης και το γεγονός πως αν δε μελετάω αδιάλειπτα, δε θα μπορώ να είμαι ικανοποιημένη με τον ήχο μου.

Ποια ανάμνηση σας γαληνεύει;

Ένας ήχος που έρχεται από μια σπηλιά στην Κάρυστο, μέσα στο νερό. Αυτός ο ήχος είναι σαν το γουργουρητό ενός στομαχιού όταν είναι άδειο. Είναι η κοιλιά της φύσης και εμπερικλείει όλες τις συχνότητες, όλους τους ήχους.

Ποιο ήταν το  πρώτο cd-δίσκος που αγοράσατε;

Ήταν ένα 45 αρι και το αγόρασα στο Κολωνάκι από ένα μαγαζί με δίσκους, σε ηλικία 13 χρονών. Το single ήταν το «Joy to the world” της μπάντας  “Thee dog night”. Οταν ήμουν έξι ετών, κάποιος έδωσε στην αδερφή μου και σε εμένα δυο LP δίσκους, τον “Nice” με τον Jonny Winter και τον “Rubber soul” των Beatles.

Το σύνθημα που σας εκφράζει;

“If a man does not keep pace with his companions, perhaps it is because he hears a different drummer. Let him step to the music which he hears, however measured or far away.”

Henry Thoreau

Πειρασμός για εσάς είναι…

Chocolate tiramisu

Ποιες είναι οι φοβίες σας;

Μετακόμισα στη Νέα Υόρκη στα μέσα του 1980, όταν ήταν ένα πολύ επικίνδυνο μέρος. Εκείνη την εποχή, η Αθήνα από την άλλη, ήταν πολύ ασφαλής. Τώρα ισχύει το αντίθετο. Νιώθω ασφαλής στη Νέα Υόρκη όμως είμαι φοβισμένη με το να ζω στην Αθήνα.

Έχετε προκαταλήψεις;

Μεγάλωσα στη Βαλτιμόρη όταν ο Dr Martin Luther King πυροβολήθηκε. Είδα ποσό θυμωμένοι ήταν οι μαύροι Αμερικανοί. Ξεσηκώθηκαν, εναντιώθηκαν και διαδήλωσαν. Δεν ήταν σε θέση να ξεπεράσουν τον χαμό ενός τόσου άξιου άνδρα. Έμαθα από πολύ μικρή ηλικία πόσο επιζήμια  μπορεί να είναι η προκατάληψη και πήρα όρκο να μη υπάρξω ποτέ προκατειλημμένη  με κάποιο άλλο ανθρώπινο πλάσμα.

Για ποιο λόγο θα διαδηλώνατε;

Για τα δικαιώματα των γυναικών οπουδήποτε. Έχω διαδηλώσει στη Νέα Υόρκη, στις δύο τελευταίες διαδηλώσεις γυναικών και πριν από αυτό, διαδήλωσα στην Ουάσινγκτον DC στα μέσα του 1980. Έχω διαδηλώσει επίσης στη Νέα Υόρκη για το ζήτημα του ελέγχου της οπλοκατοχής.

Αγαπημένος σας προορισμός;

Ένα μέρος που εύχομαι να μπορέσω να επιστρέψω είναι η Χαβάη, εκεί που κολυμπήσαμε με τα άγρια δελφίνια στα πιο βαθιά νερά του πλανήτη. Οι ηλιαχτίδες, ερχόμενες  από ψηλά πήγαιναν κάτω στο άπειρο και τα δελφίνια κολυμπούσαν μέσα και γύρω από τις ηλιαχτίδες. Δεν έχω βιώσει ποτέ τέτοια γαλήνη.

Ημερομηνίες για την περιοδεία του καλοκαιριού: 

Simopoulos WOrld Jazz Quartet:

19 Ιουνίου, μουσική σκηνή Ανδρομέδα- Τρίκαλα,

 22 Ιουνίου, Μουσικό Φεστιβάλ Υπάτης

23 Ιουνίου  Φεστιβάλ Ευρωπαϊκής Μέρα Μουσικής- Λιβαδειά 

24 Ιουνίου Φεστιβάλ Ευρωπαϊκής Μέρας Μουσικής- Αθήνα

2 Aυγούστου Νομισματικό Μουσείο Αθήνα

31 Αυγούστου Διεθνές Φεστιβάλ Τζαζ Μοντενέγκρο

Παράλληλα η κα Σιμόπουλος θα παραδώσει δύο workshops φωνητικής, Circle Singing:

21 Ιουνίου στη Λαμία, υπό την αιγίδα του καλλιτεχνικού οργανισμού χώρα και

23 Ιουνίου στο ωδείο Τριφώνιο στη Λιβαδειά.

Thomai Katrtzidou, Arts Curating

Συνέντευξη: Βιβή Κάραλη