Του Χρήστου Κοντού
Βαρύγδουπες λέξεις όπως: Τραγωδία, σοκ, συγκλονισμένη κοινωνία, αρρωστημένη κατάσταση… και πολλές άλλες γράφονται πρώτα από τα ΜΜΕ και στη συνέχεια ακούγονται σε όλες σχεδόν τις παρέες, είτε στα καφέ, είτε στο κουτσομπολιό της γειτονιάς, αυτές τις δυο μέρες που μαθεύτηκε η είδηση του θανάτου του 72χρονου καθηγητή και η απόκρυψη του πτώματός του για τρεις και πλέον μήνες από την 53χρονη γυναίκα του και τα δυο ανήλικα κορίτσια του…
Κεραυνός εν αιθρία; Φυσικά και όχι. Κάποιοι σίγουρα ήξεραν, αν όχι για τον θάνατο του καθηγητή, σίγουρα όμως για την κατάσταση της οικογένειας. Εξάλλου το «Χαμόγελο του Παιδιού» είπε πως πριν ένα χρόνο δέχθηκε ανώνυμο τηλεφώνημα για παραμέληση των παιδιών.
Και μέσα σε ένα χρόνο όλοι κώφευαν; Συγγενείς δεν είχαν; Τα παιδιά είναι μόλις 11 και 13 ετών. Οι δάσκαλοι τους στο σχολείο δεν αντιλήφθηκαν τίποτα και αν ναι, φτάνει το γεγονός της επισήμανσης του θέματος στους αρμοδίους; Ο ρόλος τους είναι μόνο να διδάσκουν πόσο κάνει 1+1; Ο παπάς της ενορίας; Οι αρμόδιοι στους οποίους απευθύνθηκε «Το Χαμόγελο του Παιδιού» πριν ένα χρόνο και ξανά τον περασμένο Μάρτιο έκαναν τη δουλειά τους όπως έπρεπε; Μήπως χρήζει η παρέμβαση εισαγγελέα και προς αυτή την κατεύθυνση;
Και τέλος αυτή η κοινωνία που ξέρει τα πάντα από την κλειδαρότρυπα και κρυφακούει πίσω από τις κλειστές πόρτες όλη την ώρα… υποκριτικά ώστε να ρίξει στην πυρά τον καθένα που πιστεύει πως δεν ζει με τα χρηστά ήθη της, πού ήταν; Τώρα βέβαια ανοίγουν τα στόματα… και πολλά ακούγονται… που μέχρι χθες ψιθυριζόταν. Τώρα που είναι πλέον αργά γι’ αυτές τις παιδικές ψυχές που στιγματιστήκαν από ένα κράτος πρόνοιας ανύπαρκτο και από μια κοινωνία που τελικά απλά φοράει ένα ανθρώπινο προσωπείο.
EΦΗΜΕΡΙΔΑ
ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
