Πρόκειται για το γνωστό σε πολλούς αθλητές θέμα του αποκλεισμού της πρόσβασης στους βράχους των Μετεώρων σε ανθρώπους που συστηματικά επισκέπτονται το χώρο, στην πλειοψηφία τους αναρριχητές λόγω του ασαφούς νομικού πλαισίου για το ποιες δραστηριότητες επιτρέπονται και ποιες όχι αλλά και για την εμμονή κάποιων μοναστηριών να θεωρούν την πεζοπορία ή και την αναρρίχηση “διατάραξη της μοναστικής ζωής”
Η Ι. Μονή Αγ. Στεφάνου κέρδισε την προηγούμενη εβδομάδα έκδοση προσωρινής διαταγής, δηλαδή την απαγόρευση διοργάνωσης της συνάντησης αυτής ενώ στις 3 Μαϊου αναμένεται να εκδικαστεί η κύρια αγωγή.
Όπως εξηγεί ο Βασίλης Θεοδώρου, αθλητής των extreme sports και ένας από τους διοργανωτές της αθλητικής συνάντησης Meteora Highline Gathering μιλώντας στον ρ/σ Κόκκινο, “οι δραστηριότητες αυτές γίνονται σε βράχους που δεν υπάρχουν μοναστήρια, ειναι ένας απαράβατος όρος που τηρούμε από το 1970 και μετά, είναι σαν νόμος για μας”.
“Όσον αφορά στην σχοινοβασία επιλέξαμε βράχους πολύ μακρυά από τα μοναστήρια που δεν φαίνονται καν από τις μονές καθώς βρίσκονται σε απόσταση περίπου 1 χιλιομέτρου και σε εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό” αναφέροντας ότι η περιοχή των Μετεώρων είναι πολύ μεγάλη, αποτελείται από 140 βράχους και στην διοργάνωση θα συμμετείχαν περίπου 30 αθλήτες με πάνω από 500 επισκέπτες που θα την παρακολουθούσαν χωρίς όμως να δημιουργείται όχληση.
“Εγώ ξεκίνησα να κάνω όλη τη διαδικασία με νόμιμο τρόπο, πήγα στη δημοτική αρχή μου είπαν ότι θέλουν άδεια από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), πήγα στην τοπική εφορία, έδωσα το πρόγραμμα και το χάρτη της περιοχής” σημειώνει ακόμη ο Β. Θεοδώρου.
Το θέμα συζητήθηκε στο ΚΑΣ στις 5 Απριλίου όπου ο κ. Θεοδώρου παρουσίασε το αναλυτικό πρόγραμμα αλλά δεν εκδόθηκε απόφαση λόγω έλλειψης στοιχείων.
“Μου ζήτησαν να κάνω έναν αναλυτικό χάρτη τον οποίο και έκανα αναφέροντας τους βράχους που είχε προτείνει και η τοπική εφορία 3 χρόνια πριν για να γίνονται δραστηριότητες τέτοιες και η συζήτηση αναβλήθηκε για σήμερα” αναφέρει.
Όσον αφορά στη στάση της δημοτικής αρχής, σύμφωνα με τον κ Θεοδώρου, αρχικά ήταν θετική, ωστόσο μέχρι στιγμής, ο δήμος δεν έχει απαντήσει στο αίτημα.
Το θέμα όμως, πέρα από την αθλητική του διάσταση, θέτει το ερώτημα ποιός μπορεί να απολαμβάνει μια περιοχή μεγάλου φυσικού κάλλους, προστατευμένη από την UNESCO. Να σημειωθεί ότι η περιοχή αλλά και η μοναχική ζωή μόνο απομονωμένη από επισκέπτες δεν είναι καθώς οι μονές καθημερινά αποτελούν χώρο τουριστικού προορισμού για χιλιάδες ανθρώπους. Εξάλλου οι αναρριχητές και οι αθλητές που ασχολούνται με τα extreme sports είναι ελάχιστοι μπροστά στο πλήθος των τουριστών κάτι που καθιστά την κατηγορία για “διατάραξη της μοναστικής ζωής” τουλάχιστον αβάσιμη.
Να αναφερθεί τέλος, ότι το νομικό πλαίσιο για το ποιες δραστηριότητες επιτρέπονται και το ποιες όχι παραμένει για πολλούς σκόπιμα ασαφές, καθώς το 1995 ψηφίστηκε ένας αμφιλεγόμενος νόμος (Ν.2351), όπου ορίζονταν οι περιορισμοί σε είδη δραστηριοτήτων όπως καλλιτεχνικές παραστάσεις, κατασκήνωση, εκδηλώσεις κ.α ενώ παράλληλα αναφερόταν και η εκδόση ενός Προεδρικού Διατάγματος που θα καθόριζε τις ακριβείς δραστηριότητες και τους περιορισμούς το οποίο, όμως, μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί.
Όπως χαρακτηριστικά καταλήγει και ο Βασίλης Θεοδώρου “ Το ζήτημα που προκύπτει δεν είναι καν οι αθλητικές δραστηριότητες, είναι ζήτημα χρήσης του δημόσιου χώρου καθώς αναρρίχηση γίνονταν από πάντα στους βράχους των Μετεώρων και από τους ντόπιους. Το σπίτι μου είναι από κάτω, θέλω να γνωρίζω αν μπορώ να ανεβαίνω στο βράχο που με ανέβαζε ο πατέρας μου που παλιότερα τον ανέβαζε ο δικός του πατέρας…”.
Σε Βατοπεδι των Τρικάλων εξελίσσεται η υπόθεση.