Ζωή Χατζηθωμά : Ένας ακόμη χρόνος φεύγει, με απώλειες, με πληγές, με τσακισμένα φτερά και ματαιώσεις για όλα εμάς τα ηρωικά παιδιά της κρίσης.
Επιζήσαμε όμως και το πρωί αντικρίζουμε τον ήλιο και του στέλνουμε ένα φιλί. Τις νύχτες κοιτάζουμε τον ουρανό και ψελλίζουμε μια προσευχή και δυο όψιμα γλυκόλογα που χρωστάμε στους δικούς μας αγαπημένους που μας κοιτάζουν κι αυτοί από ψηλά και μας χαμογελούν.
Τη χρονιά αυτή αντέξαμε και δώσαμε αγώνες και κερδίσαμε όλα τα στοιχήματα με σφιγμένα δόντια και γροθιές, κι ας φαινόταν ότι οι περισσότεροι αγώνες ήταν στημένοι. Εμείς αντισταθήκαμε και συνεχίζουμε να αγαπάμε τη ζωή και όσα μας δίνει.
Έτσι, διαβάσαμε βιβλία και κάναμε ταξίδια, έστω και αν δεν περάσαμε ούτε καν το κατώφλι μας. Και περπατήσαμε στη βροχή και μυρίσαμε το χώμα μετά από την καταιγίδα και κάναμε σφιχτές αγκαλιές στους ανθρώπους υπόστεγα για μας.
Και ερωτευθήκαμε, ενώ η καρδιά μας συνέχισε να πάλλεται και υπήρξαν στιγμές που φοβηθήκαμε μην ακουστεί στον δρόμο που περπατούσαμε.
Ο χρόνος αυτός μας έφερε ανθρώπους εμπνεύσεις και δυνατές ιδέες και σχέδια και δύναμη. Και όσο το παραμύθι είχε δράκο, τόσο παλέψαμε να τον εξοντώσουμε. Έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ, συνειδητοποιώντας ότι είμαστε πιο δυνατοί από όσο είχαμε φανταστεί.
Επιβίωσα από την κρίση, σημαίνει έκλαψα με τον πόνο του γείτονά μου και, αν δεν είναι αυτός καλά, δεν είμαι ούτε εγώ. Επιβίωσα σημαίνει είδα ταινίες και έκλαψα και πήρα στην αγκαλιά μου ένα νεογέννητο παιδί με όση αγάπη είχα και την ίδια στιγμή αγκάλιασα και βοήθησα τα ορφανά προσφυγόπουλα που ήρθαν στο σχολείο του δικού μου παιδιού, χωρίς ποτέ να μάθει κανείς τίποτα. Φτάνει μόνο το βλέμμα τους…
Επιβίωσα σημαίνει πως αγάπησα τα μικρά και ασήμαντα και γέλασα με τον ογδοντάχρονο γείτονά μου που αρκετές φορές τον έπιασα να με κοιτάζει από το απέναντι μπαλκόνι, όταν εγώ αλλάζω το βράδυ.
Και η μουντή μέρα μου παίρνει φως, όταν μου λέει πόσο όμορφη είμαι, ένας άλλος γείτονας, χρόνια καθηλωμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο: να είσαι καλά, κούκλε, για όλες τις φορές που μου δίνεις χαρά!
Επιβίωσα θα πει ότι η κρίση δεν υπάρχει, όταν η κολλητή μου παλεύει με μια σοβαρή αρρώστια και την παλεύει με τσαγανό και μαγκιά. Θα πει ότι ακόμη ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο και στα δύσκολα ξέρω ότι έχω ανθρώπους που με νοιάζονται και με φροντίζουν και κάποια ζευγάρια μάτια αγωνιούν για μένα.
Επιβίωσα και αυτή τη χρονιά σημαίνει ότι έδωσα ό,τι είχα και έγινα ο πιο πλούσιος και ο πιο σπουδαίος άνθρωπος στον κόσμο. Και η μεγάλη μου αγωνία παραμένει πως έχω ακόμη πολλή αξόδευτη αγάπη μέσα μου και δεν ξέρω που και πώς θα τη διοχετεύσω! Επιβίωσα θα πει ότι έχουμε την υγεία μας και δίνουμε ραντεβού με το αύριο. Υπόσχεση; Αν θέλει η ζωή, όλα τα θαύματα μπορεί να συμβούν!
Είμαστε εδώ τούτη τη στιγμή μαζί. Και μιλάμε και γράφω και σβήνω και χτυπώ τα πλήκτρα και σκίζω χαρτιά και οι κεραίες μου πάλλονται σε κάθε τι ανθρώπινο.
Πλησιάζουν τα μελομακάρονα…τα Χριστούγεννα ήθελα να πω. Πρέπει να φτιάξω πολλά: Για τους δικούς μας, για τον φτωχό, για όποιον πεινά και κρυώνει τις γιορτινές νύχτες και για την γλυκύτατη γριούλα στην παλιά μονοκατοικία δυο τετράγωνα παραπέρα, που μένει μόνη της χρόνια τώρα, κανείς δε νοιάζεται για κείνη, αλλά ποτέ δεν παραπονιέται.
Επιβίωσα και τα κατάφερα θα πει ότι δεν αφήνουμε τίποτα να μουδιάσει την ανθρωπιά, να σκοτεινιάσει την ελπίδα και να μας νεκρώσει το μυαλό.
Δεν έχουμε άλλοθι, η ομίχλη πρέπει να φύγει, ο δρόμος είναι μονόδρομος, με αλληλεγγύη και χωρίς καμία συγκάλυψη των αδικιών.
Ένας λυγμός δρόμος είναι για το βλέμμα που αποστρέψαμε από τον ζητιάνο στη γωνία .
Και πολύ αργήσαμε!
