Ο Κωνσταντίνος Πατέρας είχε, είπε, «στρατό δικό του στα Τρίκαλα». Θα μπορούσε έτσι να ταξινομηθεί μαζί με τους τέσσερις απόστρατους αντιστρατήγους και τον έναν απόστρατο αντιπτέραρχο που διορίστηκαν μαζί του διοικητές σε νοσοκομεία.
Ο πολιτευτής από τα Τρίκαλα, που κέρδισε χάρη στον βραχύ διορισμό του στο νοσοκομείο Καρδίτσας το δικό του δεκάλεπτο της δημοσιότητας, είπε ότι πήρε «χιλιάδες» σταυρούς. Εννοούσε τους 1.269 που πήρε τον Μάιο του 2012 πολιτευόμενος με τον ΛΑΟΣ· και τους 1.170 σταυρούς που απέσπασε τον Ιανουάριο του 2015 με το ψηφοδέλτιο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Αυτά τα «γαλόνια» δικαιολογούσαν το στραταρχικό τουπέ διά του οποίου ο βετεράνος όλων των εκδοχών της Δεξιάς έφτασε να διαπραγματεύεται τους όρους της παλιννόστησής του στη Νέα Δημοκρατία με τον ίδιο τον μέλλοντα πρωθυπουργό – αποσπώντας του κι ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο για την κορνίζα στο γραφείο του μέλλοντος διοικητού.
Δεν χρειάζεται να επισημάνει κανείς τι επίπτωση έχει στην εικόνα της κυβέρνησης η ανάδυση ενός παράγοντα σαν τον Πατέρα στα τηλεοπτικά παράθυρα. Το αναγνώρισε εμμέσως και η ίδια η κυβέρνηση, τρέχοντας να καταθέσει μέσα στη νύχτα το φορολογικό, προκειμένου να επιχωματώσει έτσι την επικαιρότητα. Ο επίκαιρος, όμως, θαλερός, γραβατωμένος και χαμογελώντας σαν να είχε δικαιωθεί –σαν να μην έχει μόλις παραιτηθεί– διατυμπάνιζε «αυτά που γίνονται, αλλά δεν λέγονται».
Συχνά ακούει κανείς από επιτυχημένους επαγγελματίες της πολιτικής την επιθετική απολογία ότι «έτσι είναι η πολιτική». «Πώς θα κερδίσεις εκλογές χωρίς κόμμα;» σε ρωτάνε. Πώς θα κυβερνήσεις χωρίς τους δικούς σου ανθρώπους, που σου έδωσαν τις εκλογές; Δεν το ακούς μόνο από παλαιοκομματικά λείψανα.
Το ακούς και από πολιτικούς με εκσυγχρονιστικό αποτύπωμα που ισχυρίζονται, όχι εντελώς αβάσιμα, ότι η περιφρόνηση της κομματικής πανίδας είναι απόρροια ελιτίστικης εκζήτησης. Δεν υπάρχει, σου λένε, δημοκρατία χωρίς κόμματα. Δεν υπάρχουν κόμματα χωρίς κομματικά στελέχη.
Μια παλιά αλεπού της αμερικανικής πολιτικής του προηγούμενου αιώνα έλεγε ότι «την εξουσία τη διεκδικείς με ποίηση και την ασκείς με πρόζα». Θα έλεγε κανείς ότι προεκλογικά η Ν.Δ. και ο πρόεδρός της παραήταν πεζοί για τα γραμματολογικά ήθη της ελληνικής πολιτικής – δεν κερδοσκόπησαν με τάματα και οράματα. Οι λίγες ποιητικές εξάρσεις τους όμως –όπως οι όρκοι περί εκλεκτικής συγκομιδής των άριστων κεφαλών– αντηχούν σαν εκκωφαντικές διαψεύσεις στο σημερινό σκηνικό, όπου κυριαρχεί ο πραματευτής των «χιλιάδων σταυρών».
Στην κυβέρνηση μοιάζει να επικρατεί η πεποίθηση πως, αν γυρίσει η οικονομία, όλα τα υπόλοιπα θα απομείνουν αμελητέες λεπτομέρειες. Οι φοροελαφρύνσεις είναι, ας πούμε, βάλσαμο και λωτός. Η κοινωνία, όμως, δεν έχει μόνο τσέπες.
kathimerini.gr
Τι φαγωθήκατε με τον καπετάν Κωνσταντή. Γιατί μπορεί να είμαστε φιλελεύθεροι, αλλά την θέσούλα στο Δημόσιο την θέλουμε για,για να εφαρμόσουμε ύστερα τις αρχές της ιδιωτικοποίησης (λέγεται και μπαξίσι στην Τουρκική ή φακελάκι στην νεοελληνική