Ζούμε, ανταμώνουμε, χωρίζουμε οι άνθρωποι και κάνουμε κύκλους ομόκεντρους με τις ζωές μας, όπου κέντρο η ευτυχία, όπως την ορίζει ο καθένας μας από παιδί. Χανόμαστε, είτε από φυσικό θάνατο, είτε ”ήταν γραφτό”, είτε… ”το γράψαμε εμείς”. Αυτοί που δε θα ξαναδούμε ποτέ ζουν μια δεύτερη ζωή, αυτή τη φορά στη μνήμη μας. Είναι λυπηρό να τους θυμόμαστε με περιφρόνηση και χλεύη.
Αναμφίβολα είναι δύσκολες οι απώλειες. Μα πιο τρομερό είναι να χάνει κανείς την ανθρωπιά και τη γοητεία της ψυχής του. Να πάψει να είναι άνθρωπος. Εκεί πρέπει να είναι το τέλος και δεν έχει πια βέλη στη φαρέτρα του να συνεχίσει. Περιπεπλεγμένος μίτος.
Οι άνθρωποι που δε δακρύζουν με μουσικές, με ένα χαμόγελο ή με μια σοκολάτα που θα τους χαρίσουν, δε συγκινούνται γιορτινές μέρες από πρόσφυγες, παιδιά και γεροντάκια σε ιδρύματα και παραμένουν αγέλαστοι, έχουν καρδιά από… μπετόν αρμέ. Ποιος θα τους ζωντανέψει στη μνήμη του με αγάπη και νοσταλγία;
Ας δώσουμε ό,τι έχουμε από το θησαυρό μέσα μας: αγάπη, έρωτα, πάθος, ρίγη, ακόμη και καυγάδες και ξεσπάσματα και όσα αξόδευτα κρύβουμε. Συχνά πονάει, μα και ο πόνος είναι εκδοχή αγάπης. Ας κλάψουμε ξημερώματα μετά από τσακωμό, να το καταευχαριστηθούμε, και μετά φιλιώνουμε και γαληνεύουμε, όπως όταν η μάνα μας έδινε το φιλί της καληνύχτας και καθόταν στο προσκεφάλι μας μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.
Πάντα μια βουβή απουσία θα λιώνει τα σεντόνια τις νύχτες. Τουλάχιστον μέσα στο παραλήρημα και τον ιδρώτα να ξεπηδούν σαν καλοκάγαθα παιχνιδιάρικα ξωτικά μερικά τρυφερά χαμόγελα…
Για χάρη των στιγμών…Για όσα ζήσαμε και για όσα θα τα ζήσουμε από την αρχή στη νέα μας κοινή ζωή, στο μυαλό μας και ίσως εκεί βρεθεί η ευτυχία που από παιδιά γυρεύουμε, μαζί χωριστά!
