Δέσποινα Μπότη – Στα βλέμματα εκείνων των γερασμένων ματιών, που είδαν πολλά μα κρατούν την νεανική φλόγα μέσα τους και δεν παραδίνονται ποτέ…. σε μια εποχή πεζή, συχνά σκληρή και τόσο αντιποιητική.
Οι ποιμένες, άνθρωποι απλοί, ζεστοί, φιλικοί, χαρούμενοι , πρόσχαροι, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να διατηρούν την έννοια «άνθρωπος». Κοντά τους όποιος βρεθεί και σταθεί ξεχνά να υπολογίζει την ύλη, σκέφτεται όμορφα, ζει όμορφα γιατί νιώθει όμορφα.
Προσκολλημένοι λοιπόν οι τελευταίοι ποιμένες στις πλαγιές της επικράτειας, επιμένουν πεισματικά να ασκούν το κτηνοτροφικό επάγγελμα με τον πατροπαράδοτο τρόπο όσο κουραστικό και αν είναι αυτό.
Και αυτό γιατί είναι αθεράπευτοι νοσταλγοί μιας αλλοτινής εποχής , που ενέπνεε αγάπη και σεβασμό. Συνεχίζουν να παραμένουν φύλακες των κοπαδιών και παρατηρητές του κύκλου των εποχών. Μυημένοι στη δημοτική παράδοση , με τη φλογέρα στο χέρι , συχνά το βλέμμα τους γαληνεύει στο γαλάζιο του ουρανού και στο καταπράσινο του χορταριού. Ξέρουν πως όταν ζει κανείς στην απλή, λαϊκή ζωή βρίσκει την ψυχή του , και με εφόδιο αυτό πλάθει την αλήθεια και τη φιλοσοφία της ζωής.
Φωτο: Λαογραφικό Μουσείο Μετσόβου
Δέσποινα Μπότη
