Αλβανοί εργάτες που στραβοκοιτάζουν τους Σέρβους γιατί φοβούνται μην τους πάρουν τη δουλειά.
Σέρβοι που στραβοκοιτάνε τους Αλβανούς γιατί τους πήρανε το Κόσοβο.
Ρώσοι που νιώθοντας ανώτεροι στον κατάλογο των πολυεθνικών εργατών επιχειρούν να ταπεινώσουν ( με την προφανή στήριξη των αφεντικών) τους Πακιστανούς ως το εύκολο θύμα και τον πλέον ανασφαλή κρίκο.
Πακιστανοί που προσπαθούν με κάθε τρόπο (συνήθως αυθόρμητο και σπασμωδικό) να βάλουν ένα όριο στην ατελείωτη εκμετάλλευση.
Γύρω τους τρέχουν ευρωπαϊκά προγράμματα αγροτικών ενισχύσεων (για μεγάλους και ισχυρούς), τεράστιες επενδύσεις από ” αγρότες” μπιζνες μαν και αγροτικά προϊόντα με εξευτελιστικό κόστος για τους παραγωγούς τους (τους εργάτες γης) και χρυσοφόρο κέρδος για τους πωλητές και τους διαχειριστές αυτών (αφεντικά).
Περνούν όμως απαρατήρητα στους μικρούς εσωτερικούς εμφυλίους της εργατικής τάξης που φοβάται ή δε βλέπει το φαγοπότι των μεγάλων, αλλά το ξεροκαμματο των φτωχών.
Ο “υπαβαθμισμένος” για πολλούς ελληνικός καπιταλισμός έχει θέσει Βαλκάνια και Ασία στη δούλεψή του. Για να το κάνει αυτό διεξήγαγε και συνεχίζει να διεξάγει μια ατελείωτη πολεμική εκστρατεία στο εξωτερικό και στο εσωτερικό του.
Αυτό εξάλλου είναι και το σημείο ενοποίησης της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και τις επιχειρήσεις του, στον επιθετικό ανταγωνισμό που τροφοδοτεί η ελληνική αστική τάξη και του κοινωνικού σφαγείου που εφαρμόζει χωρίς φυλετικές, εθνικές και θρησκευτικές διακρίσεις σε όλους όσους εργάζονται σε τούτο τον τόπο.
Θέλουμε να αντιμετωπίσουμε στα ίσια τον εχθρό ή θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα ψίχουλα; Θέλουμε να ενοποιήσουμε αυτή την πολυεθνική και πολυδιασπασμένη εργατική τάξη ή θα συνεχίζουμε να βαφτίζουμε εργατικό κίνημα τις γραβατωμένες συνδικαλιστικές αλητείες που με “πόνο ψυχής” θα καταθέτουν αύριο στεφάνια πλάι στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ την ίδια στιγμή που στο Βόλο κάνουν πλάτες στη Lafarge, το Μυτιληναίο και το Μάνεση;
Αν απαντήσουμε θετικά στα παραπάνω ερωτήματα θα έλεγα να ξανασκεφτούμε πόσο ενώνει ή διασπά η συμπόρευση με τις κυβερνητικές κουστωδίες και με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των εργατικών κέντρων, με εκείνους που έμαθαν να ζυγίζουν το εργατικό κίνημα με όρους κοινοβουλευτικών αποτυπώσεων.
Αν απαντήσουμε θετικά ίσως μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με την πολυεθνική εργατική τάξη του Σικάγο του 19ου αιώνα, με τους πρόσφυγες εργάτες της Θεσσαλονίκης και του Βόλου του “36”, αλλά κυρίως με τους πραγματικούς ανθρώπους του μόχθου της εποχής μας. Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών.
Στάθης Ντούρος
