Μια πρόταση για συνδυασμό διασκέδασης, γνώσης, αλλά και γαστριμαργικής απόλαυσης είναι η εξής:
Ξεκινάμε από το τζαμί του Οσμάν Σαχ (ή κουρσούμ τζαμί, λόγω της μολυβένιας στέγης του) του 16ου αι., έργο του περίφημου Σινάν Πασά και επισκεπτόμαστε το Μουσείο Τσιτσάνη, το οποίο συμπυκνώνει τρία μνημεία σε ένα: Οθωμανικά λουτρά στο ισόγειο, η πορεία του Τσιτσάνη στον πρώτο όροφο και οι παλιές φυλακές της πόλης, ως το 2006.
Αφού περπατήσουμε δίπλα στον Ληθαίο, το ποτάμι που διασχίζει την πόλη των Τρικάλων, φτάνουμε στην οδό Απόλλωνος, τον γνωστό πεζόδρομο για τις ομπρέλες (να μια ευκαιρία για φωτογραφίες!). Αφού όμως έχουμε πια φτάσει στην κεντρική οδό της Ασκληπιού, πρέπει να τιμήσουμε την αγαπημένη δραστηριότητα της πόλης: Καφές σε ένα από τις πάμπολλες καφετέριες του δρόμου και των παράπλευρων.
Η συνέχεια περιλαμβάνει επίκσεψη στην πλατεία Ρήγα Φεραίου, τόπος γεμάτος μνήμες, τόσο για την θυσία των 5 ΕΠΟΝιτών, στους οποίους είναι αφιερωμένο το άγαλμα που δεσπόζει στην πλατεία, αλλά και ο τόπος που κρεμάστηκε το κεφάλι του Βαλουχιώτη το 1945, και στάση στην κεντρική γέφυρα της πόλης, χτισμένη από Γάλλους αρχιτέκτονες το 1886 (κι άλλη ευκαιρία για φωτογραφίες). Η γέφυρα είναι αντίγραφο μεγαλύτερης γέφυρα που βρίσκεται στον Σηκουάνα, ενισχύοντας την ονομασία που αρκετοί δίνουν στην πόλη: «Μικρό Παρίσι».
Ακριβώς δίπλα βρίσκεται η κεντρική πλατεία, με το μεγαλύτερο φυσικό χριστουγεννιάτικο έλατο της Ελλάδας, αλλά και το άγαλμα του Στέφανου Σαράφη, στρατιωτικού αρχηγού του ΕΛΑΣ.
Στην πλατεία βρίσκεται και το κατάστημα του Σαράφη, το οποίο είναι και το όριο προς την γραφική συνοικία των Τρικάλων που πήρε την ονομασία «Μανάβικα» κατ’ αναλογία με τα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης. Εδώ είναι η ώρα για φαγητό: Κρέας, κρέας, κρέας και… κρέας, με όλα τα συνοδευτικά.
Η ποικιλία επιτρέπεται μόνο στα ποτά ή τα αναψυκτικά. Λάθος, και στα αναψυκτικά η ποικιλία περιορίζεται στα αναψυκτικά «Κλιάφα». Δεν επιτρέπεται κάποιος να φύγει από την πόλη και να μην έχει δοκιμάσει τουλάχιστον την βυσσινάδα του.
Και αφού φάμε, ας πούμε ελαφρά, ο καλύτερος τρόπος για να χωνέψουμε είναι μια βόλτα στο Βαρούσι, την διατηρητέα συνοικία με τα όμορφα σπίτια και τις πολλές εκκλησίες, από την εποχή της τουρκοκρατίας.
Κι αφού φτάσαμε ως εδώ, θα ήταν αμαρτία να μην ανεβούμε στο φρούριο και το ρολόι, το σύμβολο των Τρικάλων, με πανοραμική θέα της πόλης (ευκαιρία να γεμίσει η μνήμη της φωτογραφικής μηχανής). Το ρολόι είναι χτισμένο στην δεκαετία του 1930, στην θέση ενός παλιού Οθωμανικού, το δε Φρούριο διατηρείται από τα χρόνια του Ιουστινιανού τουλάχιστον.
Σήμερα υπάρχει εκεί καφετέρια, υπαίθριο θέατρο, ενώ γίνονται και ξεναγήσεις από την αρχαιολογική υπηρεσία και στα 3 διαζώματα. Κατεβαίνοντας το Φρούριο, παίρνουμε την οδό Σαράφη προς το κέντρο, περνώντας από την μητρόπολη της πόλης, τον άγιο Νικόλαο (έστω κι αν η θάλασσα απέχει 100 χιλιόμετρα), την Δωροθέα σχολή και το ελληνιστικό Ασκληπιείο και φτάνουμε στην κεντρική γέφυρα ξανά. Καιρός για ξεκούραση γιατί το βράδυ πρέπει να εξερευνήσουμε τα νυχτερινά Τρίκαλα!
