"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

23.3 C
Trikala

Οι βετεράνοι της καρδιάς μας

lafarm

Σχετικά άρθρα


Οι Βετεράνοι του ΑΟ ΤΡΙΚΑΛΑ έδωσαν εναν ακόμα αγώνα για φιλανθρωπικό σκοπό.Και δεν είναι ο πρώτος αλλά πολύ συχνά είναι κοντά στον άνθρωπο που έχει ανάγκη,,ενα συνάδελφο που χάθηκε,ενας νέος που θέλει βοήθεια,μιά στήρηξη ηθική και πρακτική σε κάποια οικογένεια που έχασε ενα αγαπημένο πρόσωπο.


Η λέξη Βετεράνος δεν σημαίνει απόμαχος,παροπλισμένος,ανίκανος και αποτραβηγμένος απ τη ζωή και τις δράσεις της.Σημαίνει ενας μαχητής με πείρα,με τη δύναμη της γνώσης και την εμπειρία πάνω στον αγώνα της ζωής και πιο συγκεκριμένα ,οταν μιλάμε για τους Βετεράνους του ΑΟΤ ΤΡΙΚΑΛΑ,μέσα στα γήπεδα της Ελλάδος και της Κύπρου.

Μια χούφτα απλοϊκά παιδιά απ την πόλη των Τρικάλων και απο τα γύρω χωριά έκαναν το κόσμο των Τρικάλων να νοιώθει περηφάνια για την πόλη και την Ομάδα .Ο κάθε σημερινός Βετεράνος γνώριζε τον κάθε χαρακτήρα του ποδοσφαιριστή της αντίπαλης ομάδας και ανάλογα τον αντιμετώπιζε.

Ήξερε να προσαρμόζετε και να υπακούει τον κάθε προπονηή του και να τον σέβετε.Πολλοί φωτισμένοι προπονητές που πέρασαν απο την Ομάδα και κατάφεραν οχι μόνο να κερδίζουν παιχνίδια αλλα και να διαπλάθουν και τους χαρακτήρες των παικτών .

Οι θρύλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου Μίμης Δομάζος,Αντώνης Αντωνιάδης,Κωνσταστίνου,Καψής ,Λοσάντα,και τόσοι άλλοι είχαν πάντα μια νευρικότητα και ανυσυχία και φόβο μπορώ να πω οταν είχαν να αντιμετωπίσουν την ομάδα των Τρικάλων.Πολλές φορές οι τρικαλινοι μας παίχτες ισοφάριζαν και κέρδιζαν εκτός εδρας παιγνίδια στα μεγάλα γήπεδα του ΠΑΟ,της ΑΕΚ,του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΎ,του ΠΑΟΚ,της ΠΑΝΑΧΑΙΚΗς,στη ΡΌΔΟ στη Κύπρο ,στα Γιάννενα.

Με συνεργασία και ομοψυχία έπαιζαν για την τιμή της φανέλας του ΑΟΤ.Το γήπεδο των Τρικάλων ασφικτιούεσε κάθε κυριακη.Τα εισητήρια ηταν ανάρπαστα.Οι τρικαλινοί ριγούσαν και ανάσαιναν με κάθε παλμό και επιτυχία της ομάδας.Ακολουθούσαν την ομάδα παντού.

Οταν η ομάδα μας έπαιζε στο γήπεδο των Τρικάλων ,εκείνες τις μεσημεριανές ώρες της κυριακής τίποτα σημαντικό δεν γίνονταν στη πόλη.

Η πόλη σιωπούσε για να αφουγκραζετε τις ιαχές των φιλάθλων που βρίσκονταν εκεί.Οταν τα παιδιά του ΑΟΤ έπαιζαν τα πάντα σιωπούσαν και αφουγκράζονταν τις ιαχές που ακούγονταν σε όλη τη πόλη.!!!!Την κυριακή,που θα έπαιζαν στα Τρίκαλα, ολοι οι δρόμοι που οδηγούσαν στο γήπεδο ηταν γεμάτοι οικογένιες ,πατεράδες με τους γιούς τους, μεροκαματιάρηδες, μορφωμένους, πλούσιους και απλοικούς,νέα ζευγάρια,γυναίκες,κορίτσια.

Η ομάδα έδινε με τις νίκες της αλλα και με τις ήτες της,ενα όνειρο και ενα νόημα στους Τρικαλινούς να ξαναρχίσουν τη ζωή τους την δευτέρα το πρωί με μια ελπίδα για κάτι καλύτερο,αφού έβλεπαν αυτούς του ήρωες να τα βάζουν με τα ιερά τέρατα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Να παίζουν με το κρύο και τη βροχή και το χιόνι και τον καύσωνα σε ένα γήπεδο που ελάχιστα έμοιζε με τα σημερινά.Πολλά απ τα παιδιά της ομάδας δούλευαν σκληρά σε δουλιειές και κατέβαιναν καθημερινά και στις προπονήσεις.

Μην ξεχνάμε τότε το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό οπως σήμερα. Στου Νίτσα το καφεζαχαροπλαστείο ,το πρωί της δευτέρας οι συζητήσεις ήταν μόνο για το παιχνίδι της Κυριακής που πέρασε και της επόμενης που θα ερχόταν.Ηταν θρύλοι,ήρωες και μαχητές .

Οι πόρτες άνοιγαν διάπλατα γιαυτούς και ο κόσμος ζητούσε αυτόγραφα απο παιδιά απο φτωχικά χωριά που κατάφεραν να ανεβάσουν μια επαρχιακή ομάδα στο ζενίθ της δόξας της.

Η κοινωνία των Τρικάλων τους σέβονταν ακριβώς γιατί με τον αθλητισμό που προήγαν έδιναν ενα όραμα στους νέους,οτι η ζωή είναι ένας σκληρόςμεν αλλα όμορφος αγώνας.

Οσοι φίλαθλοι δεν κατάφερναν να βρούν εισητήριο κρέμονταν απο κάποιο ραδιόφωνο απ τη φωνή του Γιάννη Διακογιάνη.

Αργότερα όταν η τηλεόραση μπήκε στη ζωή μας η συγκίνηση των φιλάθλων ήταν ακόμα μεγαλύτερη.ΟΙ Τρικαλινοί που γνωρίζουν την ιστορία της ομάδας γνωρίζουν σε πια εποχή αναφέρομαι Ηταν ευτυχώς μια εποχή που κράτησε πολλά χρόνια.

Η συγκυρεία να βρεθούν κάποιοι άνθρωποι μαζί την ίδια εποχή ,την ίδια στιγμή με το ιδιο πάθοςτο ίδιο όραμα μαζί ,έτσι γίνετε το θαύμα.

Κάθε γενιά Βετεράνων που αποτελούν σήμερα αυτόν το σύλλογο έδωσε τον καλύτερο εαυτό της για την ομάδα.Αυτοί λοιπόν είναι οι σημερινοί Βετεράνοι.

Μπορεί τώρα στα φιλανθρωπικά παιχνίδια να κρατούν λίγο,να γίνονται συχνές αλαγές αλλά είναι εκεί.Μπορεί τα σωματά τους τώρα να μην υπακούν στο ατίθασο λιοντάρι που ακόμα κρύβουν μέσα στη καρδιά τους

.Μπορεί με κίνδυνο της υγείας τους και της ακαιρεότητάς τους να τρέχουν,να προσπαθούν να νικήσουν, ομως, τώρα τον ίδιο τους τον εαυτό.

Για έναν όμορφο σκοπό σαν αφορμή, δείχνουν πάλι το δρόμο για ένα κόσμο καλύτερο .

Με αγάπη για το θαύμα της ζωής που θα πρέπει όλοι να το βλέπουμε πάνω στους Βετεράνους μας.

Οι Βετεράνοι μας είναι Ηγέτες και Σύμβολα.


Ντόρα Χονδρού-Χαρίση

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης