Και όσοι νομίζουν ότι δεν είναι εθελόδουλοι, κάνουν αντίσταση από τον …καναπέ.
Έχουν ξεχάσει πως κερδίζεται το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή.
Έχουν ξεχάσει πόσοι αγώνες, πόσα πισωγυρίσματα έγιναν, πόσο αίμα χύθηκε για ένα απλό δικαίωμα: το οκτάωρο.
Περιμένουν να εξασφαλίσουν τα δικαιώματά τους δι’ αντιπροσώπου.
Ελπίζουν σε (ελκυστικούς) σωτήρες – μεσσίες και ξεχνούν ότι οι σωτήρες και οι μεσσίες μόνο τους εαυτούς τους σώζουν.
Αν δεν καταλάβουν ότι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα, αν δε κατεβούν στο πεζοδρόμιο, αν δεν οργανωθούν στα σωματεία, τα συνδικάτα, τις διάφορες συλλογικότητες, με λίγα λόγια αν ο καθένας μας δεν αποφασίσει να βγει ο ίδιος μπροστά και να μην περιμένει να το κάνει κάποιος άλλος, δούλοι-ιθαγενείς της αποικίας θα μείνουμε.
Mιχάλης Μαρμαράς
