Zωή Χατζηθωμά
Περίεργο βράδυ , πληκτρολογώ, χαζεύω μια τα ταβάνια μια έξω από το παράθυρο, απάθεια μέσα στην αστάθεια, σκέψεις πολλές, τι να πιστέψεις και σε ποιον να καταθέσεις την ψυχούλα σου…Όταν το βλέμμα μου πέφτει στην τηλεόραση και σε μια παλιότερη εκρηκτική συνεδρίαση της Βουλής.
Ξέρετε, από εκείνα τα βλέμματα που είναι στιγμιαίες ετυμηγορίες.
Σκέφτομαι αυτόματα ότι στη Βουλή συμβαίνει ό,τι και στη ζωή: υπάρχουν οι ηγέτες, υπάρχουν και οι αρχηγοί.
Τον ηγέτη τον ακολουθείς αβίαστα, δεν ασκεί εξουσία με την τρέχουσα έννοια, δεν πιέζει να επιβάλλει τις απόψεις του, ακόμη και όταν ξέρει ότι έχει δίκιο, επιχειρηματολογεί κοιτώντας σε στα μάτια.
Βγάζει μια φυσική ευγένεια, που είναι δύσκολο να της αντισταθείς και προχωράς μαζί του, ενώ ανεβαίνει στην κορυφή της αγάπης μας όχι ασθμαίνοντας, αλλά με μια μόνο γερή ανάσα.
Ο ηγέτης στη ζωή και στην πολιτική ήρθε για να μείνει και προσφέρει έργο,παρά τις αντιξοότητες.
Σε αντίθεση με τον αρχηγό, δεν του αρέσουν τα περιττά λόγια, οι κολακείες, τα επιτηδευμένα και δεν έχει ιδέα από την κλίση της κτητικής αντωνυμίας ”δικός μου, δική μου, δικό μου”.
Ο ηγέτης κάνει λάθη τα οποία αναγνωρίζει, παραδέχεται και προσπαθεί να τα διορθώσει. Έχει πείσμα, θέληση και οργανωμένο σχέδιο δράσης.
Ο αρχηγός αντίθετα προσπαθεί να κερδίσει, να φτάσει ψηλά βασιζόμενος μόνο στην εικόνα του, στο περιτύλιγμα, τα ψέματα, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, την έλλειψη ήθους και ανθρωπιάς και στα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Ποιος από μας θέλει στη ζωή του την κακοήθεια και ενίοτε τη βλακεία, εκρηκτικό μείγμα ολικής καταστροφής;
Ο ηγέτης στη ζωή και στην πολιτική είναι οδηγός θαρραλέος με ζωτικότητα και αντοχές και όχι διορισμένο διακοσμητικό στοιχείο. Είναι παρών στα ζόρικα και γι’αυτό κοινωνικά αναγκαίος. Εκείνο όμως που πρέπει να προσέξει ένας ηγέτης είναι το λεπτό όριο στην αγάπη και την εμπιστοσύνη του κόσμου, γιατί αν συμβεί και απογοητεύσει, εύκολα θα στραφούν εναντίον του, μια και το στραβοπάτημα πονάει πάντα περισσότερο από κάποιον που εμπιστευτήκαμε.
Το μυαλό μου τώρα πετάει στους κάθε είδους ”άριστους” που μας κάνουν άρρωστους, σε όλους τους αόριστους και τελικά μετέωρους και άκυρους. Πόσες φορές δεν έχουμε καεί και προσωπικά και σαν χώρα με τύπους του είδους;…Καλά, γιατί είστε τόσο μα τόσο…άριστοι;
Καλύτερα να πάω στο κομμωτήριο της φίλης μου της Σούλας να κάνω ψυχοθεραπεία με τις πελάτισσες, παρά να χάσω τον χρόνο μου με ανθρωπάκια σαν εσάς! Βρέχει πάλι…βρέχει νερό, βρέχει και ανθρωπάκια!
Δεν έχετε ιδέα πόσο ανθρωπάκια είστε, πόση απέχθεια προκαλείτε: όπως οι ηλίθιοι, κανείς δε συστήνεται ”γεια σας, είμαι ο ηλίθιος, πώς είστε;”
Προς Θεού, μια απλή υπάλληλος είμαι, δε σας αμφισβητώ, αλλά να σας ρωτήσω κάτι θέλω: μπορείτε ακόμη να κοιτάζεστε στον καθρέφτη;
Πώς την παλεύετε με το τέρας που αντικρίζετε; Τα κάνατε μπάχαλο και θέλετε να συνεχίσετε. Το παράξενο δεν είναι που συνεχίζετε να κάνετε εμφανίσεις και να συμβουλεύετε. Το παράξενο είναι που δεν είστε ακόμη στη φυλακή.
Εμείς πάντως στο γραφείο, όταν κάνουμε κάποιο λάθος, ζητάμε μια συγνώμη από τη διευθύντρια με συνείδηση και επίγνωση του λάθους μας. Ούτε μια συγνώμη, ρε; Ψιλά γράμματα για αναλφάβητους, ξέρω….
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες…Έχω να βάψω και τα μαλλιά μου. Είμαι κάθε λέξη από όσα είπα, όπως και κάθε τρίχα που θα μου βάψει η Σούλα.
Και δεν κάνω την τρίχα τριχιά. Είμαστε κάθε αυτοκτονία εξαιτίας σας, κάθε ξενιτεμένο μας παιδί, κάθε σπίτι χωρίς θέρμανση, κάθε απομακρυσμένο σχολείο και νοσοκομείο χωρίς εξοπλισμό, είμαστε κάθε γονιός που φοβάται τι θα του ξημερώσει, όταν η νύχτα τον πιάνει από τον λαιμό, γιατί του έχουν τελειώσει τα ψέματα που έλεγε στις δικούς του.
Είμαστε τα χαμένα όνειρα και οι ελπίδες μας.
Είμαστε ένας περήφανος λαός που καταστρέψατε. Έχουμε οργή, μεγάλη οργή και η οργή βγαίνει πάντα στα μάτια σαν σπίθα. Για τη σπίθα αυτή που βγαίνει στα μάτια μας, γι’αυτή γίνονται όλα!
Το πρωί πέρασα από το καφενείο της γειτονιάς μου: τα ηλικιωμένα αγόρια με τα ροζιασμένα χέρια φόρεσαν ανοιχτόχρωμα παντελόνια φρεσκοσιδερωμένα.
Το καλοκαίρι ήρθε.
Χτυπώ τα πλήκτρα δυνατά, μερικά κλικ και όλα αλλάζουν. Πόσα κλικ ακόμη, για να αντέξουμε;
Αλλάζουμε εποχή, αλλάξαμε όλοι μας. Αν δε σας το είπα, να το πούμε τώρα: ο κόσμος δεν ξεχνά εκείνους που τον γέμισαν πληγές όπως και όσους είχαν καθαρά μάτια και χέρια.
Και μολονότι εξακολουθεί να καίγεται, πάντα προχωρά και στο τέλος θα τα καταφέρει!
