"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

16.6 C
Trikala

Ο Άρης

lafarm

Σχετικά άρθρα

«ΕΝΑΣ ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ  είχε γεννηθεί τη σημαδιακή εκείνη Κυριακή 7 Ιουνίου 1942 στη Δομνίστα που θα μείνει ιστορική.»

Απόσπασμα από το: «Ο αδερφός μου ο Άρης» του Μπάμπη Κλάρα, 1983.

….. Και ξαφνικά εκεί που δεν το περίμεναν, αναταράζεται ο τόπος και ο ντουνιάς:

«Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι, στα έρημα στα σκοτεινά, ο Έλλην ξεσπαθώνει!…»

Αντρικές φωνές ήταν αυτές. Βαριές και τρανταχτές. Δεν αργεί να αντιβροντά το ξεροτόπι με τις πετριές που κατρακυλούν τσαρούχια και άρβυλα.

Ώσπου, να ‘ταν καμιά δεκαπενταριά παλικάρια, με τη σημαία μπροστά και τα όπλα στον ώμο, με βήμα στρατιωτικό, να προβαίνουν στ’ ακροσύνορο και στο παράγγελμα του ομαδάρχη:
Αλτ. Παραπόδα,
να κάνουν την εμφάνιση τους στο χωριό. Δεν είχε ξαναδεί τον καιρό εκείνο τέτοιο πράγμα η Δομνίστα, το ορεινό χωριό της Ευρυτανίας. Θάμαξαν και οι Δομνιστιώτες.

• Πέστε του Προέδρου και του παπά να ‘ρθούνε κατά δώθε, τους παρακαλώ, λέει στους πρώτους χωριανούς που τον αντίκρισαν, με τρόπο μαλακό και τόνο φιλικό προσθέτοντας:
Μη φοβάστε, ξένοι δεν είμαστε, δικοί σας είμαστε κι εμείς, όπως δικοί μας είσαστε κι εσείς…

Φτάνουν σε λίγο ο Πρόεδρος Χαράλαμπος Παπακωνσταντίνου, και ο παπάς του χωριού. Σκύβει εκείνος, φιλεί το χέρι του παπά κι υψώνοντας κεφάλι και κορμί, αυτοσυστήνεται:

• Άρης Βελουχιώτης, ταγματάρχης του πυροβολικού.
Μη σας φαίνεται παράξενο που δεν φορώ τ’ αστέρι μου, η περίσταση το καλεί.

Ήρθα με τη προφυλακή μου, αφήνοντας τριγύρω την υπόλοιπη δύναμη, να σας πω δυο λόγια για τον τόπο μας, για την μάνα μας Ελλάδα, για τον σκοπό μας.

Με την άδεια σου Δέσποτα, είπε, κοιτώντας τον παπά, και τη δική σου Πρόεδρε, ας βαρέσει αν θέλετε η καμπάνα της εκκλησιάς, να συναχτούν οι χωριανοί να τους μιλήσω…

• Μετά χαράς, παλικάρι μου, να βαρέσει, συμφώνησαν και οι δυο τους.

….Τους ιστορεί, πως αυτοί που βλέπανε μπροστά τους δεν ήτανε μήτε ληστοφυγόδικοι, μήτε κατσικοκλέφτες μήτε και Τουρκοχρησταίοι που προδίνανε την πατρίδα και ρημάζανε τον κοσμάκη στο πλιατσικό.

Ήτανε στρατιώτες της Έλλάδας και του Λαού της. Ανήκαν στον Ελληνικό Λαϊκό Απελεθερωτικό Στρατό, τον Ε.Λ.Α.Σ., όπως όλοι σε λίγο θα τον λένε και θα τον τραγουδούνε.

Σκοπό του ένα μόνο έχει τάξει: να λευτερώσει την πατρίδα από τον ξένο ζυγό και να κάνει το λαό αφέντη του τόπου του.

Όσο μιλούσε, τόσο δυνάμωνε η φωνή του, που μόλις και μετά βίας ακουγότανε στην αρχή.
Όλο και πιο ζεστή γινότανε η λαλιά του, όλο και πιο πυρωμένος ο λόγος του, φλόγιζε και τις καρδιές εκείνων που τον ακούγανε.

Φούσκωναν τα στήθια των πιο νέων, υγραίνονταν τα μάτια των πιο ηλικιωμένων, σαν να κάτι να τους θύμιζαν.

Ναι, αυτό ήταν, κάποια φωνή γνώριμη μέσα τους ακουγόταν να τους μιλεί, που σπίθισε ευθύς εξαρχής, μόλις αντιλάλησε ο αχός από κείνο τον θούριο που τραγουδούσαν και στους πολέμους του 1912- ’13.

– «Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά…». Μη δα, μαύρη δεν είναι και τώρα; Έτσι λοιπόν, και τώρα «Ο Έλλην ξεσπαθώνει» να ελευθερώσει πατρίδα και λαό, που ποδοπατούνε οι νικημένοι κοκορόφτεροι νικητές και ρημάζει τον τόπο η ξένη ακρίδα.

Ως πότε πια, θα μένουν τα χέρια σταυρωμένα, μπρος στη σκλαβιά και τη θανή; Όχι, δεν γίνεται αυτό. Σα δίκιο να ‘χει ο Καπετάνιος, καλά τα λόγια του και καρφώνονταν στις καρδίες και τις ψυχές τους…

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Ο τεως Δημαρχος Τρικαλων, Κωστας Παπαστεργιου, ηταν συμμαθητης μου στο Πολυτεχνειο. Παρακαλω, οποιος ξερει το email του, να μου το στειλει.
    Ευχαριστω, Νικος Βαρμαζης, Toronto

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης