Ποιος μισεί ένα μνημείο που ζωντανεύει στα μάτια των μαθητών του διπλανού δημοτικού σχολείου την Ιστορία που μαθαίνουν από τα βιβλία και τους δασκάλους τους;
Ποιος νιώθει να απειλείται από τη συνύπαρξη πολιτισμών που μαρτυρούν από τη μία μεριά το τζαμί και από την άλλη ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου;
Όταν ήμασταν παιδιά, παίζαμε ποδόσφαιρο στην αλάνα που υπήρχε δίπλα στο τζαμί. Τότε, στη δεκαετία του ’70, τα δύο κτίρια, το τζαμί και ο τουρμπές, ήταν κλειδωμένα και εκτεθειμένα στη φθορά του χρόνου, γεμάτα αγριόχορτα που δυσκόλευαν όποιον επιχειρούσε να τα πλησιάσει.
Στα παιδικά μας μάτια το τζαμί ήταν ο απαγορευμένος καρπός που έπρεπε να εξερευνήσουμε οπωσδήποτε.
Δυστυχώς, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να αψηφήσουμε τις συμβουλές των μεγάλων, να πλησιάσουμε και να κολλήσουμε τα πρόσωπά μας πρώτα στη μία είσοδο και μετά στην άλλη, προσπαθώντας να δούμε μέσα μπας και εξιχνιάσουμε με τη φαντασία μας το μυστήριο αυτών των απομειναριών του παρελθόντος.
Αργότερα το μνημείο αποκαταστάθηκε και σήμερα αποτελεί κορυφαίο κόσμημα της πόλης, στέκι για τους Τρικαλινούς, απάγκιο για πολιτιστικές εκδηλώσεις και αξιοθέατο σπάνιας ομορφιάς για τους επισκέπτες.
Όποιος το πετροβολεί, βάλλει εναντίον της πατρίδας του και πρέπει να εντοπιστεί και, ει δυνατόν, να του αφαιρεθούν τα πολιτικά του δικαιώματα.
Κ.Τ.
