Oι περισσότεροι γνωρίζουμε το Σμόλικα ανεβαίνοντας τον από τα νότια, δηλαδή από το Παλιοσέλι ή τους Πάδες, περνώντας έτσι από το καταφύγιο και την Δρακόλιμνη ή από τα βόρεια, από το Κεράσοβο (Αγ. Παρασκευή). Ωραίες διαδρομές και σχετικά βατές ανάλογα βέβαια και με την εποχή. Η ανάβαση όμως από τα ανατολικά, δηλαδή από την Σαμαρίνα, είναι τελείως διαφορετική. Προσφέρει άλλες συγκινήσεις και μας δίνει την εντύπωση ότι δεν περπατάμε στο ίδιο βουνό. Με την περιγραφή που ακολουθεί θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω αυτές τις εικόνες όσο μπορώ καλύτερα.
Βρισκόμαστε στην Σαμαρίνα σε ένα από τα πιο ψηλά χωριά της χώρας μας στα1500 μ. Χτισμένη στην ανατολική πλαγιά του βουνού μέσα σε μια εντυπωσιακή ανοιχτή κοιλάδα, με δασωμένες πλαγιές, αλλά και απέραντα βοσκοτόπια. Το χωριό τα έχει όλα, ταβέρνες, ξενώνες αλλά και χώρο για να κατασκηνώσει κανείς. Φτάσαμε μετά τα μεσάνυχτα και τις λίγες ώρες ύπνου τις περάσαμε πρόχειρα, στο προαύλιο της εκκλησίας σε αντίσκηνα, τα οποία και θα τα κουβαλάμε στην διαδρομή, γιατί σύμφωνα με το πρόγραμμα η επόμενη διανυκτέρευση θα γίνει στην Δρακόλιμνη.
Ξεκινώντας από τη Σαμαρίνα
Με το ξημέρωμα (7:00 ) η ομάδα μας, αποτελούμενη από 45 άτομα φορτώθηκε τα βαριά σακίδια και ξεκίνησε την ανάβαση στο βουνό. Είναι αρχές Ιουνίου με καλό καιρός και καλή πρόβλεψη για τις επόμενες ημέρες. Είμαστε σχεδόν στα τελευταία σπίτια του χωριού προς το βουνό και δεξιά μας έχουμε τον καινούριο δρόμο που οδηγεί στην Αγ. Παρασκευή (Κεράσοβο). Η ανάβαση μας ξεκινάει από τα βόρεια του γηπέδου που βρίσκεται πάνω από την εκκλησία και έχοντας την περίφραξη του γηπέδου στα αριστερά, περπατάμε (δυτικά) πάνω σε καλό και σημαδεμένο μονοπάτι. Γρήγορα μπαίνουμε στο πυκνό, πανέμορφο δάσος από πεύκα, έλατα και κυρίως οξιές . Μετά από μιάμιση ώρα περίπου ανάβασης, συναντάμε όμορφα καταπράσινα ανοίγματα μέσα στο δάσος και βρίσκουμε (1920 μ.) την πηγή Σουλοτήρη με άφθονο νερό. Θα πρέπει να γεμίσουμε τα παγούρια μας γιατί νερό θα ξαναβρούμε κοντά στην Δρακόλιμνη.
Δεν θα χρειαστούμε ακόμα πολύ χρόνο και τα δέντρα αρχίζουν να αραιώνουν, το μονοπάτι να αγριεύει και να περνά από βραχώδες τοπίο, όπου μαζί με τις χιονούρες και τα ρέματα που σχηματίζονται από το λιώσιμο τους, το κάνουν πιο απαιτητικό. Αυτό όμως σημαίνει ότι το τοπίο εδώ αλλάζει, αρχίζουν να φαίνονται οι γυμνές πλαγιές και να ξεπροβάλει σιγά – σιγά η ομορφιά της περιοχής, αφού η ματιά φεύγει μακριά. Αριστερά μας έχουμε την κορυφή Καπετάν Τσεκούρας όπου το μονοπάτι, μας οδηγεί στο διάσελο με την κορυφή Μπογδάνι. Όταν φθάνουμε στο διάσελο καθηλωνόμαστε από την εικόνα του βουνού.
Ένα βουνό εκπλήξεις, τι να πρωτοδεί κανείς και τι να πρώτοθαυμάσει. Την απότομη και απέραντη κοιλάδα Βάλια Κρίνα (νότια), μπροστά μας (δυτικά) τις βραχώδεις πλαγιές της Μοσιάς και την μικρή λίμνη της, που είναι σχεδόν κάτασπρες από το χιόνι, δεξιά μας την απότομη πλαγιά του Μπογδανιού. Και γύρω απ’ όλα αυτά να ακούγεται ο άγριος θόρυβος των νερών που κυλάνε στις απόκρημνες ρεματιές. Δε λέμε να ξεκολλήσουμε από εδώ, πρέπει όμως να συνεχίσουμε γιατί βλέποντας από που πρέπει να περάσουμε, δεν πιστεύουμε, ότι θα προλάβουμε να φτάσουμε έγκαιρα στον προορισμό μας.
Το μονοπάτι κατεβαίνει δεξιά μας λίγο απότομα στην εσωτερική (νότια) πλαγιά του Μπογδανιού, γρήγορα όμως τραβεσάρει (βορειοδυτικά) την πλαγιά, μέσα σε αραιά δέντρα. Το τοπίο και ο θόρυβος του νερού απερίγραπτος. Σε μερικά σημεία είναι σαθρό το έδαφος, αλλά περνιέται χωρίς πρόβλημα . Μας πήρε περίπου μισή ώρα για να βγούμε στο δυτικό διάσελο του Μπογδανιού, όπου χάσαμε και λίγη υψος. Εδώ έχουμε θέα και προς τα δεξιά μας, (βόρεια) και η πορεία μας συνεχίζει νοτιοδυτικά σε ήπια κλίση έως ότου βγούμε σε οροπέδιο στα 2200 μ.
Μετά από είκοσι λεπτά περίπου αρχίζουμε να ανεβαίνουμε με δυτική κατεύθυνση και η κλίση μεγαλώνει όταν φθάνουμε στην κορφή ενός ρέματος. Προτιμάμε τις χιονούρες στην απότομη μικρή πλαγιά και έτσι γρήγορα βγαίνουμε σε μεγάλο, επίπεδο οροπέδιο στα 2450μ. όπου εδώ ξεκινάει και η (βορειοανατολική) πλαγιά της Μόσιας.
Ανηφορίζοντας τη Μοσιά
Συνεχίζουμε διασχίζοντας προς τα νοτιοδυτικά το οροπέδιο για να βγούμε στην ράχη της Μοσιάς (2500 μ.). Εδώ βλέπουμε ότι δεν είχαμε δει έως τώρα. Αριστερά μας η ράχη που ανεβαίνει στην κορυφή της Μοσιάς (2554 μ.), απέναντι φαίνεται και η κορυφή του Σμόλικα, ενώ δυτικά βλέπουμε ότι όλη η βόρεια πλευρά του βουνού είναι ένα βραχώδες αμφιθέατρο όπου στο εσωτερικό του δημιουργείτε μια μεγάλη λάκα με άνοιγμα προς τα βόρεια, απ’ όπου ξεκινά το ρέμα του Βαθύλακκου. Το τοπίο εντυπωσιακό, βαστά πολύ χιόνι εδώ. Θα πρέπει να περάσουμε δεξιά από τη Μοσιά και να περάσουμε απέναντι στην κορυφογραμμή που συνεχίζει προς το Λαιμό (2530 μ.). Κατεβαίνουμε το μονοπάτι στη βραχώδη πλαγιά (όπου εδώ το σημείο λέγεται Σκάλα) και επειδή τα βράχια και τα λούκια που συναντάμε και όταν έχουν χιόνι είναι αρκετά επικίνδυνα γιατί η κλίση είναι μεγάλη, βάζουμε σταθερό σχοινί για ασφάλεια και με μεγάλη προσοχή κατεβαίνουμε. Και εδώ το βραχώδες τοπίο και ο θόρυβος του νερού μας προσφέρουν ένα ιδιαίτερο θέαμα.
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε αμέσως μέσα στα χιόνια, σε ήπια πλέον κλίση και με δυτική κατεύθυνση πηγαίνουμε στην απέναντι κορυφογραμμή. Αφού βγούμε σε αυτή συναντάμε μια μικρή παγωμένη λίμνη, όμως αμέσως μετά οι εκπλήξεις συνεχίζονται γιατί προβάλει η θέα στα νότια και δυτικά όπου είναι η Γκαμήλα η Τραπεζίτσα κλπ. . . Το τοπίο και εδώ μας καθηλώνει, τι να πρωτοδεί κανείς. Συνεχίζουμε στο μονοπάτι που κατεβαίνει (νοτιοδυτικά) στη (νότια) πλαγιά διπλά στην κορυφογραμμή από τα αριστερά. Η πλαγιά είναι αρκετά πετρώδης και σαθρή και χωρίς χιόνι, το μονοπάτι όμως σε μερικά σημεία χάνεται και μπορεί να το μπερδέψει κανείς με κάποια γιδόστρατα που υπάρχουν εδώ. Δεν χάνεσαι όμως αρκεί να κρατιέσαι στην κορυφογραμμή. Μας πήρε πάνω από μισή ώρα σε αυτή την τραβέρσα για να φθάσουμε στην βάση του κώνου της κορυφής. Εδώ έχει αρκετή ανηφόρα. Το διαλέγουμε όμως πως θα το ανεβούμε γιατί υπάρχουν και άλλα περάσματα εκτός από το μονοπάτι. Σε είκοσι λεπτά είμαστε πια στην κορυφή. Από αυτό το σημείο τα βλέπουμε όλα. Πρώτα από όλα φαίνεται το τοπίο από εκεί που ήρθαμε και δεν το πιστεύουμε ότι περάσαμε από αυτές τις απόκρημνες πλαγιές. Βλέπουμε την επίσης πανέμορφη Δρακόλιμνη και την πλευρά του βουνού που ομαλά κατεβαίνει προς τους Πάδες και το Παλιοσέλι .
Στη Δρακόλιμνη
Το βουνό το κατεβαίνουμε προς τη Δρακόλιμνη ακλουθώντας κατά αρχάς βόρεια κατεύθυνση γρήγορα όμως παίρνουμε την πιό ήπια πλαγιά, όπου το μονοπάτι είναι καλά πατημένο και αρκετά εμφανές και μας οδηγεί πάνω από την δρακόλιμνη όπου υπάρχουν και μερικά Ρόμπολα. Εδώ βρίσκουμε και νερό για να γεμίσουμε τα παγούρια μας. Κατεβαίνουμε πιο άνετα πλέον βλέποντας τη Δρακόλιμνη με τις χιονούρες της όλο και να μας πλησιάζουν. Το τοπίο στην λίμνη (2050 μ.). είναι φανταστικό αλλά και η διανυκτέρευση στις όχθες της θα μας μείνει αξέχαστη. Ο χρόνος που μας απόμεινε μέχρι να δύσει ο ήλιος, ήταν αρκετός για να απολαύσουμε το τοπίο, το ηλιοβασίλεμα και να ζήσουμε πανέμορφες στιγμές.
Στο μονοπάτι για Κεράσοβο (Αγ. Παρασκευή)
Το πρωί, με μεγαλύτερη άνεση χρόνου, μαζέψαμε τις σκηνές μας και ξεκινήσαμε (9:00) το κατέβασμα προς την Αγ. Παρασκευή ή Κεράσοβο. Το μονοπάτι εμφανές και σηματοδοτημένο ξεκινάει από το σημείο της λίμνης που φεύγει το νερό και σχηματίζεται μικρή ρεματιά . Κατεβαίνουμε σε δεκαπέντε λεπτά περίπου σε αλπικό λιβάδι που έχει και καλύβα (2030 μ.). Παντού κυλάνε νερά, ενώ ένας εντυπωσιακός και θορυβώδης καταρράκτης δεξιά μας, πέφτει από την απόκρημνη (δυτική) πλαγιά της κορυφής. Εδώ είναι και το πιο κοντινό σημείο στη λίμνη που έχει πόσιμο νερό. Η πορεία μας, πάντα με βόρεια κατεύθυνση, οδηγεί από το εμφανές μονοπάτι μέσα στο δάσος και λίγο πιο κάτω, για μικρό διάστημα, το μονοπάτι κατηφορίζει αλλάζοντας κατεύθυνση προς τα δυτικά. Γρήγορα όμως γίνεται και πάλι βόρεια. Περνάμε κατεβαίνοντας από πανέμορφα τοπία με νερά και μαγικές εικόνες στο πυκνό δάσος και μετά από αρκετή ώρα κατάβασης, συναντάμε όμορφη κτιστή πηγή με άφθονο νερό (1550 μ.) Κατηφορίζοντας για λίγη ώρα ακόμα περνάμε τον αγροτικό δρόμο που συναντάμε και αμέσως μετά απλώνεται μπροστά μας ένα καταπράσινο επίπεδο λιβάδι (1250 μ.) έχοντας αριστερά μας ένα ποταμάκι. Εδώ θέλει λίγη προσοχή γιατί στο λιβάδι, αλλά και στα μικρά εγκαταλειμμένα χωράφια που ακολουθούν, το μονοπάτι σβήνει και δεν υπάρχουν σημάδια. Η πορεία μας όμως είναι πάντα βόρεια και γρήγορα συναντάμε το μονοπάτι και τα σημάδια.
Από εδώ σε μία ώρα περίπου συναντάμε τα πρώτους καλλιεργημένους κήπους του χωριού και κατόπι τα πρώτα σπίτια . Είμαστε πλέον στο χωριό επάνω στον κεντρικό δρόμο που έρχεται από την Σαμαρίνα και συνεχίζουμε αριστερά για να φτάσουμε σε λίγο στην κεντρική πλατεία με τα πλατάνια και τα νερά (15:00). Το χωριό είναι και αυτό υπέροχο και τα έχει όλα. Ξεχωρίζει το μεγάλο σχολείο με την φωτογραφική του συλλογή, το Λαογραφικό Μουσείο αλλά και η φιλοξενία των κατοίκων του.
Η ταυτότητα της διαδρομής:
Την πρώτη ημέρα ώρες: 9
Την δεύτερη ημέρα ώρες: 6
Νερό πόσιμο βρίσκουμε : Σαμαρίνα (1500.μ.), την πηγή Σουλοτήρη (1920μ) στην κατάβαση πριν τη Δρακόλιμνη, πηγή (2330 μ,.) μετά την Δρακόλιμνη στην στάνη (2030 μ.) πριν το Κεράσοβο πηγή (1550 μ.
anevenontas.gr
