Κάποτε, όταν ο Φρανσουά Μιτερράν ανέλαβε τη προεδρία της Γαλλίας, ζήτησε από τους συνεργάτες του να του βρουν 200 ικανούς για να κυβερνήσει επιτυχώς τη χώρα.
Τότε αυτοί πήγαν στη περίφημη Γαλλική σχολή δημόσιας διοίκησης και πήραν τους καλύτερους. Βέβαια αν η Γαλλική κυβέρνηση χρειάζεται μόνο δυο εκατοντάδες για να επανδρώσει το κρατικό μηχανισμό, η εκάστοτε ελληνική απαιτεί πάνω από 5.000 κατ` εξοχήν κομματικά στελέχη.
Η τραγωδία για το τόπο είναι, ότι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι αυτοί που βολεύονται σε κάποιον δημόσιο οργανισμό, νοσοκομείο και κρατική υπηρεσία, δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο που το κόμμα τους έταξε να υπηρετήσουν(με το αζημίωτο βέβαια).
Οι απόφοιτοι της ημετέρας Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, που δημιουργήθηκε και λειτουργεί κατά τα διεθνή πρότυπα(Γαλλία), ενώ προοριζόταν αρχικώς να στελεχώσουν τον διοικητικό μηχανισμό του κράτους, σήμερα απασχολούνται ως γκαρσόνια και ντελιβεράδες, μιας και προέχει η σίτιση και ο πλουτισμός των κομματικά προσκείμενων, που διαχρονικά στην Ελλάδα πέφτουν στα κρατικά ταμεία όπως ύαινες στη λεία τους.
Είναι τέτοια η νοσηρότητα της ντόπιας πολιτικής νοοτροπίας και η απόσταση της από τα Ευρωπαικά πρότυπα, που θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό ακόμη και για ήσσονος σημασίας διαχειριστικές-διοικητικές θέσεις, που δεν εφαρμόζουν καν τη πολιτική της κυβέρνησης, όπως πχ οι διοικήσεις των νοσοκομείων, να διορίζονται άσχετοι κομματικοί.
Θετικό πρώτο βήμα, κρίνεται το γεγονός ότι ο σημερινός πρωθυπουργός απέκλεισε ρητά την κατάληψη κρατικών θώκων από όσους κατέχουν κομματικά αξιώματα (κι ας διαδίδουν κάποιοι ότι δεν ενδιαφέρονται).
Πάντως, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό σε τούτη τη χώρα, είναι ότι όσο ο φαύλος κύκλος του Γκρούεζα και του Μαυρογιαλούρου θα διαιωνίζεται, προκοπή δεν πρόκειται να δούμε.
Κωνσταντίνος Κουτσονάσιος
