Με όσα ωραία κάνει καθημερινά ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχνάμε να αναφερθούμε στην Νέα Δημοκρατία. Έτσι σκέφτηκα να της δώσω λίγο χώρο. Όχι για να επιτεθώ στον φασίστα Άδωνι. Αυτό το έκαναν ήδη πολλοί. Ούτε να τρολάρω τον Κυριάκο. Αυτό το κάνει μόνος του. Αλλά ας μιλήσουμε λίγο για το τι είναι, τι κάνει και τι μπορεί να κάνει η ΝΔ.
Από τότε που άρχισε η κρίση και ενθρονίστηκε πρωθυπουργός ο διάδοχος ΓΑΠ, η ΝΔ άρχισε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Τόσο εκλογικά όσο και πολιτικά.
Μια εκλογική διαδικασία στην οποία συμμετείχε ως υποψήφιος πρόεδρος (και πήρε 10%) ο Παναγιώτης Ψωμιάδης αποδεικνύει ότι μετατράπηκε σε χρόνο ρεκόρ από κόμμα σε τσίρκο. Το γεγονός ότι τελικά εκλέχτηκε ο Σαμαράς αποδεικνύει ότι μετατράπηκε από κόμμα του «μεσαίου» χώρου σε κόμμα ενός απροσδιόριστου, πολιτικά καινοφανούς μίγματος ακροδεξιάς-κέντρου-σανατόριου παλαιοπασόκων, πασπαλισμένο με μικρές δόσεις πρώην «αριστερών».
Όταν τα μνημόνια άρχισαν να πέφτουν στα κεφάλια μας ήταν εμφανές πως η ΝΔ θα έπρεπε να πάρει μια απόφαση: ή θα πήγαινε με τις ιδέες της μέχρι θανάτου ή θα μεταλλασσόταν με κάποιο τρόπο ο οποίος θα της χάριζε λίγα χρόνια πολιτικής ζωής. Τελικά έκανε κάτι ενδιάμεσο: Πήγε με τις ιδέες της (φιλελευθερισμός, μνημόνιο, Μένουμε Ευρώπη κτλ) και φρόντισε να μεταλλαχθεί προς το πιο ακροδεξιό για να σταματήσει την φυγή προς Χρυσή Αυγή.
Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη συνύπαρξης ακραίων φασιστών με πιο μετριοπαθείς φιλελεύθερους. Αυτών που υπερψήφιζαν την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης με αυτούς που ευχαρίστως θα έκοβαν το κεφάλι των ομοφυλόφιλων. Ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν συνυπήρχαν τόσο ριζικά διαφορετικές τάσεις μέσα σε ένα κόμμα. Το συνεκτικό τους στοιχείο ήταν η πίστη στην ελευθερία της οικονομίας και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας η οποία τάχα κινδύνευε πότε από την κρίση, πότε από τις παράλογες συνδικαλιστικές απαιτήσεις και πότε από το Λαφαζάνη!
Ας προσπεράσουμε όμως όσα έγιναν στο μακρινό 2014 και ας έρθουμε στο σήμερα. Στο σήμερα που η ΝΔ έχει αρχηγό τον Κυριάκο, αντιπρόεδρο τον Γεωργιάδη και εκπρόσωπο τύπου τον Κουμουτσάκο. Είναι δηλαδή ένα κόμμα στο οποίο ο αρχηγός του είναι νεοφιλελεύθερος και ο αντιπρόεδρος ακροδεξιός.
Με λίγα λόγια, αυτό που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ως το απόλυτο κακό για το λαό εκπροσωπείται πολιτικά από την ΝΔ. Μάλιστα, αυτός ο συνδυασμός είναι η τελευταία λέξη της πολιτικής μόδας στην πολιτισμένη Ευρώπη: Ακροδεξιά και θρησκευτική πίστη στο ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού.
Και ενώ θα περίμενε κανείς μια κυβέρνηση της Αριστεράς (!) να έχει ανοίξει ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο με αυτό το κόμμα, αυτή το εγκαλεί για την διαφθορά, την αριστεία του Κούλη, την αδυναμία του να ξεχωρίσει τον Μοντεσκιέ από τον Ρουσσώ και γενικά ένα παιχνίδι χωρίς νόημα.
Λογικό, αφού πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταλάβει τον ζωτικό πολιτικό της χώρο δεν έχουν και πολλά να διαφωνήσουν. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει γίνει πολιτικό εξώγαμο της Θάτσερ μόνο γιατί εφαρμόζει τον νεοφιλελευθερισμό πιο πιστά από όσο τηρούν τη νηστεία οι αγιορείτες μοναχοί, αλλά γιατί έχει φέρει και ένα άλλο πολιτικό πνεύμα που θυμίζει έντονα τους ακροδεξιούς ως προς την καθεστωτική τους αντίληψη και την εξουσιαστική υπεροψία. Στοιχεία που εμφανίζονται είτε ως ξύλο στους συνταξιούχους είτε ως «δεν καταλαβαίνετε τι εισηγήθηκα».
Πάλι παρασύρθηκα και γράφω για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάμε πάλι για επίλογο στη ΝΔ.
Η ΝΔ λοιπόν δεν μπορεί να κάνει τίποτα από το να περιμένει. Όσο μιλάει, όσο υπάρχει εκτίθεται. Όσο κάθεται και δεν κάνει τίποτα θα αρχίσει να παίρνει από την αναμενόμενη πολιτική φθορά της κυβέρνησης. Άλλωστε ακόμα και στο επίπεδο της διαχείρισης του νεοφιλελευθερισμού αποδεικνύεται λιγότερο ικανή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν χάνεις και στο παιχνίδι σου, στην έδρα σου με τον διαιτητή δικό σου, δεν είσαι κόμμα, είσαι φαινόμενο.
Στενοχωρη ανάλυση
στενομυαλων ανθρώπων!