Ένας από του τελευταίους επιζώντες της Εθνικής Αντίστασης και τους ακόλουθους συναγωνιστές του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης του 1945), ο Αλκιβιάδης Ζαμπακάς έφυγε οριστικά και αμετάκλητα από τον μάταιο τούτο κόσμο προχτές. Τώρα αναπαύεται «εν τόπω χλοερώ», απαλλαγμένος από τα βάσανα και τις πίκρες της ζωής, καθώς «ο θάνατος, πάντα ταύτα εξηφάνισται».
Ο Αλκιβιάδης, παλληκάρι 19 χρονών, προσχώρησε στην ΕΠΟΝ της Αντίστασης και στη συνέχεια ακολούθησε μαζί με άλλους δέκα συγχωριανούς του τον Άρη, παρά την αντίθεση του κόμματος. Και πλήρωσε κι αυτός ακριβά. Το αντίτιμο της πατριωτικής του στάσης και αντίστασης ήταν φυλακές και εξορίες για 17 ολόκληρα χρόνια!! Κρατήθηκε σ’ όλα σχεδόν τα κολαστήρια της Ελλάδας, των Τρικάλων, της Κέρκυρας, του Ιντζεδίν των Χανίων -τις χειρότερες φυλακές της Ελλάδος- όπως ο ίδιος έλεγε. «Φιλοξενήθηκε» επίσης στους «νέους Παρθενώνες» και τα «καταστήματα σωφρονισμού», που ίδρυσαν οι πατριδοκάπηλοι κυβερνώντες της Εθνικοφροσύνης, «εν ονόματι του κομουνιστικού κινδύνου», για να επιβιώσουν πολιτικά!!
Για τους ίδιους λόγους, ως επικίνδυνος «κατσαπλιάς» και « κομουνιστοσυμμορίτης», συνελήφθη και το 1967 από τη δικτατορία, που «έσωσε» κι αυτή την Ελλάδα!!
Το σημείωμα αυτό, είναι ηθικό χρέος και ελάχιστος φόρος τιμής στον Αλκιβιάδη Ζαμπακά που υπήρξε ένας ζωντανός και αυτόπτης μάρτυρας γεγονότων της επώδυνης εκείνης χρονικής περιόδου. Ένας ασπούδαχτος, αλλά σπουδαίος αφηγητής και χειριστής της γλώσσας, τόσο στον προφορικό όσο και στον γραπτό λόγο, με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που «σπούδασε» στη μακρόχρονη θητεία του στις φυλακές. Με τεκμηριωμένη κριτική σκέψη απέναντι στα λάθη και στη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, της ηθικής εξόντωσης του Άρη.
Κρατώ στη μνήμη μου, την πρώτη σκηνή της γνωριμίας μας, πριν από λίγους μήνες στην αυλή του σπιτιού του, όταν με εύθυμη διάθεση μου αυτοσυστήθηκε ο παλιός αντάρτης από το Βαλτινό: «Ζαμπακάς Αλκιβιάδης του Γεωργίου και της Μηλιάς, γεννηθείς το 1926, ετών 89».
Φαλαγκάρας Σταύρος, εκπαιδευτικός
