Συναδέλφισσες-οι
Στην πολιτική μας διακήρυξη, με την οποία διεκδικήσαμε την ψήφο σας για το ΔΣ της ΕΛΜΕΤ τονίζαμε με έμφαση την αντίληψη μας για το ρόλο και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να οργανωθεί το σωματείο και προσδιορίζαμε με σαφήνεια τα χαρακτηριστικά και τις δυνάμεις με τις οποίες θα επιδιώκαμε συνεργασία για την υλοποίησή τους: «….Είναι αυτονόητο ότι πραγματική ανατροπή δεν γίνεται χωρίς τη μαζική, αγωνιστική συμμετοχή των εργαζομένων. Οι αγώνες και οι αντιστάσεις του λαού είναι η μοναδική εγγύηση για μια άλλη πορεία της χώρας. Το συνδικαλιστικό κίνημα σε όλα τα επίπεδα, ως ο βασικός πόλος συσπείρωσης των εργαζόμενων, επιβάλλεται να πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη των αγώνων παρεμβαίνοντας «από τα κάτω» στις πολιτικές διεργασίες για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Ο κορυφαίος ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος, στη δραματική αυτή συγκυρία για τη χώρα, προϋποθέτει και απαιτεί: ταξικό προσανατολισμό, οργανωτική ενότητα εργαζομένων-ανέργων κατά κλάδο, σύγκλιση και συνεργασία όλων των αριστερών δυνάμεων. Δεν υπάρχουν περιθώρια για χάσιμο και άλλου πολύτιμου χρόνου!»
Μετά την εκλογική διαδικασία της 18ης Δεκεμβρίου 2014 στην ΕΛΜΕΤ, για πρώτη φορά στην ιστορική διαδρομή του σωματείου μας, η Αριστερά με όλες της τις αποχρώσεις, απέκτησε την πλειοψηφία όχι μόνο σε ψήφους αλλά και σε έδρες καταλαμβάνοντας τις έξι από τις εννέα έδρες του Δ.Σ.
Με το παραπάνω λοιπόν πολιτικό πλαίσιο θεωρήσαμε λογικό ότι η «σύγκλιση και η συνεργασία των αριστερών δυνάμεων» επιτέλους ήταν εφικτή με στόχο την αποτελεσματικότερη λειτουργία του σωματείου μας με τα χαρακτηριστικά και τους στόχους που περιγράφουμε παραπάνω, θέση την οποία εκφράζαμε και τα προηγούμενα χρόνια. Σημειωτέον ότι πέρυσι προτείναμε να στηρίξουμε για τη θέση του προέδρου, μέλος της παράταξης που στηρίζει το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών, πράγμα δυστυχώς που δεν έγινε δεκτό με αποτέλεσμα το ΠΑΜΕ με τη στάση του να συμβάλλει και να συμμετάσχει στη συνέχεια σε προεδρείο με την ΔΑΚΕ και την ΠΕΚ(πρώην ΠΑΣΚ) στα πλαίσια της θέσης του για αναλογικό-αντιπροσωπευτικό προεδρείο.
Η θέση μας αυτή, φέτος ενισχύθηκε και από το κείμενο της Αγωνιστικής Κίνησης που τόνιζε : «Να γίνει η ΕΛΜΕ όργανο συσπείρωσης, πάλης και αγώνα» η οποία ζητούσε από τις δυνάμεις της Αριστεράς, μία ελάχιστη πολιτική συμφωνία σε μια σειρά συνδικαλιστικών στόχων με τους οποίους συμφωνήσαμε πλήρως ενώ παράλληλα, σωστά κατά τη γνώμη μας, επισήμανε την προβληματική στάση της ΔΑΚΕ στο προεδρείο της ΕΛΜΕΤ επί σειρά ετών είτε με την γραφειοκρατική αντίληψη λειτουργίας που έχει για το σωματείο είτε με την απουσία της από κορυφαίες στιγμές του εκπαιδευτικού κινήματος όπως αυτής της απόλυσης των συναδέλφων μας της Τεχνικής εκπαίδευσης. Δυστυχώς όμως η Αγωνιστική Συσπείρωση(ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών), πιστή στη θέση της περί αναλογικού-αντιπροσωπευτικού–διαχειριστικού προεδρείου, θέση που όλα αυτά τα χρόνια ουσιαστικά ευνοεί τη ΔΑΚΕ αρνήθηκε τη συμμετοχή της σε ένα προεδρείο αναλογικό-αντιπροσωπευτικό των αριστερών παρατάξεων.
Η Πρωτοβουλία Καθηγητών από την πρώτη συνεδρίαση για τη συγκρότηση του ΔΣ ξεκαθάρισε ότι δεν συμμετέχει σε προεδρείο με τη ΔΑΚΕ. Θέση που στηρίζουμε τα τελευταία χρόνια γιατί θεωρούμε ότι η ΔΑΚΕ καθηγητών με τα μέλη της στο ΔΣ της ΕΛΜΕΤ:
1. ακολουθεί μια πολιτική γραφειοκρατικής λειτουργίας του σωματείου, αρνούμενη με διάφορες προφάσεις (το διαρκές αίτημα μας) για συχνές ενημερωτικές επισκέψεις του προεδρείου στα σχολεία συνεπικουρούμενου και από άλλα μέλη του ΔΣ για κρίσιμα ζητήματα του κλάδου όπως της αξιολόγησης,
2. Επειδή θεωρούμε απαράδεκτο το μέλος του ΔΣ και Δ/ντης σχολικής μονάδας να συμμετέχει στη διαδικασία της αξιολόγησης ενώ καλύπτονταν από την ΟΛΜΕ καθότι τα ΔΣ των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ κήρυξαν αποχή-απεργία
3. Θεωρούμε απαράδεκτο και καταδικαστέο το γεγονός ότι ο απερχόμενος Πρόεδρος της ΕΛΜΕΤ στην τελευταία απεργία της 27/11/2014 κατά τη διάρκεια της πορείας εξέθεσε ασύστολα το σωματείο μας φωνάζοντας με την ντουντούκα προβακατόρικα και ακατάληπτα συνθήματα έξω από το πλαίσιο των θέσεων του κλάδου.
Η Πρωτοβουλία Καθηγητών θεωρεί ότι αυτά που μας ενώνουν τόσο με την Αγωνιστική Συσπείρωση όσο και με την Αγωνιστική Κίνηση, για την αποτελεσματική λειτουργία του σωματείου, είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν γι’ αυτό και προσπαθήσαμε μέχρι το τέλος να πετύχουμε τη συμμετοχή τους στο προεδρείο της ΕΛΜΕΤ. Καταθέσαμε λοιπόν την πρόταση μας για τη θέση του Προέδρου και επιμείναμε σε αυτή μετά και την απόσυρση αυτής της ΔΑΚΕ υποστηρίζοντας ότι θα κρατήσουμε τη θέση μόνο αν συμμετείχαν και οι σύντροφοι της Αγωνιστικής Κίνησης και Αγωνιστικής Συσπείρωσης, για αυτό και προτείναμε στη συνέχεια για τη θέση του Αντιπροέδρου τον Κ. Μιχαλάκη ( Αγωνιστική Κίνηση) και για τη θέση του Γραμματέα τον Θ.Μούτο (Αγωνιστική Συσπείρωση). Οι συνάδελφοι αφενός δεν αποδέχτηκαν την πρόταση μας αλλά και αφετέρου ψήφισαν λευκό στην συνέχεια στην δεύτερη επιλογή μας (μετά την άρνησή τους) για τις θέσεις του Αντιπροέδρου και Γραμματέα πριμοδοτώντας ουσιαστικά τους υποψηφίους της ΔΑΚΕ(αφού σύμφωνα με το καταστατικό μας στην 3η και τελευταία ψηφοφορία, σε περίπτωση ισοψηφίας εκλέγεται ο υποψήφιος της πλειοψηφούσας παράταξης).
Δυστυχώς με τις πράξεις τους αυτές, οι συνάδερφοι της Αγωνιστικής Συσπείρωσης και της Αγωνιστικής Κίνησης, αποδεικνύουν ότι επιθυμούν ένα συνδικαλιστικό κίνημα απομονωμένο στη γωνία των εξελίξεων και όχι στην πρωτοπορία της ανατροπής των νεοφιλελευθέρων πολιτικών επιλογών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Με την απαράδεκτή τους στάση οδήγησαν σε παραίτηση την συνάδελφο που εκλέχτηκε στη θέση του Προέδρου της ΕΛΜΕΤ, αφού όπως είχαμε από την πρώτη στιγμή δηλώσει προς κάθε κατεύθυνση: η αδυναμία συνολικής ή έστω μερικής αντιπροσώπευσης των αριστερών συνδικαλιστικών δυνάμεων στο προεδρείο θα οδηγούσε σε μια ανακόλουθη για εμάς μειοψηφική συμμετοχή σε ένα προεδρείο όπου η ΔΑΚΕ θα υπερτερούσε αριθμητικά, σε ένα προεδρείο για το οποίο δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι για την αγωνιστική του συνέπεια και τη πολιτική του σηματοδότηση.
Δυστυχώς με την πρακτική τους επιβεβαίωσαν τη λαϊκή ρήση του «Διαίρει και Βασίλευε» προς μεγάλη φυσικά ικανοποίηση της ΔΑΚΕ.
Θλίψη; Οργή; Αγανάκτηση; Τι να πει κανείς;
Μέχρι χτες συνοδοιπόροι και σύντροφοι στους αγώνες από το Σύνταγμα, στην αρχή της Ασκληπιού όλο το καλοκαίρι με τους διαθέσιμους, στην Καρδίτσα, στα Διόδια του Πυργετού, ξανά έξω από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, έξω από το Υπουργείο Παιδείας, στην πόρτα του 2ου ΓΕΛ Τρικάλων δακρύζοντας από τα χημικά των ΜΑΤ αλλά με υψωμένη τη γροθιά φωνάζοντας «γκρεμίζουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα όλοι στο δρόμο, όλοι στον αγώνα»… και ο κατάλογος δε λέει να τελειώσει. Κάποιοι προσπαθούν να πουλήσουν συνδικαλισμό στις πλάτες των αγωνιστών της «Πρωτοβουλίας Καθηγητών» και επιχειρούν εντελώς άκομψα να μας παγιδεύσουν σε ένα προεδρείο με τη ΔΑΚΕ, για να σχολιάζουν την επόμενη μέρα για δήθεν συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ..
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος».
Η Πρωτοβουλία Καθηγητών θα συνεχίσει σταθερά και με συνέπεια να εργάζεται για ένα συνδικαλιστικό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό, την οργανωτική ενότητα εργαζομένων-ανέργων κατά κλάδο, την σύγκλιση και συνεργασία των αριστερών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα.
ΥΓ: Όσο για τη ΔΑΚΕ αν δεν εγκαταλείψει, τον ακροδεξιό λόγο και τις εμφυλιοπολεμικές πρακτικές που έχουν υιοθετήσει δυστυχώς κάποια μέλη της τα τελευταία χρόνια στο ΔΣ της ΕΛΜΕΤ, η συνεργασία μαζί τους σε οποιαδήποτε επίπεδο θα καταστεί δυστυχώς εκ των πραγμάτων αδύνατη.
