H ανατροπή της κρίσης δεν σημαίνει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα

Του Δημήτρη Παπαθανασίου, συντονιστή της οργάνωσης μελών ΣΥΡΙΖΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
Στην ιδεολογική συζήτηση για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης την τελευταία 5ετία κατέλαβε πολύ σημαντικό χώρο η αναζήτηση τρόπων για το ξεπέρασμά της, μέσα ενδεχομένως και από την επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή αλλά και μέσα στην εσωκομματική αντιπαράθεση, στον ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν υπήρξα οπαδός της «επιστροφής στη δραχμή», γιατί πάντα ακολούθησα την μαρξιστική αντίληψη ότι το νόμισμα, δεν είναι αυτοσκοπός για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά ένα απλό εργαλείο και όχι κατ` ανάγκη το πρωταρχικό .

Η νέα κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι από την πρώτη στιγμή διαπραγματεύθηκε σκληρά με τους δανειστές, διεθνοποίησε το πρόβλημα της κρίσης στην ελληνική οικονομία, αντέκρουσε τις πιέσεις της νεοφιλελεύθερης ελίτ που κυβερνά την Ευρώπη και συνεχίζει με συνέπεια μέχρι σήμερα να ανταποκρίνεται στην πρόσφατη ισχυρή λαϊκή εντολή που παρέλαβε από τον ελληνικό λαό.
Στο διάστημα των περίπου δύο μηνών αλλά κυρίως μετά την πρόσφατη «επταμερή» συνάντηση κορυφής, που ασφαλώς πρέπει να πιστωθεί προσωπικά στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, αποδείχθηκε ότι μπορεί να οικοδομηθεί πειστικά και αποτελεσματικά από την ελληνική πλευρά το επιχείρημα, ότι η πολιτική της λιτότητας μπορεί να ανατραπεί μέσα από ριζοσπαστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες, μέσα από τη θεσμοθέτηση ρηξικέλευθων πολιτικών επεξεργασιών και πρωτοποριακών εργαλείων διακυβέρνησης, με άλλα λόγια μέσα από την υλοποίηση πραγματικά επαναστατικών και ανατρεπτικών μεταρρυθμίσεων, που θα συγκρούονται με το συστημικό παρελθόν που λειτουργούσε μόνο για τους ολιγάρχες.
Στην Ελλάδα, σε μία χώρα της περιφέρειας της ευρωζώνης, οι προηγούμενες κυβερνήσεις της διαφθοράς και της λιτότητας, είχαν συνηθίσει την κοινωνία να επιβιώνει με την αναπαραγωγή ενός στρεβλού και θνησιγενούς μοντέλου ανάπτυξης, στο οποίο οι απορρυθμίσεις που επέβαλλαν τα μνημόνια, με την βοήθεια των συστημικών μέσων πληροφόρησης, παρουσιάζονταν ως δήθεν «μεταρρυθμίσεις», ενώ στην ουσία αποτελούσαν μέτρα εμβάθυνσης της ταξικής σύγκρουσης, με σαφές αρνητικό πρόσημο για τους εργαζόμενους και γενικότερα για τα λαϊκά στρώματα.

Πρέπει να καταλάβουν επιτέλους οι ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας ότι η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, το ευρώ εν προκειμένω, που σίγουρα αποτέλεσε στρατηγικό στόχο και διακαή πόθο της ελληνικής άρχουσας τάξης και ουσιαστικά το πρώτο, μετά την «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» του μεσοπολέμου, υπερεθνικό της αφήγημα, ουσιαστικά δεν κινδυνεύει από την ανατροπή της ανθρωπιστικής κρίσης και των πολιτικών της λιτότητας, αλλά από τη διαιώνιση των περιοριστικών πολιτικών στην οικονομία και στην παραγωγή που επέβαλλαν τα μνημόνια και η λογική της υποτελούς εφαρμογής τους, με αποτέλεσμα την αποβιομηχάνιση της χώρας, την ύφεση και την ανεργία.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αν και εκβιάζεται μέσα από την τεχνητή έλλειψη ρευστότητας, δεν είναι διατεθειμένη να βασίσει την πολιτική της ύπαρξη στην υπερψήφιση ενός νέου, «τρίτου» μνημονίου με αντάλλαγμα την εκ νέου δανειακή χρηματοδότηση της οικονομίας, αφού αυτό θα οδηγούσε στην πολιτική της κατάρρευση, στην διόγκωση της λαϊκής αγανάκτησης, που θα μεταφράζονταν αυτόματα σε κίνδυνο αύξησης της επιρροής της φασιστικής ακροδεξιάς.
Αποκλειστικά και μόνο μπροστά στη διαιώνιση αυτών των εκβιασμών θα ήταν προτιμότερο να εντάξει η ελληνική κυβέρνηση στο «οπλοστάσιό» της, το άνοιγμα της συζήτησης για μία ενδεχόμενη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Σε καμία όμως άλλη περίπτωση.

Μόνο τότε θα είχε πραγματικό νόημα να αντιτάξει στις πιέσεις και στους εκβιασμούς ότι είναι προτιμότερη η επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα με αχαρτογράφητες συνέπειες για ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία, από τη συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής των μνημονίων και της λιτότητας.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση με τη συνεχή συμπαράσταση του λαϊκού παράγοντα θα καταφέρει να εφαρμόσει με επιτυχία το εναλλακτικό της σχέδιο για την ανατροπή της κρίσης και να συγκρουστεί με τις παθογένειες του ελληνικού καπιταλισμού και συνεπώς δεν θα απαιτηθεί να εξαντλήσει και το τελευταίο της διαθέσιμο όπλο.
Αν και παρ` όλα αυτά, θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι ακόμα και ένας «έντιμος συμβιβασμός» χωρίς σύγκρουση είναι μάλλον αδύνατος.