Το ίδιο πολιτικό σενάριο σε ένα πιο σύγχρονο σκηνικό παίζεται το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας και μας αναγκάζει να θυμηθούμε τις εποχές μας, 40 χρόνια πριν.
ΤΟΤΕ ΠΟΥ η ελληνική κοινωνία αποδέχτηκε μία επίπλαστη Δημοκρατία προκειμένου να απεγκλωβιστεί από τη μέγγενη του χουντοβασιλικού πολιτεύματος.
ΤΟΤΕ ΠΟΥ στο όνομα της Δημοκρατίας, έγινε η διανομή της εξουσίας σε επίλεκτους οικογενειακούς κύκλους και άνθισε το κράτος του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας.
ΤΟΤΕ ΠΟΥ σαστισμένη η κοινωνία έβλεπε το όραμα του σοσιαλισμού, ως σανίδα σωτηρίας και γύρισε τις πλάτες στο καλοστημένο σύστημα ευνοιοκρατίας.
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ο σοσιαλισμός ζητούσε την απόλυτη πλειοψηφία και την εξαγόραζε δίνοντας εύνοια και προνόμια σε παράγοντες-ψηφοφόρους της δεξιάς πτέρυγας, θυσιάζοντας κάθε σοσιαλιστικό ιδεολόγημα.
ΤΟΤΕ ΠΟΥ άνθισε ο δικομματισμός και εναλλάσσονταν στην εξουσία τα δύο μεγάλα κόμματα επί μακρόν, έχοντας ως παρακαταθήκη τη μετακινούμενη μάζα των αμφοτερόπλευρα προνομιούχων, αποποιούμενοι τις ευθύνες για κάθε τι αρνητικό αλλά διεκδικώντας τα εύσημα για κάθε τι θετικό.
ΩΣΠΟΥ έφτασαν στα αδιέξοδα που δημιούργησαν και συνεργάστηκαν, μικρά και μεγάλα κόμματα, για να υπογράψουν τη καταδίκη των πολιτών και να πετάξουν τη χώρα στα βράχια.
ΑΥΤΌ είναι και το τέλος μιας ιστορίας που σημάδεψε τους πολίτες αυτής της χώρας και έχοντας μια τέτοια εμπειρία, θα αρνηθούν να ξαναζήσουν την επανάληψη της ιστορίας ;
ΘΑ ΑΡΝΗΘΟΥΝ την οικογενειοκρατία, την αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, την ευνοιοκρατία, την ανισότητα , τη κοροϊδία περί “αριστείας, ηθικής και ιδεολογίας” ;
ΘΑ ΑΡΝΗΘΟΥΝ τον δικομματισμό που μόλις ξεκίνησαν να ξαναστήνουν, μακριά από πολιτικές και ιδεολογίες και με μοναδικό γνώμονα τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας εκατέρωθεν.
EYXOMAI ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ η κοινωνία να μην είναι ΟΥΤΕ ΘΕΑΤΗΣ… ΟΥΤΕ ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ.
Μ.Κ.
