Είναι απόγευμα της 26ης Ιανουαρίου του 1949. Στη ρημαγμένη Αθήνα, όλοι συρρέουν στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Λογικά, έχει κρύο. Όπως και στην Ελλάδα, δέκα χρόνια τώρα. Ένας περίεργος αγώνας θα διεξαχθεί. Οι κρατούμενοι βασανισμένοι της Μακρονήσου, θα αντιμετωπίσουν τον Ολυμπιακό, την εργατική ομάδα της εποχής.
Σύμφωνα με την Καθημερινή της επόμενης ημέρας «η ομάς της Μακρονήσου έκαμεν ικανοποιητικώτατην εμφάνισιν και εχειροκροτήθη ζωηρώς υπό των θεατών. Αγωνισθείσα με επιμονήν και με αρκετήν τεχνικήν απόδοσιν κατώρθωσε να καταβάλη τον Ολυμπιακόν με 2-1 και να κατακτήση το κύπελλον της εφημερίδος “Εθνικόν Προσκλητήριον”».
Τα γκολ έβαλαν για τους Μακρονησιώτες, οι Ιωαννίδης (του Ολυμπιακού) και Πατινιώτης (του Εθνικού Πειραιά, δηλαδή η άλλη μεγάλη – τότε – ομάδα του λιμανιού). Άλλη πληροφορία αναφέρει ότι το ένα γκολ το έβαλε ο Δαρίβας του Ολυμπιακού, το μεγάλο αστέρι της εποχής, κρατούμενος κι αυτός επειδή ήταν κομμουνιστής
Και πού ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης τότε; Στη Μακρόνησο. Τρώει πολύ ξύλο και μάλιστα μεταφέρεται σε άθλια κατάσταση στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Ηξερε, άραγε, εκεί, στο 4ο Τάγμα Μακρονήσου, τρίτος κλωβός, σκηνή Ε5, δικαιοδοσίας Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, ότι η αγαπημένη του ομάδα έχανε από τους συντρόφους του; Τους εξόριστους και βασανισθέντες ποδοσφαιριστές Νίκο Πολίτη (τερματοφύλακας), Ζώπσο, Φωκά, Καραβασίλη, Νίκο Λιαρο (του Ηρακλή), Παπαδόπουλο, Διονύσης Γεωργάτο, Ιωαννίδη, Γιώργο Δαρίβα (του ΟΣΦΠ), Ηλία Μαλαμόπουλο (του ΟΣΦΠ), Γιώργο Πατινιώτη (του Εθνικού) και Αντώνη Παπαντωνίου (του ΠΑΟ);
Ήξεραν, άραγε, 66 χρόνια μετά, οι οπαδοί του Ολυμπιακού που βρέθηκαν στο γήπεδο Καραϊσκάκη την Κυριακή 3 Μαΐου 2015, ότι το βίντεο που προβαλλόταν, αφορούσε τον αποστεωμένο από τη μουσική του, Μίκη Θεοδωράκη;
Ήξεραν ότι η ομάδα τους είχε στις τάξεις της και τον Νίκο Γόδα, ο οποίος εκτελέστηκε στον εμφύλιο, ζητώντας να κρατά τη φανέλα του μετέπειτα «Θρύλου»; Πώς να τα μάθουν αυτά; Όταν το διάρκειας 7:17 λεπτών βίντεο που προβλήθηκε, τιμώντας τα 90 χρόνια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, δεν περιείχε ούτε ένα τραγούδια από τα γνωστά, ένδοξα και δοξαστικά πολιτικά του; Ζορμπάς, Στρώσε το στρώμα σου για δυο, Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ, Απρίλη μου, Ομορφη πόλη, Καημός, Άρνηση (Στο περιγιάλι το κρυφό) κ.ο.κ. Ετσι κυλά το αφιέρωμα.
Σε κάποιες, δε, σκηνές, εμφανίζονται συναυλίες με ασπρόμαυρες φωτό. Αλλά αν κάποιος δεν γνωρίζει, τι σήμαιναν αυτές οι συναυλίες – ειδικά αυτές με τα γεμάτα γήπεδα από το ‘74 και εντεύθεν – θα νομίζει ότι απλώς ο… «ερωτικός Θεοδωράκης» κυριαρχούσε.
Το βίντεο είναι αποπροσανατολιστικό. Αποστεωμένο. Λειψό. Αμνήμον. Προσπαθεί – και τα καταφέρνει – να μη νιώσει τίποτε, να μη μάθει ιστορία, ο οπαδός και φίλος της ομάδας, παρά να δει μια τιμητική αναφορά με απλή, τυχαία αναφορά τραγουδιών.
Δυστυχώς για τους ιθύνοντες, η μνήμη υπάρχει.
Και λέει ότι ο Μίκης καταδικάστηκε σε ισόβια, ότι ήταν μέλος της ΕΠΟΝ, του ΚΚΕ, στο αντάρτικο, βασανισμένος, εξορισμένος, από το εμφυλιακό κράτος, από τη χούντα…
Και λέει ότι ο Μίκης ίδρυσε τους Λαμπράκηδες, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, τέτοιες μέρες πριν από 52 χρόνια
Και λέει ότι ο Μίκης πάλεψε πολύ ενάντια στη χούντα, με συνεχείς συναυλίες, με επαφές, με ανατάραξη όλης της δυτικής Ευρώπης.
Ναι, ήταν κομμουνιστής και αριστερός. Και ναι, άλλαξε ιδέες αργότερα. Αυτό δεν σβήνει τίποτε από τη προσφορά στα μουσικά πράγματα, με τη μελοποίηση – πρώτος αυτός από όλους! – τεράστιων Ελλήνων ποιητών, βραβευμένων είτε με βραβεία Νομπέλ είτε με βραβεία Λένιν (νομίζω μόνο η Ελλάδα το έχει καταφέρει αυτό: Νομπέλ με Σεφέρη και Ελύτη, Λένιν με Ρίτσο και Βάρναλη). Δεν σβήνει τίποτε από τη πολιτική του δράση.
Αυτό το No Politicaπάντως, μια χαρά το ξεπέρασαν με τα πανό κατά του Σταύρου Κοντονή, του υφυπουργού Αθλητισμού, όταν απειλήθηκαν τα κέρδη των διοικούντων την ομάδα αυτή, από το πιθανό Grexit των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις…
Θανάσης Μιχαλάκης
