Του Γιάννη Γιαννακόπουλου : Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό των Βρετανών για την γέννηση της “πριγκίπισσας” – κόρης του βασιλικού ζεύγους. Και μάλιστα άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ο “ενθουσιασμός” αυτός είναι γενικευμένος στην Αγγλία και δεν αφορά ένα κομμάτι των “πυροβολημένων” (που σε κάθε κοινωνία υπάρχει κι είναι περίπου αποδεκτό). Όλες ανεξαιρέτως οι εφημερίδες της Βρετανίας αφιέρωσαν αποκλειστικά τα πρωτοσέλιδα τους στο γεγονός, πράγμα που σημαίνει πως το ενδιαφέρον είναι καθολικό στο νησί. Μάλιστα!
Στην Ελλάδα, βέβαια, ο θεσμός της βασιλείας έχει καταργηθεί (αμετακλήτως από το 1973) αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι η κατάργηση του θεσμού ο λόγος για τον οποίο το σύνολο των Ελλήνων δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό των Βρετανών. Τα αίτια είναι μάλλον βαθύτερα.
Θέλω να πιστεύω πως οι Έλληνες αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά την υπόσταση της ανθρώπινης ζωής. Θέλω να πιστεύω πως για τους Έλληνες το “γαλαζοαίματο” βρέφος δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα παιδί που γεννιέται στη Λάρισα, στον Πλατύκαμπο ή την Ελασσόνα. Και κυρίως δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα παιδί μετανάστη που χάνεται στα νερά του Αιγαίου, όταν οι απελπισμένοι γονείς του φορτώνονται στα σαπιοκάραβα για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί, στην “πολιτισμένη” Ευρώπη που ενθουσιάζεται με το πριγκιπικό βρέφος, αλλά αδιαφορεί για τα παιδιά των μεταναστών.
Ζούμε την εποχή των μεγάλων αντιθέσεων – σχολίασε ένας φίλος. Μπορεί! Ταυτόχρονα όμως ζούμε και την εποχή του μεγάλου ρατσισμού. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγήσεις τη διαφοροποίηση ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατο δυο παιδιών (της “πριγκίπισσας” και του μετανάστη) στον ίδιο κόσμο, στην ίδια Ευρώπη. Σε μια Ευρώπη που γίνεται Charlie όταν επιτίθενται φανατικοί στο γαλλικό περιοδικό και την ίδια ώρα επιδεικνύει έναν απίθανο φανατισμό στην αδιαφορία για τους υπόλοιπους λαούς. Μόνο ως δείγμα ρατσισμού μπορεί να εκληφθεί η “ανωτερότητα” που δείχνουν οι Βρετανοί (κι όχι μόνο) για το “δικό τους” τέκνο σε σχέση με τα χιλιάδες που πνίγονται καθημερινά στη Μεσόγειο. Που ξοδεύουν εκατομμύρια για να συντηρούν την μεγαλοπρεπή ανοησία του Μπάκιγχαμ, στερώντας από τον τρίτο κόσμο το φαγητό.
Ζούμε στην εποχή των μεγάλων αντιθέσεων, σίγουρα. Και στην εποχή της μεγάλης απογοήτευσης…
