Του Χρήστου Κοντού
«Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να κλείνουν τους δρόμους»;
«Τους εμπόδισα εγώ να πάνε στη δουλειά τους»;
«Τους είπε κανείς να έρθουν εδώ»;
«Αν το κάναμε αυτό στις δικές τους πατρίδες θα μας είχαν κόψει το κεφάλι».
«Αυτοί είναι μουσουλμάνοι και κοιτάζουν τις γυναίκες μας σαν κτήμα τους».
Είναι λίγες από τις απόψεις που ακούστηκαν αυτές τις ημέρες και μάλιστα από ανθρώπους που μέχρι πριν λίγο καιρό, δήλωναν συμπόνια στους κατατρεγμένους πρόσφυγες.
Αλήθεια θυμάται κανείς πως αντιμετωπίσαμε το κύμα των μεταναστών από την Αλβανία; Πως στην πορεία πολλοί από αυτούς ενσωματώθηκαν;
Μήπως τελευταία θυμάται κανείς τις χιλιάδες Πακιστανών που κατέκλεισαν τα χωράφια και τις οικοδομές πριν το 2009;
Βέβαια θα μου πείτε τότε είχαμε το χρήμα να ρέει άφθονο. Τις τράπεζες να μας ξυπνάνε το μεσημέρι για δανεικά… Ε!!! Θέλαμε τον υπηρέτη μας.
Θέλαμε αυτόν που θα πήγαινε με ελάχιστα χρήματα στο χωράφι αντί για μας και στην οικοδομή με ένα εξευτελιστικό μεροκάματο
Θέλαμε τον άνθρωπο να κουρεύει το γκαζόν, γιατί εμείς κουραζόμασταν… και μερικοί να βοηθάει… και την γυναίκα τους… γιατί αυτοί είχαν ερωμένες.
Τώρα όμως στην εποχή της κρίσης, δεν μπορούμε να ταΐσουμε τους εαυτούς μας, πόσο μάλλον αυτούς.
Ας αναρωτηθούμε όμως ακόμη και σήμερα, πόσοι από μας θα τρώγαμε ότι δίνουν στους πρόσφυγες και μετανάστες στους καταυλισμούς και στην τελική, πόσοι ακόμη και σήμερα πάνε στα χωράφια (οικοδομές δεν υπάρχουν), για να εργαστούν;
Η απάντηση είναι πολύ – πολύ απλή. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε ποιους εκλέγαμε μέχρι σήμερα και με ποιο (γιατί ένα ήταν) κριτήριο. Την παρτούλα μας…
