78 χρόνια πριν, στις 16 Ιουνίου 1945, σε μία από τις πιο δύσβατες περιοχές της Ελλάδας, δίνει τέλος στη ζωή του ο άνθρωπος που σφράγισε όσο λίγοι την Αντίσταση κατά των γερμανών και ιταλών κατακτητών, καταδιωκόμενος από εχθρούς και αποκηρυγμένος από συντρόφους. Το πολεμικό του ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης, κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας, ετών 40, κομμουνιστής.
Ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ έγινε ο απόλυτος τρόμος των φασιστών, η τιμή και η περηφάνια του μαχόμενου λαϊκού κόσμου.
Το όνομά του έφτασε στις μέρες μας, τραγούδι και άνεμος, ένας από εκείνους που πηγαίνουν τα πράγματα ως το τέλος.
Τιμούμε στο πρόσωπό του την «ανώνυμη» δράση των εκατομμυρίων αγωνιστών που διεκδίκησαν μια ζωή στα μέτρα των ανθρώπων.
«Άρης Βελουχιώτης, 78 χρόνια ασύλληπτος». Ασύλληπτος από την αστική τάξη, τον «εθνικό κορμό», τις ηγεσίες
Tρίκαλα, εκεί όπου εκτέθηκαν από τους φασίστες σε φανοστάτη της κεντρικής πλατείας τα αποκομμένα κεφάλια του Άρη και του συντρόφου του Τζαβέλλα, σε μια κανιβαλική γιορτή της δοσίλογης «εθνικοφροσύνης».
Οι φίλοι, τον έχουν τοποθετήσει ευλαβικά στο εικονοστάσι τους πλάι στους αγίους τους! Ό,τι και να ήταν ο Άρης, η Ιστορία έγραψε, δια της γραφίδος του Νίκου Ζαχαριάδη: «Ο Άρης ήταν ένας άξιος καπετάνιος. Λαϊκός αγωνιστής. Ήταν και έμεινε θρύλος. Άξιος αρχηγός του ΕΛΑΣ. Ένα ατίθασο και λογικό παλληκάρι. Ήταν ο νέος Καραϊσκάκης», αυτά τα γράφει ο άλλοτε ισχυρός Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ το 1962 από την εξορία, μακριά από τα πάθη της περασμένης 20ετίας..
Την επόμενη μέρα τον βρήκαν
Ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος, που διείσδυσε βαθύτερα από όλους στα σκοτεινά της ζωής και έριξε φως στο έργο του Καπετάνιου των Βουνών, γράφει για την τελευταία ημέρα της ζωής του Αρχηγού του ΕΛΑΣ στο βιβλίο του «Άτακτοι» εκδόσεις Τόπος: «15 Ιουνίου του 1945. Αυτή είναι η ακριβής ημερομηνία και χρονολογία του θανάτου του Άρη Βελουχιώτη. .Την επόμενη μέρα τον βρήκαν. Η διευκρίνιση γίνεται γιατί κάθε φορά, στην επέτειο του θανάτου του, γράφονται αρκετές ανακρίβειες.
Είναι αναμενόμενο. Εκείνη την ταραγμένη εποχή, οι ειδήσεις ανακατεύονταν με φήμες και δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις την αλήθεια. Μία από τις στρεβλώσεις είναι και ο τρόπος αυτοκτονίας του. Αρκετοί ανέφεραν χειροβομβίδα· κατανοητό το μπέρδεμα.
Ο άνθρωπος με τα λυπημένα μάτια σκύλου και τη μόνιμη θλίψη στο βλέμμα δεν έκανε σχέδια για το μέλλον. Δεν είναι ούτε 40 χρονών και είναι πρόωρα γερασμένος. Ακόμη και αν επιζήσει, που δεν το πιστεύει, έχει επίγνωση πόσο ανώφελοι είναι οι πολεμιστές σε καιρό ειρήνης.
«Εμείς είμαστε άνθρωποι του ντουφεκιού. Αν επιζήσουμε, θα είμαστε άχρηστοι για τον κόσμο», λέει μελαγχολικά. Ο Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του. Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια και τα απολάμβανε. Μια μέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας.
Ο πάντα ενήμερος αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: «Θυμάσαι το τέλος του;»
«Ναι», Απάντησε ο λοχαγός. « Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα».
«Εμένα όμως δεν θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο».
Με το ατομικό του περίστροφο
»Ο Άρης αυτοκτόνησε βάζοντας το ατομικό του περίστροφο πίσω από το δεξί αυτί. (Υπάρχει σχετική ιατρική γνωμάτευση.) Αμέσως μετά ακόμα ο Τζαβέλας, που τον είχε θεό, έπεσε πάνω στο άψυχο σώμα του, τον αγκάλιασε και έβαλε ανάμεσά τους μια χειροβομβίδα να πεθάνει μαζί του. Όλα αυτά συνέβησαν το σούρουπο της 15ης Ιουνίου. Την επομένη ανακάλυψαν τους νεκρούς οι παρακρατικοί διώκτες τους. Και ασέλγησαν στις σορούς τους. Έκοψαν τα δυο κεφάλια και τα κρέμασαν στον φανοστάτη της πλατείας Τρικάλων. Στην εκδικητική μανία τους, τεμάχισαν και τον νεκρό αρχηγό, αποκόπτοντας χέρια και πόδια.
Την ίδια ημέρα της ραδιοφωνικής ανακοίνωσης του θανάτου του Άρη, στις 16 Ιουνίου, ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την επίσημη διαγραφή του με τίτλο: «Η προδοσία του Βελουχιώτη» και ένα κατάπτυστο κείμενο με ύβρεις ακολουθούσε.
Πολλά χρόνια αργότερα ο μοιραίος Παρτσαλίδης της Συμφωνίας της Βάρκιζας, παρακοιμώμενος τότε του Ζαχαριάδη, θα κάνει την αυτοκριτική του: «μόνο η κατάσταση ενός είδους αλλοτρίωσης των στελεχών και μελών του κόμματος εξηγεί πώς ανέχτηκαν τους χαρακτηρισμούς εκείνους σε βάρος του καπετάνιου του γενικού στρατηγείου του ΕΛΑΣ».
Αν η ακροδεξιά ελληνική κυβέρνηση και η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ τον εξόντωσαν και τον διαπόμπευσαν μετά θάνατον ο λαός θρηνεί τον θρυλικό αρχηγό
Αγιογραφία πάλι?
Για πες κ για τα εγκλήματα που έκανε…
«Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι»
Είπε η Λατινοπουλου των Τρικάλων
Όσο καπηλεύονται οι αριστεροί τον Εμφύλιο, τον καπηλεύονται και οι ακροδεξιοί. Εκεί στο 3% όλοι σας, η Ελλάδα προχωράει στον επόμενο αιώνα.
Ε όχι και Λατινοπούλου ο κύριος Τάκης Τσουκαλάς των Τρικάλων βρε Τζιμ. Δες τον, θέλει όλοι οι άλλοι να πάρουν 3% και ο Κούλης …97%. Επίσης και οι δύο γνωρίζουν, σιγά μην έδωσαν χρήμα να το αγοράσουν και να το διαβάσουν, μόνο ένα βιβλίο. Μας το γράφουν σε κάθε σχόλιο. Χώρια που χρησιμοποιεί εκφράσεις του Δικαιωματιστές, περνώντας μας για χάπατα.
Πέρα από τους γραφικούς (η Στατιστική επιμένει ότι πρέπει να υπάρχουν): αυτό που ο Ζαχαριάδης πλέκει το εγκώμιο του Κλάρα, έστω το 1962, εξισώνοντας τον με τον Καραϊσκάκη, με θυμίζει κάτι γριές στη γειτονιά μου, που μόλις πέθαινε η μισητή ”αντίπαλος” γριά, τρέχανε και μοιρολογούσαν τσιριχτά ”ήσουν καλή, ήσουν χρυσή”. Πέρυσι, δεν ήταν καλή η συγχωρεμένη, μαντάμ; Γιατί δεν το έλεγες;