Έχει περάσει κοντά ένας χρόνος από το πέρασμα του Daniel και του Elias από τη Θεσσαλία και δεν έχουμε δει να υλοποιείται κανένα από τα μακρόπνοα σχέδια της κυβέρνησης για την οικιστική αποκατάσταση των πληγέντων.
Οικογένειες και παιδιά παραμένουν χωρίς σπίτι, χωρίς περιουσία, χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα για το μέλλον. Και δεν είναι ένα κακό όνειρο που πέρασε, είναι μια πραγματικότητα που τη βλέπουν, τη ζουν και αδυνατούν να κάνουν οτιδήποτε οι παθόντες.
Δεν μπορούν να μείνουν στα σπίτια τους, να καλλιεργήσουν, να βιοποριστούν. Είναι ένας εφιάλτης καθημερινός.
Βέβαια γνωρίζουμε πως μετά από μια φυσική καταστροφή ο πρωθυπουργός :
• δηλώνει ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη (κάτι το οποίο σημαίνει …τίποτα)
• ίσως να ζητήσει και συγγνώμη από τα θύματα της κρατικής διάλυσης,
• ακολούθως δεσμεύεται για άμεση χορήγηση αποζημιώσεων σε όλους όσοι επλήγησαν
• και στο τέλος οι πολίτες μένουν με τις υποσχέσεις. Επαναλαμβανόμενο το μοτίβο μετά από μια καταστροφή. Γίνεται η καταστροφή, δείχνουν όλοι πως ενδιαφέρονται, βγαίνουν ανακοινώσεις για μέτρα ανακούφισης, δίνονται τα πρώτα ψίχουλα για να φανεί πως δεν εγκαταλείπονται όσοι υποφέρουν… και μετά λήθη…. κι έτσι η ζωή συνεχίζεται ως την επόμενη καταστροφή…
Σχέδιο γνωστό ως «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού». Οι πολίτες όμως των περιοχών που επλήγησαν κατάφεραν και έσωσαν τις ζωές τους, άλλα έχασαν τα σπίτια τους, το βιός τους, τον τόπο τους…
Σε τι να ελπίζουν οι πλημμυροπαθείς άραγε ; Τι να περιμένουν και από ποιους; Η ασφάλεια του πολίτη και η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του ως κύριοι στόχοι ενός ευνομούμενου κράτους … απέτυχαν παταγωδώς στην Θεσσαλία.
Σταματήστε να εμπαίζετε με ψεύτικες υποσχέσεις και ξεκινήστε τα έργα χθες…ΟΛΟΙ ΣΑΣ…
Συντονιστείτε επιτέλους, βάλτε μπρος, δώστε γκάζι…
Ρημάζουν, σβήνουν, ερημώνουν χωριά… θέλουμε να αισθανθούμε ότι είμαστε πολίτες ενός ευνομούμενου κράτους που λειτουργεί και μας σέβεται.
Έλεος πια!!!
