Ένα απείθαρχο εξτρέμ σε μια ομάδα με ασαφές πλάνο
Είναι από κείνες τις φορές που η…ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής, είναι πολιτισμένη διαδικασία, ευπρεπής αρθρογραφία, υψηλής ευκρίνειας και ευστοχίας. Αυτό που λέμε στην κερκίδα κάποιοι ελάχιστοι, χάσουμε κερδίσουμε, βλέπουμε «ωραία μπάλα».
Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο στο βιβλίο του τα «Χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», γράφει για το πάθος του οπαδού: «…Μαζί με χιλιάδες άλλους πιστούς συμμερίζεται την πεποίθηση ότι είμαστε οι καλύτεροι, ότι όλοι οι διαιτητές είναι πουλημένοι, όλοι οι αντίπαλοι είναι ύπουλοι…».
Με παρεμφερή λόγια, σίγουρα θα μπορούσε ο Γκαλεάνο να περιγράψει τον Παύλο Πολάκη, τον Χανιώτη βουλευτή που η πορεία του θυμίζει ώρες – ώρες ποδοσφαιρική νουβέλα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο ίδιος έχει επιλέξει να αγορεύει με όρους… εξέδρας σε ντέρμπι αιωνίων.
Ο Πολάκης εντάχθηκε στην ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν το 2014 ως… αριστερό εξτρέμ. Γνώριζε πολύ καλά ο Αλέξης Τσίπρας σε ποια θέση έπαιζε ο Χανιώτης πολιτικός κι αυτός άλλωστε ήταν που του έδωσε φανέλα βασικού κι ελευθερία κινήσεων, ώστε να κουβαλάει την μπάλα όταν η υπόλοιπη ομάδα δυσκολευόταν να βρει ρυθμό.
Γιατί είναι αλήθεια ότι η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά τα χρόνια της διακυβέρνησής του, δεν έδειξε ποτέ να έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο. Άλλοτε κινούμενη σε τροχιά σοσιαλδημοκρατική, έκανε μεταγραφές «αεροδρομίου» τύπου Ραγκούση – Τζουμάκα, κι άλλοτε διαδήλωνε έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία επισημαίνοντάς μας πως ΕΟΚ και ΝΑΤΟ είναι το ίδιο συνδικάτο…
Από τα φλερτ με τους μιντιάρχες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες, πέρναγε με ευκολία στον αφορισμό των «ολιγαρχών».
Όποια τακτική κι αν έδειχνε στο πινακάκι του προπονητή ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πολάκης φαινόταν να έχει τις ίδιες οδηγίες: «Παίξε μπάλα μόνος σου». Κι αυτό έκανε Αυτό που ήξερε έπαιζε, αυτό που βλέπουμε είναι. Τίποτα κρυφό, τίποτα που να μας εκπλήσσει τα χρόνια της βουλευτικής του σταδιοδρομίας.
Το αριστερό εξτρέμ, που με πς ντρίμπλες και το σκληρό -και πολλάκις αντιαθλητικό- παιχνίδι του σε βάρος αντιπάλων, έκρυβε τις αδυναμίες της ομάδας και γλύτωνε τον προπονητή από την γκρίνια της κερκίδας. Τα έβαζε με… διαιτητές και δημοσιογράφους και με το «οπαδιλίκι» κατέστη ο αγαπημένος της εξέδρας.
Μετά από 10 χρόνια λοιπόν ως βασικός με ελευθερία κινήσεων στον αγωνιστικό χώρο, ο Παύλος Πολάκης εγκαλείται ότι δεν πειθαρχεί στο παιχνίδι της ομάδας του.
Πλησιάζοντας στις εκλογές, η μπάλα «καίει» και μένει να φανεί αν θα συνεχίσει να είναι μια ομάδα μόνος του, ή ένας ρολίστας που θα του κρεμάσουν το… δελτίο στον τοίχο.
Παρασκευάς Περάκης
Είναι από κείνες τις φορές που η…ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής, είναι πολιτισμένη διαδικασία, ευπρεπής αρθρογραφία, υψηλής ευκρίνειας και ευστοχίας. Αυτό που λέμε στην κερκίδα κάποιοι ελάχιστοι, χάσουμε κερδίσουμε, βλέπουμε «ωραία μπάλα».
Ένα απείθαρχο εξτρέμ σε μια ομάδα με ασαφές πλάνο
Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο στο βιβλίο του τα «Χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», γράφει για το πάθος του οπαδού: «…Μαζί με χιλιάδες άλλους πιστούς συμμερίζεται την πεποίθηση ότι είμαστε οι καλύτεροι, ότι όλοι οι διαιτητές είναι πουλημένοι, όλοι οι αντίπαλοι είναι ύπουλοι…».
Με παρεμφερή λόγια, σίγουρα θα μπορούσε ο Γκαλεάνο να περιγράψει τον Παύλο Πολάκη, τον Χανιώτη βουλευτή που η πορεία του θυμίζει ώρες – ώρες ποδοσφαιρική νουβέλα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο ίδιος έχει επιλέξει να αγορεύει με όρους… εξέδρας σε ντέρμπι αιωνίων.
Ο Πολάκης εντάχθηκε στην ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν το 2014 ως… αριστερό εξτρέμ. Γνώριζε πολύ καλά ο Αλέξης Τσίπρας σε ποια θέση έπαιζε ο Χανιώτης πολιτικός κι αυτός άλλωστε ήταν που του έδωσε φανέλα βασικού κι ελευθερία κινήσεων, ώστε να κουβαλάει την μπάλα όταν η υπόλοιπη ομάδα δυσκολευόταν να βρει ρυθμό.
Γιατί είναι αλήθεια ότι η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά τα χρόνια της διακυβέρνησής του, δεν έδειξε ποτέ να έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο. Άλλοτε κινούμενη σε τροχιά σοσιαλδημοκρατική, έκανε μεταγραφές «αεροδρομίου» τύπου Ραγκούση – Τζουμάκα, κι άλλοτε διαδήλωνε έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία επισημαίνοντάς μας πως ΕΟΚ και ΝΑΤΟ είναι το ίδιο συνδικάτο…
Από τα φλερτ με τους μιντιάρχες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες, πέρναγε με ευκολία στον αφορισμό των «ολιγαρχών».
Όποια τακτική κι αν έδειχνε στο πινακάκι του προπονητή ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πολάκης φαινόταν να έχει τις ίδιες οδηγίες: «Παίξε μπάλα μόνος σου». Κι αυτό έκανε Αυτό που ήξερε έπαιζε, αυτό που βλέπουμε είναι. Τίποτα κρυφό, τίποτα που να μας εκπλήσσει τα χρόνια της βουλευτικής του σταδιοδρομίας.
Το αριστερό εξτρέμ, που με πς ντρίμπλες και το σκληρό -και πολλάκις αντιαθλητικό- παιχνίδι του σε βάρος αντιπάλων, έκρυβε τις αδυναμίες της ομάδας και γλύτωνε τον προπονητή από την γκρίνια της κερκίδας. Τα έβαζε με… διαιτητές και δημοσιογράφους και με το «οπαδιλίκι» κατέστη ο αγαπημένος της εξέδρας.
Μετά από 10 χρόνια λοιπόν ως βασικός με ελευθερία κινήσεων στον αγωνιστικό χώρο, ο Παύλος Πολάκης εγκαλείται ότι δεν πειθαρχεί στο παιχνίδι της ομάδας του.
Πλησιάζοντας στις εκλογές, η μπάλα «καίει» και μένει να φανεί αν θα συνεχίσει να είναι μια ομάδα μόνος του, ή ένας ρολίστας που θα του κρεμάσουν το… δελτίο στον τοίχο.
Παρασκευάς Περάκης
