ΔΗΜΟΣ ΦΑΡΚΑΔΟΝΑΣ
του Ηλία Καραμάνου
“Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται” που λέει και το δικό μας το αρχαίο…
Από την μία ψαχνόμαστε για να αλλάξουμε αρχηγό ώστε να βελτιώσουμε την ζωή μας…
Και απέδωσε ως προς την αλλαγή αρχηγού, αφού από το 2002 και μετά η κάθε εκλογική αναμέτρηση σχεδόν έδωσε καινούργιο δήμαρχο… Δεν απέδωσε όμως ως προς την βελτίωση της ποιότητας ζωής των δημοτών…
Από την άλλη έχουν ξεχυθεί οι “μόνιμοι υποψήφιοι” και οι “επαγγελματίες της αυτοδιοίκησης” και προσπαθούν να επιβάλουν τις υποψηφιότητές τους είτε με το “στανιο” είτε πλαγιοτροπως ταζοντας και μοιράζοντας θέσεις ή μοιράζοντας οφιτσια στους λοχαγους, λες και έχουν σίγουρη την εκλογή.
Έχουν αμολυθει στα “πληρωμένα ΜΜΕ” και κάθε δεύτερη μέρα βγάζουν, “υποτίθεται”, τα άπλυτά τους στη φόρα, αλλά εκείνο που επιδιώκουν είναι, να αποπροσανατολισουν τον έτσι και αλλιώς αδιάφορο λαό, από την “καθεστωτικη” κατάσταση που που έχουν δημιουργήσει.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι “επιτήδειοι” παραγοντισκοι, που η ζωή τους έχει προσπεράσει πριν πολλά χρόνια, οι οποίοι την μια μέρα προτείνουν υποψήφιο και την άλλη (μόλις του τραβήξουν το αυτί) ή βρουν καλύτερο μεζέ στο τσίπουρο όπως λέει φίλος, γλείφουν σε άλλο υποψήφιο… Ηθικός ξεπεσμός μέχρι ξεφτίλα…
Και όλα αυτά για ένα και μόνο λόγο.
Γιατί τους τρομάζει μια αναμέτρηση και μια μετωπική σύγκρουση με το διαφορετικό. Και μέσα στο διαφορετικό ίσως χωράει και η άλλη πρόταση της συνεργασίας ναι, όχι όμως εκείνη της διαρχίας…
Δεν λέω πως το διαφορετικό ντε και καλά πως πρέπει να είναι το ΝΕΟ. Μακάρι όμως να είναι το νέο…
Αυτό που μπορεί και έχει μέλλον αφού εδώ ζει και μεγαλώνει τα παιδιά του…
Και φυσικά δεν πρέπει να μας διαφεύγει το:
“Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή
για ν’ αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους
θ’ αφήσεις… “.
