Αμάν. Άλλοι πεθαίνουν και άλλοι κονομάν…
Γράφει ο Γιάννης Τζίκας
Νοσοαγνωσία λένε οι ψυχίατροι είναι η ανικανότητα αναγνώρισης αντικειμένου, παρά την επάρκεια πληροφοριών που φτάνουν γι’ αυτά στο εγκέφαλο, από τα μάτια, τα αυτιά ή την αφή μας.
Δεν είμαι γιατρός, όμως θα αποπειραθώ να κάνω μια αυθαίρετη μετάφραση με κίνδυνο ακόμα και να παραποιήσω τον παραπάνω επιστημονικό όρο.
Οι καθημερινές μας συνήθειες που μας αναγκάζουν να λειτουργούμε μηχανικά, μας φέρνουν όλο και πιο κοντά σ’ ένα εγκεφαλικό λήθαργο. Η απλή συνηθισμένη κίνηση για παράδειγμα, του να αποφύγουμε μια καρέκλα, είναι απολύτως μηχανική. Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε γιατί την αποφύγαμε.
Η εξέλιξη αυτού έχει να κάνει με το όλον. Τις τεράστιες αποφυγές μας και τις απειροελάχιστες επιθυμίες έρευνας και συνύπαρξης με οτιδήποτε δεν ανήκει στο δικό μας «γκέτο».
Ο δυτικός άνθρωπος έχει χάσει το ψυχικό του υπόβαθρο, έχει ξεχάσει να βλέπει , να αναγνωρίζει και μετά να λειτουργεί. Απλά απορρίπτει …
Το ενδιαφέρον του είναι μόνο σωματικό. Η υπόλοιπη υπόσταση δυστυχώς εξανεμίζεται.
Η ιστορία με τον πόλεμο γύρω μας και με τους πρόσφυγες να γυρίζουν στις γειτονιές της Ευρώπης, κάνοντας τα τερτίπια των δουλεμπόρων, αποδεικνύει την ψυχική μας γύμνια.
Μακριά από το σπίτι μου και όπου αλλού. Δεν υπάρχει πιο τρανή απόδειξη ότι ο εγκέφαλος μας έχει ρετάρει, κάνοντας την αποφυγή μια ακόμη αυτοματοποιημένη κίνηση.
Το κλου βέβαια στην υπόθεση αυτή είναι ότι με το πέρασμα του χρόνου, όλοι μας όσες καρέκλες και αν αποφύγουμε, κάποια θα βρεθεί να μας φαρμακώσει το καλάμι. Από την υπερβολική όμως σιγουριά τότε, ο πόνος θα είναι αβάσταχτος.
