Μπαίνοντας στην τελική ευθεία για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, ένα από τα κύρια θέματα συζήτησης ήταν: μήπως υπερεκτιμάται από τους δημοσκόπους το ποσοστό του Ντόναλντ Τραμπ και υποεκτιμάται αυτό της Χάρις; Η απάντηση δόθηκε και πάλι πριν από λίγες ώρες: το ποσοστό του Τραμπ υποεκτιμήθηκε εκ νέου, όπως έγινε το 2016 και σε έναν βαθμό και το 2020, ενώ πλέον ο κ. Τραμπ κατάφερε κάτι που δεν κατάφερε κανείς Ρεπουμπλικανός εδώ και 20 χρόνια: κέρδισε και στη λαϊκή ψήφο, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές με πάνω από 5 εκατομμύρια ψήφους εν σχέσει με την κ. Χάρις. Ο τελευταίος Ρεπουμπλικανός που το είχε πετύχει ήταν ο Τζωρτζ Μπους το 2004, απέναντι στον Τζον Κέρι. Παράλληλα ο Τραμπ κατάφερε να επαναφέρει τη Γερουσία στα χέρια των Ρεπουμπλικάνων ενώ φαίνεται ότι θα κερδίσει και σε όλες τις λεγόμενες swing states.
Τα exit polls έδειξαν ότι οι Αμερικανοί ήταν ως επί το πλείστον απογοητευμένοι ή και θυμωμένοι με την κατάσταση της χώρας μετά την προεδρία Μπάιντεν, με το κόστος ζωής να έχει ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη. Ο κ. Τραμπ προέταξε την οικονομία, αλλά και το ζήτημα της μετανάστευσης, το οποίο φαίνεται ότι έπιασε τόπο, όχι μόνο σε αρκετές περιοχές, αλλά και σε κοινωνικές ομάδες, όπως οι Ισπανόφωνοι ψηφοφόροι.
Η ποιοτική διαφορά του αποτελέσματος του κ. Τραμπ εν σχέσει με αυτή της κ. Χάρις ήταν η εξής: κράτησε τα προπύργια των Ρεπουμπλικανών με άνετες πλειοψηφίες και στη συνέχεια διαμόρφωσε μια οριζόντια πλειοψηφία, ανεβάζοντας μάλιστα και τα ποσοστά των Ρεπουμπλικανών σε περιοχές που ήταν προπύργια των Δημοκρατικών. Υπό άλλο πρίσμα, αυτό θα μπορούσε να αναγνωστεί και ως underperfomance της αντιπροέδρου Χάρις, η οποία φαίνεται ότι δεν πέτυχε σοβαρή διείσδυση στα κοινά των Δημοκρατικών και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις υστέρησε του αποτελέσματος που πέτυχε ο Τζο Μπάιντεν το 2020. Κάτι που εξηγεί ίσως την απροθυμία του εν ενεργεία προέδρου να την στηρίξει πιο ενεργά και να σταθεί στο πλευρό της σε προεκλογικές διοργανώσεις. Ο κ. Μπάιντεν μπορεί να μην ήταν ο κατάλληλος υποψήφιος για τους Δημοκρατικούς πλέον, αλλά πολιτικά είναι πολύπειρος.
Το τέλος του Δυτικού (λεγόμενου) πολιτισμού. Εκλέγεται εκ νέου, ένας 78χρονος (ολίγον …περίεργος) για να διοικήσει με προοπτική τετραετίας, μία παγκόσμια υπερδύναμη 335 εκατομμυρίων πολιτών, αρματωμένη σαν αστακός. Μόλις νίκησε μία ανούσια Αμερικανίδα, που στο παρά πέντε αντικατέστησε ένα …φέρελπι υποψήφιο πρόεδρο 82 (στις 20 του τρέχοντος μηνός) ετών. Ωρέ παιδιά Αμερικανοί, δεν διαθέτετε καλύτερους; Εμείς εδώ…
ΥΓ. (Ως αρκετά μικρότερος). Λες να την πάτησα που την «έκανα» από το μαγαζί εδώ και μία πενταετία;