Απουσιάζει εμφανέστατα, η ευρυγώνια οπτική της πραγματικότητας. Δικαίωμα όλων είναι να κρίνουν, να δικάζουν και να εκθρονίζουν όσους εξουσιοδότησαν να τους εκπροσωπήσουν και αποδείχτηκαν ασυνεπείς.
Το κόστος του να χειροκροτούμε και να στηρίζουμε αποτυχημένους επειδή έτσι μας βολέυει, είναι βαρύτερο για το σύνολο που υποφέρει.
Το προσόν της μερικής αντίληψης των γεγονότων και η επιλεκτική ερμηνεία τους συμφώνως με το ποθούμενο, είναι κοινό χαρακτηριστικό των κάθε είδους οπαδών, που κινούνται με γνώμονα το συναίσθημα παραγκωνίζοντας τη λογική, αναμασώντας κλισεδάκια.
Όποιος δεν τολμά να αμφισβητήσει, να δοκιμάσει, να αποτύχει, είναι καταδικασμένος να ακολουθεί πάντα ανίκανους και μέτριους.
Δεν ταυτίζεται και η αριστερή ιδεολογία με τον «υπαρκτο σοσιαλισμό» που εφαρμόστηκε απάνθρωπα, στο ανατολικό μπλοκ. Ψιλά γράμματα βέβαια όλα αυτά, για τους κολοκυθολόγους αμαθείς οπαδίσκους, που δεν διαθέτουν παρά μονάχα ασυγκράτητη λογοδιάρροια, άνευ ειρμού.
Ο Σύριζα είναι ένας εκλογικός συνασπισμός, που έχει αυτονομηθεί από πρόσωπα και ομάδες ώστε να μπορεί να δεσμεύει την Κυβέρνηση σε προγραμματικές ή να εγκαλεί την κοινοβουλευτική ομάδα. Δεν θα μπορούσε ποτέ από τη θολούρα ένός δημοψηφίσματος να προκύψει ένα κίνημα όπως αφελώς πίστευε και πιστεύει η δραχμική αριστερά, γιατί τα ερωτήματα ήταν έτσι διατυπωμένα ώστε το εκλογικό σώμα να «εγκλωβιστεί» και να νομιμοποιήσει ένα νέο μνημόνιο.
Ουσιαστικά το οχι είναι μιά επιβεβαίωση των ψευδαισθήσεων που καλλιεργούσε προεκλογικά ο Σύριζα. Δηλαδή ότι είναι δυνατή η παραμονή στο Ευρώ χωρίς μνημόνιο.
Μα η συνθήκη του Μάαστριχτ που ψηφίστηκε και από τον Συνασπισμό είναι ένα συνεχές πρόγραμμα λιτότητας.
Πήγε άραγε παραπέρα ο λαός με το δημοψήφισμα, για να δημιουργηθούν οι όροι ενός κινήματος του οχι; Κάποιοι αξιολογούν το οχι, ως επιλογή για αλλαγή νομίσματος, αλλά θα διαψευστούν καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, θέλει το Ευρώ.
Η αλλαγή νομίσματος δεν σημαίνει και αλλαγή κοινωνικών σχέσεων. Πριν αναλωθούμε λοιπόν πάλι σε έναν αντιμνημονιακό ακτιβισμό, όπως τα προηγούμενα χρόνια, να στοχαστούμε πάνω στη σχέση θεωρίας και δράσης, ώστε η δράση να μην γίνεται αυτοσκοπός αλλά να δεσμεύεται σε στέρεες θεωρητικές και πολιτικές θέσεις.
Ούτε μπορεί η κοινωνική δράση να καθοδηγείται από τις στιγμιαίες εξάρσεις του θυμικού και του αυθόρμητου, όπως αποτυπώνεται στην δράση της δραχμικής αριστεράς, προσλαμβάνοντας την μορφή ενός κλεφτοπόλεμου για την εξουσία, χωρίς σχέδιο και χωρίς πρόγραμμα, πρωτίστως όμως χωρίς αναφορά στη σφαίρα παραγωγής.
Η αντίληψη της πλατφόρμας περιγράφει ένα νομαδικό ακτιβισμό, που είναι όμως πολύ μακριά από την πολιτική δράση
Αλλο πράγμα είναι η εξουσία στο χώρο εργασίας και άλλο πράγμα η εξουσία του καθηγητή στο σχολείο, ενώ άλλη δυναμική έχει η εργατική απεργία απ’ ό,τι οι αψιμαχίες των «αντιεξουσιαστών» με την αστυνομία σε μια διαδήλωση.
Καλά μπάνια λοιπόν στα εξωτικά θέρετρα της αχαλίνωτης φαντασιοπληξίας μας και να προσέχουμε τις τσούχτρες και τις μαύρες τρύπες
Κ. ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
