Ζωή Χατζηθωμά : Συνηθίσαμε πια τον όρο ‘διαπραγματεύσεις’ σαν άτομα και σαν χώρα όσο ο καιρός περνά. Διαπραγματευόμαστε, για να κερδίσουμε χρόνο, να επιβιώσουμε και να σωθούμε. Διαπραγματευόμαστε με δάνεια, οφειλές και δίνουμε ραντεβού με τη ζωή και το χρόνο.
Δεν είμαστε όμως μόνο αριθμοί, δεν είμαστε μόνο δείκτες και λογιστική υγεία, αλλά ψυχές που φοβούνται και έχουν κι άλλες ψυχές που εξαρτώνται από μας.
Και ο χρόνος κυλά, οι εποχές αλλάζουν και πλησιάζει το καλοκαίρι, το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι.
Ζούμε στην πιο ηλιόλουστη χώρα του κόσμου και – ειρωνεία, ε;- οι πιο πολλοί από μας δε μπορούμε να απολαύσουμε τον ήλιο στις παραλίες μας. Και κάνουμε ηλιοθεραπεία μόνο στο δρόμο και στη στάση του λεωφορείου. Και ο γονιός θα βλέπει πάλι τα παιδιά του να ψήνονται στο μικρό διαμέρισμα σε περίοδο καύσωνα και θα νιώθει ανεπαρκής σήμερα και τρομαγμένος για το αύριο, ενώ δεν ευθύνεται ο ίδιος και δε ρώτησε ποτέ κανείς τον ίδιο, ούτε του δόθηκαν επιλογές.
Ώρες ώρες νιώθω ότι χτυπά το μικρό μας γαλατικό χωριό ο παγκόσμιος δημοσιονομικός καπιταλισμός, που θέλει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πολύ πιο πλούσιους. Και η οργή ξεχειλίζει, όταν βλέπει κανείς στα βλέμματα των παιδιών την πεποίθηση ότι δεν έχουν ούτε παρόν, αλλά ούτε και μέλλον στη χώρα τους, και ασφαλώς δε ‘φταίει ο Θεός που μας μισεί!’. Όμως η σκέψη πως αυτοί που έπρεπε να είναι ‘στην ψειρού’, θα απολαμβάνουν Αύγουστο μήνα τα παγωμένα τους ποτά στην Ψαρού προκαλεί απίστευτη οργή!
Ακούτε, μωρέ, όσοι πρέπει να ακούσετε, ή μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τα ακούμε; Να σας πούμε και κάποια μυστικά; Η έγνοια για τη χώρα και τους πολίτες της είναι αγώνας διαρκής, ιερός και στάση ζωής. Και οι πολιτικοί τίτλοι ούτε κληρονομούνται, ούτε είναι επάγγελμα ισόβιο. Αυτό είναι και το στοίχημα.
Και όσο κι αν διαθέτουμε χιούμορ σαν λαός, δεν είναι κωμωδία, αλλά σύγχρονη τραγωδία. Γιατί κανείς δε δικαιούται να παίζει με τις ζωές των ανθρώπων. Είναι δυνατό να ξαναμπεί η ιστορία στη σωστή της τροχιά;
Προχωράμε;
Zωή Χατζηθωμά
