Το πρωί κατά τις έντεκα πέρασα από το ιατρείο φίλου μου γυναικολόγου, να του πω μια καλημέρα, που είχα να τον δω καιρό. Περίμενα λίγη ώρα και βλέπω να βγαίνει από μέσα ένα ζευγάρι θα ήταν δε θα ήταν εικοσιπέντε χρονων παιδιά. Κάθισαν δίπλα μου φανερά σαστισμένα, της κράταγε το χέρι και η κοπέλα τον κοίταζε στα μάτια. Στην αρχή ήταν σιωπηλοί, μετά άρχισαν να μιλάνε δυνατά, λες και ήταν μόνοι τους.
Κάτι του έλεγε εκείνη για δουλειά, λεφτά, κάτι για δάνειο…ήταν ταραγμένη. Είπαν, είπαν πολλά και τότε το αγόρι την αγκάλιασε, της έλεγε να μη φοβάται και νομίζω όσα θέλει μια γυναίκα να ακούσει ή να δει στα μάτια του αγαπημένου της στα δύσκολα… Βούλιαξε στην αγκαλιά του και έκλαιγαν, για πόση ώρα δε μπόρεσα να προσδιορίσω. Εξάλλου τι σημασία έχει ο χρόνος τέτοιες στιγμές;
Δεν ήταν, λοιπόν, δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι περιμένουν μωρό! Χαμογελούσα μέχρι το αυτοκίνητο, ένιωσα πώς η άνοιξη ήρθε πιο νωρίς φέτος και σκεφτόμουν ότι η αγάπη είναι ένα καλό αντικαταθλιπτικό και η καλύτερη τονωτική ένεση!
Από τις σκέψεις αυτές όμως με ξύπνησε βίαια η κόρνα και οι φωνές από κάποιον βιαστικό οδηγό, που προφανώς τον εμπόδιζε το αυτοκίνητό μου και με στόλισε κανονικά με τα λογάκια του, ό,τι πρέπει για να αποχαιρετίσουμε τον χειμώνα με γλύκα!
Κάτσε, ρε φίλε, από αγάπη έρχομαι! Μποδίζουν ποτέ την αγάπη; Στην αγάπη κάνουμε χώρο να περάσει και σκύβουμε το κεφάλι με σεβασμό…Τι να σου λέω τώρα και σένα και πώς να με καταλάβεις! Τι να μας φοβίσουν και τα Ταμεία και τα ασφαλιστικά και τα plan B…Το καλύτερα σχέδια τα φτιάχνει ο έρωτας και η ζεστασιά του στους ανθρώπους!
Δεν έχω σταματήσει από την ώρα εκείνη να τους σκέφτομαι. Έχω λιώσει, χωρίς την παραμικρή ελπίδα στερεοποίησης πλέον. Για ένα είμαι όμως σίγουρη, πως το παιδί που θα γεννηθεί από αυτόν τον πατέρα θα είναι πολύ, παρά πολύ τυχερό! Ας τους φερθεί γλυκά η ζωή!
Ζωή Χατζηθωμά
